ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი6)

2 წუთიანი დუმილის შემდეგ საწოლიდან ფეხი იატაკზე დავდგი... წამოვდექი, მაგრამ თავში რაღაც საშინლად მეტკინა, არა ასე არ შემიძლია, ასე უმოქმედოდ... ლუკას შევხედე, სავარძელში თავდახრილი ზის, ასეთი დაღვრემილის ყურებას მირჩევნია მოვკვდე, ძალები მოვიკრიბე

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი5)

ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს შენობიდან გადმოვვარდი და სადაცაა დავეცემი, ხელებს ვიქნევ... უცებ თვალებს ვახელ და რამდენიმე წამი ისევ იმ საშინელ გრძნობაზე ვფიქრობ... გაუნძრევლად წოლა ადვილი არ არის ამიტომ ფანჯრისკენ გაჭირვებით გადავტრიალდი. ისევ კარები

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი4)

-გაიღვიძე? - ლუკას ტუჩები ნაზად მეხება შუბლზე თანხმობის ნიშნად თავი დავუქვიე, კუთხეში პატარა მაგიდაძე ლანგაარს ვამჩნევ რომლისკენაც ლუკა მიემართება ხელში იჭერს და მიღიმის - უნდა ჭამო... როცა მედიკამენტებს იღებ აუცილებელია ჭამა... უარის ნიშნად თავს

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი3)

ბოლოს გავბედე და მათი სახეების ყურებით დავტკბი, მათცივ ლოყებს ჩემი ტუჩები შევახე და ამით დავასრულე (თუ გავითვალისწინებთ რომ დამშვიდობებას ვერ ვიტან)... თითოეული წუთი მტანჯავდა, ეს ყველაფერი უკვე მომაკვდინებელი გახდა, იქ გაძლება ბოლო წუთებში

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი2)

ის ღამე ისეთი გრძელი იყო და ისეთი მდუმარე... თვალები გავახილე თუ არა მაშინვე წამოვვარდი საწოლიდან და ოთახიდან გამოვვარდი, -ეიი სად მიდიხარ? რა ხდება? რა გჭირს?- ეს კითხვები არ მასვენებდა... სიბნელეში მიჭირდა საგნების გარჩევა. ნერვიული აშლილობა

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე

უბრალოდ საშინელებაა უყურებდე შენს მშობლებს რომლებიც აღარ სუნთქავენ, მათი კანის ფერი ქათქათა ღრუბელს მაგონებდა და უბრალოდ ისინი ვეღარ მამშვიდებდნენ ვერ მარეიგებდნენ: - ესეც გაივლის, უბრალოდ არ დანებდე... ეს გრძნობა რომელიც ბოლოს გიღებს, ყველა ფიქრი

ესეც გაივლის

თოვს...ციდან მოწყვეტილი ფანტელები ერთმანეთის მიყოლებით ცვივა და მიწაზე ქრება.ყინავს ან არ ყინავს...უკვე ვეღარ ვგრძნობ...ჩაფიქრებული მივაბიჯებ ლამპიონებით განათებულ ქუჩაზე და ვფიქრობ.თურმე რამდენი გრძნობის დატევა შეუძლია

ესეც გაივლის I

ესეც გაივლის როდესაც ტელეფონს დავხედე გული შემეკუმშა, თითქოს ისე მიიწურა და დაპატარავდა რომ ვეღარც ვგრძნობდი მის არსებობას. ეს იყო ზარი რომელმაც გონებაში ამომიტივტივა წარსულის მიძინებული ტკივილი. მოგონებები სურათებივით იცვლებოდნენ ჩემს წინ და უამრავ

ესეც გაივლის...

ესეც გაივლის... გაცვდა, გაქრა, თან ისე, როგორც არასდროს არვის ჰქონია შანსი გაუჩინარების. კარებს მიღმა იმალება ის რეალობა, რომლმაც ესე მიმჯღაბნა და არც ეგ იკმარა და ის ფურცელიც გადააგდო, სადაც ჩემს დახლართულ გზას მივუყვებოდი... უცბად დაბნელდა...

ესეც ხომ პოეტურია (5)

მთელი დღე გავატარე მზადებაში,ყველაფერი დავამზადეთ.5საათი იყო ლელამ ძალით გამაგდო მოსამზადებლად -ანაბელ მოეშვი ყველაფერს საცააა მოვა ვაჩე და ასე უნდა დახვდე? -კაი ლეეე რაიყო შეიხი ხოარ მოდის ვაჩეა რა :დ -მოკლედ არაფერი გეშველება რა ნახევარ საათში