თავს დავიხსნიდი ამ სატანჯველი ცხოვრებიდან (დასასრული)

ჯერ კიდევ ვერ გამიაზრებია რა ხდება, ან იას რა უნდა ვუთხრა ან ამ ცხრამეტი წლი ლაწირაკმა ბავშვი როგორ უნდა გავზარდო, არ ვიცი არაფერი არ ვიცი ათასი კითხვა მიტრიალებს თავში, მაგრამ რატომღაც ბექას იმედი მაქვს, მჯერა მისი. ჩვენი ქორწილის შესახებ ყველამ

წარსულის სიყვარული (დასასრული)

ნამდვილ სიყვარულს დაბრკოლებები და წლები ვერაფერს დააკლებს. მაგრამ თუ გრძნობა გაქრა,ეს ნიშნავს, რომ სიყვარული ნამდვილი კი არა, დროებითი იყო,მართალია მარადიული სიყვარულის რეცეპტი არ არსებობს, მაგრამ თუ საყვარელ ადამიანს ყურადღებასა და სითბოს აჩუქებ,

ღმერთებისა და მონსტრების მიწაზე (X თავი) დასასრული

პირველად რომ ჩახედა სიკვდილს თვალებში, სულ რაღაც შვიდი წლის იყო. მაშინ დასახიჩრებული, მამობილის მიერ სასტიკად ნაცემი საავადმყოფოში მოხვდა. საერთოდ არ შეშინებია. მაშინ იმასაც ფიქრობდა, რომ სიკვდილი მისთვის შვება იქნებოდა ამ სატანჯველი ცხოვრებისგან.

ბედნიერი კიბო (დასასრული)

ლეიკემია. 8 ასო, ერთი სიტყვა და ამხელა უბედურება. მამაჩემმა მითხრა რომ ოპერაცია მჭირდებოდა. ოპერაციას თუ არ გავიკეთებდი 99% ვერ გადავრჩებოდი. ოპერაციას თუ გავიკეთებდი 5% არის გადარჩენის. ეს რომ მითხრეს ძალიან ცუდად გავხდი. თითქოს ცხოვრებამ აზრი

მგონი შემიყვარდი (დასასრული)

თვალები,რომ გავახილე მაშინვე ნესტის სუნი ვიგრძენი.ბნელოდა ვერაფერს ვხედავდი.არა!თვალებზე რაღაც მახვევია.პირიც აკრული მაქვს.ხელები და ფეხები შეკრული და მგონი სადღაც სარდაფის კუთხეში ვგდივარ.აქ როგორ მოვხვდი არაფერი მახსოვდა,მხოლოდ ის მახსოვს,რომ

დილამშვიდობისა პრინცესა (თავი მეშვიდე, დასასრული)

დადგა ის დღეც რომელსა დიდიხანია ველოდებიი ...დღეს დემეტრეს ცოლი ვხდები ...ჯერკიდე ვერ დამიჯერებია რომ დღეს ვთხოვდები .. -ლოლაა ! ადგომის დროაა !! შემომივარდა ოთახში დედაჩემი -კაი ხოო ვდგები მაცადეთ ცოტაა

დასასრული

შენ მალე მიხვდები, რომ შენი ყველაზე დიდი შეცდომა ჩემი დაკარგვა იყო და თავს იმით გაიმართლებ, რომ ჩემს გარდა სხვაც დაკარგე და ამასაც აიტან. მაგრამ,ეგ ყველაზე არაგულწრფელი აღიარება იქნება.შენ

ფოტოგრაფის აღმოჩენა (დასასრული)

იმ დღის მერე ოფიციალურ წყვილად გამოგვაცხადეს ახლობლებმა. ჩვენ მხოლოდ ბედნიერები ვიყავით ყოველგვარი ჩარჩოების გარეშე. მე ვიწამე ბედისწერიდ. დადვანი ჩემი ბედისწერა იყო. ჩემი ბედნიერების მიზეზი. ფერადი და თან უხილავი ძაფები გაიბა ჩვენს შორის და ასე

ნოემბრის 13 (დასასრული)

-გილოცავ! -შუბლზე მკოცნის და წიგნს მართმევს სათაურს აკვირდება და ამბობს: "ნოემბრის 13" -აი ახლაც! -ჩერდება და თავის გამომეტყველებას სერიოზულს ხდის -ისევ თავიდან შემიყვარდი!

ჯანდაბა! (დასასრული)

-ყველაფერი კარგადაა?-ვთქვი ბრთხილად შერჩეული ტონით.არ მინდოდა გამეღიზიანებინა,მაგრამ არაფერი მიპასუხა.სახე ხელებში ჩარგო და დამუნჯდა.სწრაფად წამოვდექი,იატაკიდან მისი მაისური ავიღე,ჩავიცვი და მის პირდაპირ მუხლებზე დავჯექი. -რა მოხდა?-თითის წვერი