და სადმე..

მე შენს თვალებში მარტოობის დავმარხე სევდა, მე შენზე ფიქრში ჩემს დემონთან მოვიგე ომი, შენი სურნელი როგორც ბედი ყველგან თან მდევდა, შენა ხარ ჩემი ლეკვი სწორი მამაცი ლომის..

ზღვა, ცოლ-ქმარი და ლობსტერი

როდესაც ჰანს ვაინერი მარადისობაზე საუბრობდა, გონებაში წარმოუდგებოდა ხოლმე მოფართხალე ლობსტერი, რომელიც ყელზე იჭერდა თოკს, მაგრამ ვერა და ვერ ახერხებდა მოეკლა თავი. არ ვიცი იცოდა თუ არა ჰანსმა, რომ ლობსტერებს სასუნთქი სისტემა ფეხებში აქვთ

იმედიანი ვიყავი,ვარ და ვიქნები

რატომ ადამიანო უიმედობა,როცა იმედის უამრავი სხივი არსებობს? რატომ დგამ ნაბიჯს უიმედობისკენ თითქოს მარტოსული იყო,სხვა გზა არ გქონდეს,მეტი შესაძლებლობა არ იყოს.

შიში და ადამიანი

შიში ნელი და არეული ნაბიჯებით გაუყვა გზას. ფიქრობდა, რომ დაჰკარგავდა ადამიანს, რომელიც გულით შეიყვარა და ყველაფერს წარმოადგენდა უკვე მისთვის. უეცრად, მის წინ მიწა გაიხსნა და ეშმაკი ამოვიდა. მას ბოროტებაც მოჰყვებოდა...

მე და შენ

მე ქალაქში ტროტუარებს მივსდევ შენ სოფელში ბილიკებზე ხარობ. მე ჰაერი ჭუჭყიანი მჭირდეს შენ შემწვარი სიმინდების ტარო

შეიგრძენი შენი თავი და ფიქრები

როცა გგონია, რომ ყველაფერი დასრულდა მაშინ ჩნდება ნათელი წერტილიც და ამოყავხარ ჭაობიდან თავისუფლდები იმ გრძნობისაგან რაც შენს გონებაში ხდება, რაც გბოჭავდა და გიჭერდა თითქოს სადღაც გაქრა , შიშის მაგივრად სიძლიერე ისადგურებს და ისევ სრულფასოვანი ხდები,

მე შენ და ცხოვრება თავი 15

წერილის კითხვა დავამთავრე და დამეფიცება, რომ იქ იჯდა თავის საყვარელ სავარძელში და ბედნიერი მიღიმოდა...

მანგო და შავი კატა {სრულად}

"- არა, ჩემი ფორთოხლისფერი კანი არა ოღონდ! - თურმე გემრიელი ყოფილხარ... - თავი დამანებე... - მთხოვე... - გთხოვ..."

მჟავე ცაცხვის- ჟუკოსა და მისი "მეზობელი" ლუნას ამბავი {თავი 2}

"მას შემდგომ, რაც სხვასთან წახვედი, ჩემო კარგო, ძვლები გაუჩერებლად თრთის. "

მჟავე ცაცხვის- ჟუკოსა და მისი "მეზობელი" ლუნას ამბავი {სრულად}

"- ჟუკო, ჟუკო! ხომ გღვიძავს, არა?!- მჭექარედ წარმოთქვა ტკბილმა ცაცხვმა, რომელსაც ლუნა ერქვა. - ხო, ხო... ჯერ კიდევ მღვიძავს, ლუ.- უმნიშვნელო სიტყვებშიც კი უაღრესად მნიშვნელოვანი სიყვარული იგრძნობოდა, ჟუკოს წარმოთქმულ ბგერებშიც."