სად ვარ!?

ქარს მოაქვს, ქარს მოაქვს სისუსტე და უძლურება, რომელიც თითქოს კანზე მეხება და ჩემში ისადგურებს, ბრძოლას აზრი ეკარგება, სისუსტე მეფდება და მიპყრობს, უაზრო ფიქრებით მამძიმებს, უაზრო აზრიანი ფიქრებით, ხანდახან თეთრ კედლებს სიმშვიდე მოაქვთ,

თანახმა ვარ მოგიყვანო ცოლად( ნაწილი 1 სრულად)

მოგესალმებით მეგობრებო ეს ისტორია წაიშალა ამიტო ახლად ავტვირთე პირველი ნაწილის სრული ვერსია. შემდეგი ნაწილი ჯერ არ იქნება.

სულ ოთხი წლის ვარ

სულ ოთხი წლის ვარ, სულ მხოლოდ ოთხის, რადგან ლექსებმა ამ დროს მიპოვეს. იცით? გულიდან მე სისხლიც მომდის, ძველად გრძნობები გამომიგონეს. სულ ოთხი წლის ვარ, სულ მხოლოდ ოთხის, რადგან ლექსებმა ამ დროს შემაბეს. ბევრმა შესახებ იცის ამ ოხვრის, ლექსებმა ადრე

მოღალატე ვარ .

მიიწურება იანვარი დღეს და ხვალ დავწერ თებერვლის სუსხზე - იმ ორ დღეზე მარტი რომ ჰპარავს. ხელით ავწმინდავ ნათოვლარზე სისხლისფერ ლაქებს, პირველ თოვლისას ჩემს ეზოში კესანებს დავრგავ.

ყველა ეპოქაზე შეშლილი ვარ

ისე უსაშველოდ დაღლილი ვარ უკვე აღარ მჯერა არავისი, ყველა ეპოქაზე შეშლილი ვარ, ყველა დასასრულის დასაწყისი.

მე-ადამიანი ვარ .

მე -ადამიანი ვარ,შეცდომებს ვუშვებ ,მიხარია პატარა უმნიშვნელო რაღაცეებიც კი , შემიძლია აზროვნება,ვსუნთქავ . და თუ ეს ყველაფერი და ეს მთავარი შემიძლია ,ე.ი სიყვარულიც შემეძლება .

ისევ მარტო ვარ...

და აწ გარდასულს მხოლოდ ღმერთი გამოიძიებს.. მე კი აჩრდილთა სამყაროში ჩავიკარგები, ვიცი, დრო მოვა.. ბევრი იტყვის, შური ვიძიე, მარტოობით და ღალატით რომ დაიტანჯები..

მთვრალი ვარ და გზისპირს უკან მივუყვები მარტო

ფერი დეკემბრის და კერტებს გემო - ალუბლების უფრო. მინდა შენს ნეკნებზე ვწერდე ლექსებს. მთვრალი ვარ და ვაფრენ.

ჯერ ბავშვი ვარ

15 წელი გავიდა მალე, უკან ვერ ვასწრებ მე გამოხედვას. მოზარდს მეძახის უკვე სულ ყველა, მაგრამ ვფიქრობ, რომ გულით ბავშვი ვარ

ტირანის მახეში #9 (+18)

კარს ვხურავ და უკან მივყვები,მისაღებისკენ,იმის და მიუხედავად,რომ ნაწყენი ვარ დღევანდელის გამო,მისი დანახვა მაინც ყველაფერს მავიწყებს,რატომ ხდება ასე ყოველთვის,რატომ?! სავარძელში თავსდება,ფეხებს ფართოდ შლის და მიყურებს.