მე, შენ და დინამოს სტადიონი {სრულად}

იმ დღეს დინამოს სტადიონზე მესხმა ნაკაშიძეს მეორედ სთხოვა ხელი. იმ დღეს ქართული ფეხბურთის და მესხის ისტორია დაიწერა. -მე შენ და დინამოს სტადიონი. ყურთან დაუჩურჩულა კაცს. -ახლა უკვე ჩვენ და დინამოს სტადიონი. მუცელზე გადაატარა ნატიფი თითები და ჩაიხუტა.

ღარიბი და მდიდარი

ახლა ორივე და სამოცს გადაცილებული იყო. ამ გადასახედიდან შეიძლებოდა წარსულისათვის თვალის გადავლება. შეიძლებოდა იმაზე დაფიქრება, საბოლოოდ ხელში რა შეგვრჩაო. ლოტის საკმაოდ სოლიდური ანგარიში ჰქონდა ბანკში

დისთვის და მეგობრისთვის (სრულად)

_ტასო, კაი რა! გამოგვივა, მე საჭესთან დავჯდები. შენ და ლანა გადახვალთ და ააფარებთ ამას ცხვირ-პირზე, მერე შემოათრევთ იმას მანქანაში, მშვიდობიანად გავგაზავთ ჭალაში. ლანას პაპა, სიძეს რომ ნახავს, გაუხარდება და დაათრობს, ამასობაში ამოვიტყუებთ ელენეს,

ომი და ადამიანი

რამდენი სევდა რამდენი ცრემლიც.რამდენჯერ დაღვრილა წითელი სისხლიც.რამდენჯერ ყოფილა ომი და სისხლი?.რამდენჯერ იყო ცრემლც და სევდაც.ეს ომია ომში არავინ იგებს!.იღუპებიან ორივე მხრიდან და ადამიანი ისევ და ისევ იწვის.

მე,დიდი ფანჯარა და ვერ დამდგარი გაზაფხული.

მცირე ტექსტი სამეგობროს უკარგესი ადამიანის ტკივილზე...

Stay Strong and Never Give up! იყავი ძლიერი და არასდროს დანებდე

ნელი ნაბიჯებით ვუბრუნდებით ჩვენს ყოველდღიურობას და ძველ რუტინას ვუბრუნდებით ასე,რომ ყველაფერი უკეთესობისკენ მიდის და გჯეროდეთ მოვა დღე როცა ჩვენს სახეზე ისევ გამოჩნდება ღიმილი და ამას პირბადე ვეღარ დამალავს !

მოსამართლე და

რაოდენ გასაკვირიც არუნდა იყოს სამყარო ჩვეული მოულოდნელობებით, მრავალფეროვნებითა და ზოგჯერ ამაზრზენობით, ის მაინც მშვენიერი უსაზღვრო და კეთილია. მას სიყვარული ატრიალებს ნათქვამია რომარა ის დაინგრეოდაა უთუოდოდ. თუ ოდესმე კითხვას დაგისვამენ, გჯერა

...და მზე ამოვიდა (მეშვიდე თავი) (ფინალური)

მისკენ ვტრიალდები, იმის იმედით, რომ ის იქ, ყავით ხელში დამხვდება, მაგრამ მე მხოლოდ ცარიელი სივრცე მხვდება. ცრემლები მომდის და მტკივა, მაგრამ ვიცი, რომ ის ჩემთანაა. მენატრება... სიცოცხლის ბოლო წვეთამდე მენატრება... და მასთან მინდა... მაგრამ უკვე

...და მზე ამოვიდა (მეექვსე თავი)

- დღეს უკვე მეორედ ხარ ჩემს მკლავებში.- გამიღიმა მან. ის ჩემთან ძალიან ახლოს იყო. მე მის სუნთქვას ვგრძობდი. ღიმილი ტუჩის ბოლოებში ეპარებოდა და მის თვალებში მზე ირეკლებოდა, რომელიც უკვე ჩადიოდა. მე ღრმად ამოვისუნთქე და ჩავეხუტე, აი, რომ იტყვიან

მთვარემდე და უკან

სამყაროში ყველა სულიერ თუ უსულო ქმნილებას სჭირდება არსებობისთვის წყარო. ყველას სჭირდება თავისი მზე, რომ შემდეგ ღამეც ანათოს.