შენ ცხოვრობ, მე კი ვეღარ ვძლებ (დასასრული)

გეტყვი ოღონდ არ ინერვიულო -დედა, მითხარი ჩქარა! -გუშინ ვიღაც ბიჭი დაუჭრია და დაიჭირეს -მოიცა, რაა?! -ხო დედამისმა მითხრა -მთავარია ცოცხალია -ცოცხალი კია, მაგრამ ვაი ასეთ სიცოცხლეს -დავურეკავ -როგორ? ციხეშია, ტელეფონი ჩამორთმეული აქვს -მაშინ

რეალური საფრთხე (XI, დასასრული)

იმდენად სწრაფად მიაქროლებდა მანქანას დემეტრე, რომ ელენე თვალის გასწორებას ვერაფერზე ასწრებდა. ასე სწრაფად არასდროს ევლო და ცოტა ეშინოდა კიდეც. რა გარანტია უნდა ჰქონოდა, რომ სადმე არ გადაიჩეხებოდნენ, თუმცაღა რამდენჯერ თქმა დააპირა, დემეტრეს

მე, ლექტორი (დასასრული)

საავადმყიფოს ფოიეში ვიჯექი და თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი. არ მესმოდა რას ლაპარაკობდნენ ვატოს ახლობლები. მხოლოდ მაშინ წამოვხტი ფეხზე, საიპერაციოდან თეთრ ხალათში გამოწყობილი ექიმი რომ გამოვიდა ორ წამში მის წინ გავჩნდი

დაბრუნება(25 დასასრული)

-მეეც-ტელეფონი გავუთიშე და სახლში შევედი.ყვავილები მართლაც მომეწონა სულ ვარდები იყო წითელი სისხლის ფერი ვარდები.ყვეაფერი თავის ადგილას მოათავსეს მოსამსახურეებმა. ნატაც მალე მოვიდა ისეთი ლამაზი იყო რომ ვერ ავღწერ.ძალიან უხდებოდა კრემისფერი მუხლს ცოტა

ჩემი ლამბერსექსუალი [დასასრული]

მაშინ იქ პირველად ვთხოვე უფალს ჩემი და ცოტნეს პატარა ოჯახის კეთილდღეობა.აკანკალებული ხელით დავანთე სანთელი და პირჯვარი გადავიწერე. -ჩვენი პირველი ბარტყი აქ მოვნათლოთ.-თბილი ხმით მიჩურჩულა და სანთელი სასანთლეში მოათავსა. -მიყვარხარ.-აკანკალებული

მუხის ძირას (პირველი ნაწილის დასასრული/თავი 5-8)

მალე სკოლა ისევ დაიწყო...ეს სემესტრი ძალიან განსხვავებული იყო,ალბათ ვაკოს გამო... უფრო მხიარული იყო,ყოველდღე მიხაროდა სკოლაში წასვლა,მერე ვაკოსთან ერთად ყოფნა გაკვეთილების შემდეგ... ყველანი ერთად ძალიან მაგარ დროს ვატარებდით... ხან სად ვიყავით ხან

მოტაცების მსხვერპლი ... დასასრული

საავადმყოფოდან გამოწერის შემდეგ ნიკა სულ ჩემს გვერდით იყო და არ მშორდებოდა, თითქმის დამავიწყდა ის უცნობიც რომლის გამოც გონება დავკარგეე. თან მადლობლიც ვიყავი მისი ნიკასთან ურთიერთობის უფრო გაუმჯობესების გამო. ეს დღეები აღარ მიმიღია აღარს წერილი და

მენატრები ( დასასრული )

მეორე დღეს ადრე ავდექი,ჩავიცვი,ვისადილე და გარეთ გავედი...ისეთი სიწყნარე იყო,იქვე სკამზე ჩამოვჯექი და სანახობით ვტკბებოდი..უცებ სანდრო დავინახე,ცხენზე იჯდა. ცხენიდან ჩამოხდა,ცხენი პატრონს დაუბრუნა და თვითონ ჩემსკენ წამოვიდა,მე ვითომ ვერ დავინახე და

მიგაცილებ სახლამდე 5 (დასასრული)

-ეხლა ყურადღებით მომისმინე და ყოველი ჩემი ნათქვამი სიტყვა კარგად გაიაზრე მაგ შენც ცეროდენა ტვინში!(აკო) ხელები წელზე შემომხვია და გამიღიმა და ისე დასერიოზულდა წამებში რომ ცოტა არიყოს შემეშინდა. -გისმენ(მე) -კატო... მე შენ მიყვარხარ და არ მინდა

უკუღმართი ქორწინება (მეორე ნაწილი {დასასრული})

"ის წავიდა" -დაიყვირა სულმა და მთლიანად დაუკარგა ადამიანობის შეგრძნება.... "ის წავიდა" ამოილაპარაკა ხმადაბლა. მის ხმას ოდნავ პროტესტიც შეჰპარვოდა მაგრამ ვერაფერს გააწყობდა... შეგუება მოუწევდა!