პატარა ლოლას დღიურებიდან (თავი 1)

სამშობლო, რომ დავტოვე მაშინ მივხვდი რას გრძნობდა დედაჩემი, როცა სხვა ქვეყანას შეაფარა თავი და გახდა „ემიგრანტი“. არვიცი, რატომ წამოვედი, რატომ ავიკიდე ამხელა ტვირთი, მაგრამ იმ მომენტში, იქ სუნთქვა გაუსაძლისი იყო ჩემთვის, გავიქეცი, ალბათ ეს სიტყვა

ევას დღიურებიდან... (ნაწ-9)

-დედამისს ვუვლიდი საავადმყოფოში, დედამისი ავად იყო, დონორი ესაჭიროებოდა, ამას კი მოგეხსენება რამხელა ფინანსები სჭირდება, საწყალ ქალს არავინ ჰყავდა ერთადერთი ქალიშვილის გარდა, ყოველ დღე მოდიოდა მასთან და არ ნებდებოდა, ერთ დღეს როცა ვუთხარი რომ

ევას დღიურებიდან... (ნაწ-8)

ღია ფანჯარაში გრილ საწოლზე ვიწექით, ის მიყვებოდა ჩვენს იატორიას, ერთმანეთი როგორ გავიცანით, როგორ შეგვიყვარდა, ყველაფერს რაც მაინტერესებდა, გული მტკიოდა, ნუთუ საყვარელი ადამიანი დამავიწყდა? ამის უფლება საკუთარ თავს როგორ მივეცი?

ევას დღიურებიდან... (ნაწ-7)

ადამიანი რომელიც არავის ენდობოდა შესაძლოა ერ დღეს ვიღაცას უსასრულოდ მიენდოს, ვაჩეს გონება სრულად იყო გადასული ევას და მათ შვილზე, შვილზე რომელიც მხოლოდ თავისთვის უნდოდა და ევას მოშრებას ისე აპირებდა თითქოს ნივთი ყოფილიყო, გულში უსასრულოდ იმეორებდა

ევას დღიურებიდან... (ნაწ-6)

ახალ ამბებში მხოლოდ ერთი და იგივე ამბავი ტრიალებდა, ერთი კვირა ეძებდნენ თვიმფრინავის ადგილსამყოფელს, ბორტზე 90-მდე მყოფი მგზავრიდან ყველა გაუჩინარებულია. რთული მომენტია როდესაც ვერაფერს აკეთებ, ვაჩე თავს მხდალ ადამიანად გრძნობდა და მხოლოდ ახლა

ევას დღიურებიდან... (ნაწ-5)

თვალებს ვერ ვახელდი, მხოლოდ აპარატის ხმა მესმოდა, ექთანი ხშირად მამოწმებდა, გაუნძრევლად ვიწექი, გული საშინლად მტკიოდა, ჯონდა ამლეგლიჯათ ვიდრე ეს გამეგო, დედა, ადამიანი ვის გამოც ბრძოლას არ შევუშინდი აღარ არის, ადამიანი ვის გამოც საკუთარ ცხოვრებაზე

ევას დღიურებიდან... (ნაწ-4)

საძინებელში სიჩუმე ჩამოვარდა, თითქოს ვერ ვხვდებოდით ვერცერთი რა უნდა გვეთქვა, ალბათ არც არაფერი იყო საჭირო... დუმილი ყველაფერს ამბობდა, მე ჩემი პრობლემებით ვიყავი სავსე, ეს კი განებივრებული ბიჭია რომელსაც გართობის წყურვილის ვერ ჩაკვლის გამო ცოლი არ

ევას დღიურებიდან... (ნაწ-3)

აეროპორტის მთავარ კარებთან ალექსი დამხვდა, ბილეთები მომაწოდა და მითხრა რომ ყურადღებით ვყოფილიყავი, ჩემი თვითმფრინავი პირველის წუთებზე აფრინდებოდა... მოსაცდელ დერეფანში სკამების ერთ-ერთ რიგში ჩამოვჯექი და ნერვიულად ფრჩხილების კვნეტა დავიწყე, არ

ევას დღიურებიდან... (ნაწ-2)

დილით უჩვეულო სუსხმა გამაღვიძა, ფანჯარა დამრჩენოდა ღია, წვიმდა, ფარდა მთლად დასველებულიყო, წამოვდექი, ფანჯარა დავხურე და ტელეფონში ჩავრგე ცხვირი, რამდენიმე საათი უაზროდ ვსქროლავდი სოციალურ ქსელებს როდესაც დედასთან შევლა

ევას დღიურებიდან...

ევა, ცხოვრებით სავსე გოგონა, რომელიც მხოლოდ დედის შენარჩუნებაზე ფიქრობს, ის ყველაფერზეა წამსვლელი...