გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი3)

მშვენიერი მზიანი დილა გათენდა, მაგრამ რატომღაც უხასიათოდ გავიღვიძე. ალბათ გუშინდელი ამბის გამო. შევეცადე ეს ჩემ ძმასთან არ შემემჩნია, თორემ ვიცოდი უამრავ კითხვას დამაყრიდა. -როგორ მოხდა რომ ჩემი დაძახების გარეშე გაიღვიძე? -რავი აპა. სასწაული მოხდა.

ვერ შეგელევი მეორე თავი (+18)

თავი საშინლად მტკიოდა, თვალების გახელაც კი მიჭირდა, მივხვდი რომ ეს ყველაფერი ჩემი გუშინდელი დალევის ბრალი იყო. რამდენიმე წუთის შემდეგ თვალი ნელა გავახილე, უცხო ოთახის დანახვისას ცოტა აღვშფოთდი, გარემო სწრაფად შევათვალიერე, საძინებელი სადად და

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ ?!#9

ბატონი დავითის საზლში სრული სიჩუმე მეოფობდა. აღაცნაირი სიჩუმე იდგა შემზარავი. ლეა კარის ზღურბლზე შეჩერდა, გული აუჩქარდა თითქოს რაღაცას ეუბნებოდა, ალექსანდრეს საბარგულიდან ამიღებული პროდუქტები ეკავა, ცალი ხელი გაინთავისუფლა, ლეას მოხვია წელზე და

ვერ შეგელევი (+18)

ტაისია ბარათაშვილი, 19 წლის, ილია ჭავჭავაძის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მეორე კურსის სტუდენტი. დედა- ანა აბაშიძე, მამა-ლევან ბარათაშვილი (რომელიც სამი წლის წინ გარდაიცვალა), ძმა-ნიკა ბარათაშვილი. დედა ერთ-ერთი კლინიკის დირექტორია.

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი2)

კიბეები როგორც კი ჩავიარეთ ყველანი სადარბაზოსთან დაგვხვდნენ. -პრივეტ ბიჭებო როგორ ხართ? პრივეტ ლიკა. -რავი არაგვიშავს თქვენ რაშვებით? გამარჯობა მელანო, ოჰ თამუნაც აქ ყოფილა.

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ?!#8

დილით ლეამ აქსანას წინაღამით მომხდარი უამბო, აქსანა უფრომეტად აღფრთოვანდა ალექსანდრეთი, თუმა ფეგმა შეახსენა დაქალს და სთხოვა ცივი გონებით ემოქმედა.. შუადღის შემდეგ ალექსანდრემ მიაკითხა.

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი1)

ვისთვის რა, ვისთვის რა ჩემთვის კი სიმშვიდის საპოვნელად საუკეთესო საშუალება მუსიკის მოსმენა და დღიურის შევსებაა. მუსიკა ჩემი ცხოვრების მნიშვნელოვანი ნაწილია, მის გარეშე ვერც წარმომიდგენია. დღიური კი ერთ-ერთი ,,პიროვნება“ ვისაც ყველაფერს ვუზიარებ.

თვით სიცივეც ვერ მიგებს

ხალხი ფოტოებს იღებს, იღიმის, გოგოები ბიჭებს ახტებიან ყურგზე, ზოგიც შეუმჩნევლად უჟუჟუნებენ ერთმანეთს თვალებს, მე კი არც ერთ ჯგუფს არ მივეკუთვნები, უბრალო დამვირვებელი ვარ, რომლის გულშიც დიდი ხანია სიცივეს დაუსადგურებია.

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ?!#7

- საკმაოდ კარგად მართავ მანქანას.- რამოდენიმე წუთიერი დუმილის შემდეგ ალექანდრემ ლეას თვალი გააპაა. - კი .... ვცდილობ ..... ვცდიოლბ ის ცრურწმენა დავარღვიო , რომ ქალი ვერ მართავს საჭეს. - ლეამ გაიცინა და მანქანა შეუმჩნევლად შეანელა. გზა მეტად ოღრო

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (13)

დიდი თხოვნის შემდეგ ჯდება ეტლში და გარეთ გამყავს სუფთა ჰაერზე,ვგრძნობ როგორ უჭირს ესე ყოფნა,მისი ტკივილი მეც მტკივა,ვხვდბი რომ საკუთარი თავი სძულს ამის გამო.როცა ვიგრძნი მისი დაკარგვის საშიშრობა მაშინ მივხვდი თუ როგორ ძლიერ მყვარებია,სიყვარულზე