თბილისის ცის ქვეშ... დასასრული

განადგურებული გამოვედი საავადმყოფოდან.ექიმის სიტყვები ჩემთვის განაჩენი იყო და გასაჩივრრბას არ ექვემდებარებოდა.აუცილებლელი და გარდაუვალი.ფეხარეული მივაბიჯებდი სამყაროსგან გათიშული ტელეფონი კი რეკავდა და არ ჩერდებოდა.მათე იყო აბა სხვა არავინ მყავდა ამ

შემომიყვარდი (12 თავი) დასასრული

ნერვიულად მიმოდიოდა ანიტა შემოსასვლელში და ახალ ამბებს ელოდა, გაბრიელი კი ჯერ არ ჩანდა. -იქნებ დაჯდე? თავბრუ დამახვიე_მობეზრებულმა ამოილაპარაკა ნინამ და თავი დივნის საზურგეს გადაადო.

მკვლელობის ღამე (დასასრული) (+18)

-არა, ემა, ეს არ გააკეთო-ემა ორივე ხელით ჩაბღაუჭებოდა იარაღს მაგრამ მაინც უკანკალებდა კიდურები, თან თვალები ცრემლებით ევსებოდა და ედუარდს თვალსაც ვერ უსწორებდა.

წამის მეასედი (დასასრული)

ახალი წლის წვეულებაზე ვიყავი ჯოშთან და ალექსთან ერთად, შუაღამემდე რამდენიმე წუთი იყო დარჩენილი მე კი მაგიდასთან ვიჯექი და შამპანურს ვსვამდი, თვალი დარბაზს მოვავლე მაგრამ ჯოში და ალექსი ვერ ვიპოვე, რთული იყო მათი მოძებნა როდესაც ყველა ნიღბით იყო, მათ

ბნელი ლორდი [დასასრული]

თითოეულ ნაბიჯს ბრთხილად ადგამდა,თან გახშირებული სუნთქვით თუ ვიმსჯელებთ ძალიან ღელავდა. ამდენი ბოდიალის მერე,როგროც იქნა მიაღწია ციხის საკუჭნაოს,პირველ რიგში ბუნკეზე ავიდა,შემდეგ კი ფანჯარაში გადაძვრა,ბლაყვანი გაადინა ძირს. გზა მალევე გაიკვლია

გრძნობებთან ჭიდილი {დასასრული}

-მაქსიმე დადვანი? -დიახ მე ვარ. -გილოცავთ,თქვენ ბიჭი შეგეძინათ. დედა-შვილის მდგომარეობას რაც შეეხება,საგანგაშო არაფერია.ხვალ დილით შეგეძლიათ ქალბატონი ანას ნახვა,ახლა უნდა დაისვენოს. -კარგი,ძალიან დიდი მადლობა.-ექიმის წასვლის შემდეგ ყველა რიგრიგობით

ველური ორქიდეა (დასასრული)

_დედამ ყველაფერი იცის უკვე. - მითხრა მანქანიდან გადმოსვლას რომ ვაპირებდი. - მართალია სამსახური დაკარგე, მაგრამ მშვენიერი ბიჭი ჩაიგდე ხელში. - დასძინა სიცილით. მეც გამეცინა მის ნათქვამზე.

მივიწყებული გრძნობა (დასასრული)

ჩემდა, საბედნიეროდ, თითქოს ფიქრები წაიკითხაო,უცებ დაამატა-ოღონდაც მარტო ჩვენ დაა თეკლე.-უფ შენ გაიხარე ეგრე ვქნათ,არა ბიჭებს!

როცა მოვკვდი (თავი მეთორმეტე) (დასასრული)

ყველა ადამიანი, არის ეს მოხუცი თუ ახალგაზრდა, ის თავს იკლავს თუ საკუთარი სიკვდილით კვდება, სიკვდილის წინ იმ ერთადერთ წამში ყველაფრის ფიქრს ასწრებ, რომ უფრო მეტი შეგეძლო გაგეკეთებინა, უფრო მეტი ვალდებულება გქონდა, ოჯახისწევრებს, მეგობრბს რომ გული

ვნებიანი მასწავლებელი - 12 დასასრული

- მე რომ დავურეკო აზრი არ აქვს ხომ ? - ჰკითხა სრუტუნით. - არა ღადაობ ? ეხა მაგრად გაგიჭედავს , მაგარი გაბრაზებულია , მაგ დროს არ უნდა მიაწვე , პირიქით უნდა აცადო დამშვიდება და მერე ცივ გონებაზე უნდა დაელაპარაკო თორე ერთი შეილება ისეთი გაჭედოს