ერთხელ ყველას უყვარდება (თავი 2)

გათნდა მეორე დღე როცა გავიღვიძე უკვე 10 საათი იყო ჯანდაბა სკოლაში დავაგვიანე ავდგები და ძილს გავაგრძელებ მეთქი ვიფიქრე მაგრამ ვერაფრით ვერ ვიძნებდი ამიტომ ავდექი გამოვიცვალე და ყავა დავლიე მერე გადავწყვიტე ტორტი გამომეცხო რომელიც დედას

ერთხელ ყველას უყვარდება (თავი 1)

...გათენდა უნდა ავდგე ჩემი თბილი და ფუმფულა საწოლიდან და სკოლაში წავიდე სადაც ალბად დაქალი მელოდება რომელიც ჩემზე გამწარებულია სკოლაში არ დავდიოდი.ჰო მართლა მე მარი ვარ 16 წლის მყავს ერთ ძმა თორნიკე რომელიც უნდა გავაღვიძო და სკოლაში წამიყვანოს.

ცხოვრებაში ერთხელ

ემიშვებენ თბილ,ბუხრიან სახლში ოღონდ გავბედო და ვიცხოვრო ისე, როგორც მიმაჩნია პატიოსანი ცხოვრება რთხელ ცხოვრებაში,თუნდაც ერთხელ მაინც გამიმართლებს

ერთხელ(თავი მეთერთმეტე, დასასრული)

სოფლამდე როგორღაც ჩავაღწიეთ. მთელი გზა მე და დემნას ერთნაირად გვეკიდა ცეცხლი და არვიცი რა ძალა გვაკავებდა, რომ ურთიერთი არ მიგვეხრჩო. როცო იმ დიმიტრის სახლს მივადექით, რატომღაც გადმოსვლის სურვილი გამიქრა. -რა იყო?-შემომიღრინა დემურიმ. -მაცადე,

ერთხელ (თავი მეათე)

და რეალურად, არ არსებობს არანიარი ფილოსოფია, დაუწერელი კანონი თუ მაგალითი, რის მიხედვითაც ხელმძღვანელობს ადამიანის ცნობიერი, მაშინ როდესაც უყვარს. ეს გრძნობა შეუცნობელი და ცვალებადია. მას მაგიურ, გარდაქმნად ცეცხლს თუ შევადარებ, ისეთს რომელიც

ერთხელ (თავი მეცხრე)

ყველაზე ცუდი კი ის შიშია, რომელიც რაღაც გარკვეულ ფობიის კი არა, არამედ შეცდომის დაშვების, არასწორი ნაბიჯის გადადგმის გამო აშინებს ჩვენს ცნობიერს. როცა იცი, რომ შენს წინ, ულამაზესი, ფერადი კენჭებით მოკირწყლული ბილიკია, მაგრამ

ერთხელ(თავი მერვე)

ხანდახან გვეჩვენება თითქოს უფსკრულის პირას ვდაგავართ. გადაწყვეტილება ჩვენზეა. თუ მივბრუნდებით და ზურგს შევაქცევთ, მაშინ უკვე გავლილი გზის მეორედ გავლა მოგვიწევს. ერთფეროვნება და ხალხით სავსე მარტოობა. მაგრამ თუ ჩავხტებით, მაშინ შესაძლოა ფსკერზე

ერთხელ (თავი მეშვიდე)

დამეფიცება, ასეთი დაძაბული და ორიენტირებული ლურჯი ლარნაკის ჩუქურთმაზე არასოდეს ვყოფილვარ. მხოლოდ ის მინდა ფილმი რაც შეიძლება მალე დასრულდეს, კბილს კბილზე ვაჭერ და ვლოცულობ თევზი და ლოლიტა დაბრუნდნენ.

ერთხელ (თავი მეექვსე)

სახლში, რომ ავედი ფეხებს ვეღარ ვგრძნობდი, გული გადარეულივით მიცემდა და ისეთი შეგრძნება მეუფლებოდა თითქოს უზარმაზარი საჰაერო ბუშტი ვიყავი, ემოციებისაგან ბოლომდე გაბერილი. იმდენად გატიკნული ათასნაირი გრძნობით, რომ ზუსტად ვიცოდი

ერთხელ (თავი მეხუთე)

ხელს უხერხულად ვიქნევ, ბოთლი ყირავდება და ზედ მესხმება. მთლიანად გასაწური ვხდები. წარმოდგენა არ მაქვს რანაირად ვახერხებ ასე დასველებას. ფაქტი კი სახეზეა. გუბეში ნაფორთხიალები ქეთინო. -ფუუუ! ახლა მოვკდები! -გაიხადე! -რა?!