ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (10)

გამოსასვლელთან ვიდექი,საშინლად წვიმდა,ქოლგა გავშალე,ტაქსს ველოდებოდი,ამ დროს კი თეთრი BMW გაჩერდა ჩემს წინ და მასთან ერთად ჩემი გულიც გაჩერდა.ეს ნიკას მანქანა იყო,მანქანიდან სწრაფად გადმოვიდა და შენობაში შემოვიდა,არ დასჭირვებია ჩემი მოძებნა,დამინახა

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (9)

სააბაზანოში შევდივარ,შხაპს ვიღებ და სუფთა ტანსსაცმლს ვიცვამ,რომელიც ლვანმა დამიტოვა,აქ დიდხანს ვერ დავრჩები,სხვა გზა უნდ ამოვნახო,არავინ მყავს ისეთი ვისაც დავეყრდნობი,ჩემმა მშობლებმა ზურგი მაქციეს და სხვას როგორ უნდა შევეკედლო.მადა საერთოდ არ

ვერ ვხვდები,რა გინდა? (თავი 4)

გიორგი უკან გამობრუნდა და სახლში ავიდა,ცოტა იმეცადინა და დასაძინებლად დაწვა,სულ ნათიას კითხვებზე და მასზე ეფიქრებოდა.ბოლოს როგორც იქნა ჩაეძინა.დაახლოებით ღამს სამი საათი იქნებოდა,გიჟივით წამოხტა და თვალები ბოლომდე დაქაჩა,რომ როგორმე

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (8)

რა თქმა უნდა ძილი არ მომკარებია.ტირილში ვათენებ.დილით ჩამეძინა,თვალები რომ გავახილე უკვე 12 საათი იყო,სწრაფად ავდექი და მისაღებში გავედი,იქ ლევანი არ დამხვდა,წერილი და სუფთა ნასაცმელი იდო დივანზე „ მე სამსახურში წავედი, არ მინდოდა გამეღვიძებინე,ეს

არ შემიძლია,ვერ გელევი ( სრულად)

-ვინ გინდა,რომ იყო? -დედა -რომ არ დაბადებულიყავი საქართველოში დაიბადებოდი... -სად?ალბათ იტალიაში-ჩემივე ნათქვამზე მეცინება. -რა გინდა ცხოვრებაში ყველაზე მეტად? -ვიცოდე ჩემი წარსული. ის,რაც ყველაზე მეტად მოგწონს საკუთარ თავში. -მიყვარს ბავშვები.

შენმე ბორკილებს ვერ დამადებ?!#3

სანდრო ჩაყუჩდა , თითქოს მოეშვა ცოტა , ლეა კი პატაა ღრიჭოში იყურებოდა და ექიმბაშის დასრულებას ელოდებოდა. ორი საათი კიდევ დაყვეს კოშკში, ბინტი შეშრა და გახმა , თაბაშირი ტერფიდან მუხლანდე დაადო. - მოდი გოგო ნასკი ჩააცვი- ქალმა უხეშად დაუძახა ლეას და

ვერ ვხვდები,რა გინდა? (თავი 3)

მოკლედ ესეც მესამე თავი.მინდა ვინც რასაც მისწორებთ მადლობა გადაგიხადოთ იმიტომ,რომ კარგა ხანია არაფერი დამიწერია და თან თან ვწერ თან ვაქვეყნებ და მიწირს და დროც არ მაქვს რომ მერე ჩავასწორო და რაც არ მომეწონება საათები ვაკეთო ნუ მოკლედ ვცდილობ რომ

ვერ ვხვდები,რა გინდა? (თავი 2)

გათენდა... მზემ გამოანათა,დილის ექვსი საათი იყო,მაგრამ ნათიას თალები უკვე დაჭყეტილი ჰქონდა. ასევე იყო გიორგიც. ამ ორს ძალიან ბევრი საერთო აქვთ...

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (7)

ჩვენ,ახალგაზრდათა უმრავლესობა ყველთვის ისე ვცხოვრობთ როგორც „გვისწორდება“ და არასოდეს ვფიქრობთ მომავალზე და ამ ქმედებათა შედეგებზე.ეღტ დრს გგონია რომ ქვეყნად შენზე ბედნიერი არავინ დაიარება,თუმცა მეორ დღეს სამწუხარო რეალობას პირდაპირ ეჯახები და

ვერ ვხვდები,რა გინდა?

მოკლედ,რომ ვთქვა ნათიამ და გიორგიმ თავდაც არ იციან რა ხდება.ნათია გიორგიზე ბრაზობს, გიორგი ნათიაზე. -როგორ ხარ? (ნათია) -აუარმცალიამერემოგწერ (გიორგი) -იცი რააარი?რო გწერ მერე ვფიქრობ რატო მივწერეთქო, ხოდა აღარ მოგწერ (ნათია) -კაი