და ამით ცოცხლობს ადამიანი!

არის წუთები, როცა მოელი (გრძნობ, ამ ოცნებით როგორ იცვლები) და არის წუთი, როცა იღლები, როცა კვდები და როცა იცლები! ასე გარბიან დღეები, წლები და ფერს იცვლიან მოგონებები; ასე პოულობს წუთები წამებს და ამით ცოცხლობს ადამიანი!

ფრეზია და კედარი (გაგრძელება 13)

სახლში ჯერ მე მივედი. არც კანსწი ყოფილა წინააღმდეგი. მითუმეტეს, რომ ვიღაცამ დაურეკა. მე ტკბილად მაკოცა... ამაღამ გნახავო ჩურჩულით მითხრა და ტაქსის კარი გამიღო რომ ჩავმჯდარიყავი.

თაღლითი და მატყუარა

მობილურს ვიღებ და ყაზბეგში, ჩემს მეგობრებთან ლელასთან და ნინასთან ვრეკავ: -როგორ ხარ, ნინა?-ვკითხულობ მე. -კარგად, შენ?-მეკითხება ნინა. -მე კარგად ვარ! ლელა, როგორ არის?-მობილურზე ვლაპარაკობ და თან ერბო კვერცხს ვიწვავ. -დიდი მუცლით დადის და

ფრეზია და კედარი(გაგრძელება 12)

ძალიან. ძააალიან. ძაააააააალიან ნელა. გავწიე თავი. ისე, რომ მამაკაცისთვის შემეხედა. –შენ? აქ საიდან გაჩნდი?–თვალებს ვერ ვუჯერებდი. შარვალ–კოსტუმში გამოწყობილი ჩემი მეუღლე– ნაძიას კანსტანწინი იდგა ჩემს მაგიდასთან და თბილად მიღიმოდა. თან ყურადღებით

გალაკტიონ ტაბიძე - მე და ღამე

ეხლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება, სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება. მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს, სიო არხევს და ატოკებს ჩემს სარკმლის წინ იასამანს.

მზე და ტალღები (სრულად)

მე ტუჩი და წარბი გავიტეხე მას გული გაუტყდა.. ყველაფერი ზედმეტად ბანალურად დაიწყო, მე უნიჭო მსახიობი ვიყავი, ის უნიჭო რეჟისორი მხოლოდ ერთი ფილმი „ბუზების გონი“და ისიც უკიდურესი კრიტიკის და ცენზურის ქვეშ გატარებული ..

საბა და ლილე (რაღაცნაირი ლოვე სთორი(ბანალური))(სრულად)

_დედა საბუნამ თმები მომქაჩა_ტირილით ჩაებღაუჭა კალტაზე პატარა ლილე დედას _კარგი ლილე შვლო..ყოველდღე გამიგია ასე..აწი აღარ მიხვიდე საბასტან ხომ ხედავთ ჭამთ ერთმანეთს.._გაიცინა ქალმა და ნანას მის არაბიოლოგიურ დეას და საბუნას დედას ღიმილით გახედა _ნუ

და იყო ასე ...

უცებ რომ გნახე პირველად, მივხვდი, რა და რატომ მაკლდა და რომ უშენობით დაღლა არ მომიწევდა, მწამდა! ასე ვვოცნებობდი შენზე, გელოდი სანატრელ ვარსკვლავს! ისე არ მინდოდა წასვლა, რომ არ გავურბოდი ამ ხმას! და მზე ჩაიღვარა წუთში, როცა შემომხედე ახლა! გრძნობა

ეშმაკი და ანგელოზი ოცდამეოთხე თავი (დასასრული)

რა უცნაურია არა ჩვენი ცხოვრება? ხან კარგი რამე ხდება ხან ცუდი. ბოლოს რა მოგელის არ იცი რადგან ყოველთვის იცვლება ყველაფერი. შეიძლება ერთ დღეს ბედნიერი ხარ თუმცა მეორე დღე უკვე ყველაფერი თავზე ჩამოგენგრეს. ან კიდევ უბედურებისგან იტანჯებოდე და დროთა

დაეწყობიან დღეები და გადიან გაღმა (სრულიად)

-გაბრიეეელ! ესაა შენი ძმაკაცი საჭესთან რომ ზის?-არა, მეორე.-გაიცანით ეს გიორგი მენაბდეა, მიგვანიშნა მაღალ, შავგვრემან ბიჭზე, რომელიც გაღიმებული სახით გვიყურებდა.-გიო, ეს თაკოა, ნიტა, ნინა, კოტეს და მიშოს კი იცნობ.-სასიამოვნოა გოგოებო, ეს კი დაჩია