იმედიანი ვიყავი,ვარ და ვიქნები

რატომ ადამიანო უიმედობა,როცა იმედის უამრავი სხივი არსებობს? რატომ დგამ ნაბიჯს უიმედობისკენ თითქოს მარტოსული იყო,სხვა გზა არ გქონდეს,მეტი შესაძლებლობა არ იყოს.

მე ჩემი თავი ვიყავი (+18)

მე ჩემი თავი ვიყავი. მე ჩემი თავი დავკარგე, ღმერთმა ჩვილი ბავშვივით სანაგვეზე მომისროლა. ცუდი მოსასმენია არა ? ასეა, მე უმეგობროდ ვიზრდებოდი, იმიტომ კი არა რომ მე არ ვმეგობრობდი ვინმესთან

ადრე უფრო ბედნიერი ვიყავი

ზოგადი ბედნიერება აერთიანებდა იმედს,მოლოდინს,აზრს,სწრაფვას. ყოველდღიურად იყო კარგის იმედი, რომელიც ფარხმალის დაყრის ნებას არ მაძლევდა; ყოველდღიურად იყო რაღაც სასიამოვნოს მოლოდინი, რომელიც მარწმუნებდა, რომ ყოველთვის არსებობს მოულოდნელი სიამოვნება,

დაბრუნება (თავი 6)

ნახევარ საათში მასთან ვიყავი. კარზე დავუკაკუნე, კარები რომ გააღო ისეთი სახე ჰქოდა უეჭველი ეძინა.-ჩემი გოგო მოვიდაა? -ჩემს დანახვაზე ცოტა გამოფხიზლდა ალბათ. -მოდი ჩემთან. -შევედი თუარა ისე ჩამეხუტა თითქოს

აბსტრაქცია

ძილში,არა უფრო აგონიაში ჩავარდნილი რომ ვიყავი ფიქრები თავისიც დაცურავდნენ ჩემს ტვინში.ერთერთი კადრით წარსულში გადავრდნა,და იქიდან დანახული მომავალი იყო ასახული.მე მგონია რომ ავად ვარ

გოგონა ნიღბით [ დასასრული ]

ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი, მერე გავიზარდე, მარტო, ჩემთვის, დამოუკიდებლად ვცხოვრობდი, ამან გმაოიწვია ჩემი უამრავი შეცდომა ცხოვრებაში, შეცდომაზე შეცდომას ვამატებდი. შემდეგ ის საშინელი დრო როცა მე სხეულით ვვაჭორბდი ლაშასთან, მერე ნიკა, ბოლოს

იღბლიანი შეცდომა (თავი მეთექვსმეტე)

კარგა ხანს გამყვა ის დადებითი მუხტი, დაბადების დღეზე რომ მივიღე გარშემო მყოფებისგან. როცა სოფოსა და მის საჩუქარს ვიხსენებდი, მადლობელი ვიყავი ბედის, რომ იმ თითქოს და ჩვეულებრივ, მაგრამ, ამავდროულად,

ბავშვი ვიყავი სიყვარული კოცნა მეგონა

ბავშვი ვიყავი,სიყვარული კოცნა მეგონა, მუხუც ბაბუას დამჭკნარ სახეს დავუკოცნიდი, სადღაც წასული მონატრებულს უნდა მეპოვნა, ჩემთვის ბაბუა კაცი იყო მუდამ მოცლილი. მაკოცებდა და მეტყოდა რომ მომირჩებოდა, თუ კი სულელი უნებლიედ წავიქცეოდი...

ვიყავი ბოდბეს

მე მხოლოდ ერთხელ ვიყავი ბოდბეს, მახსოვს მზე სითბოს აფრქვევდა ირგვლივ, მაშინ ვიხილე პირველად ბოდბე სიმშვენიერე ამ წმინდა სივრცის.

ერთი დღით ხომ მაინც ვიყავი შენი ცოლი

ერთი ჩვეულებრივი დღე გათენდა დღესაც, მაგრამ გაღვიძებისთანავე ორივემ გავიფიქრეთ: „დღეს ყველაფერი მთავრდება!“ ... თუმცა დღეს მე ერთი დღით მაინც ვიყავი შენი ცოლი... უბრალოდ მეღიმება, ბათუმის ქუჩებში დავდიოდით, არა, უფროსწორად მე მივრბოდი,როგორც