საშობაო ზღაპარი

„წიგნი ეძღვნება ფერია ჟაკს,ჩემს საუკეთესო მეგობარს,რომელმაც ცხოვრება მასწავლა“ -ჟაკი სად არის? -სანტას სანახავად წავიდა -რა უნდა მასთან?რატომ აწუხებს სანტას?

საშობაო ზღაპარი (მამიკო)

''მარიას არასდროს უყვარდა ზღაპრები, რადგან ისინი აგრძნობინებდნენ, რომ უბედური იყო. მისი ცხოვრება სრულყოფილებას ოდნავადაც კი ვერ უახლოვდებოდა. ისე ეშინოდა ლიზიკოს ასეთი დამოკიდებულების ზღაპრებისადმი, რომ ერთხელ მისი საყვარელი წიგნი გადამალა. ბევრი

საშობაო ზღაპარი

ჰოო.. იყო და არა იყო რა, შობის ღამეზე უკეთესი რა იქნებოდა თუ არა ზეციური ძალებით გაწერილი შემთხვევითობა? კიბეზე არბოდა ელსა, გარესამყაროს მოწყვეტილი და პატარა ძმას დამტუქსველ, თუმცა სიყვარულით გაჟღენთილ მზერას უგზავნიდა..

თოვლის ზღაპარი [8 დასასრული]

ჯანდაბა, გასაღები არ ჰქონდა. ისევ ზემოთ უნდა აბრუნებულიყო. ერთი საფეხური აიარა, მაგრამ გაჩერდა, უღონოდ დაეშვა და საფეხურზევე ჩამოჯდა. მოაჯირს მიეყუდა და ამოისუნთქა. "ცოლი მოჰყავს" - ისევ მკაფიოდ გაიგონა ნატალიას აღფრთოვანებული ხმა. არ ეგონა ასეთი

თოვლის ზღაპარი [7]

გაზაფხულის თბილ საღამოს სახლისკენ მიაბიჯებდა. დადებითი ემოციებით დამუხტულს ღიმილი არ შორდებოდა სახიდან. სწრაფად შევარდა სადარბაზოში, კიბეები მხიარულად აირბინა და დააკაკუნა. კარები არავინ გაუღო, გაუკვირდა. მეზობელს მიუკაკუნა და იქიდანაც მხოლოდ

თოვლის ზღაპარი [6]

დილა მზიანი იყო, მართალია ზამთრის სიცივეს ვერაფერს უხერხებდა, მაგრამ მაინც ანათებდა. ნებიერად მოიფშვნიტა თვალები და ლოგინზე წამოჯდა. დაბარებულივით დაუკაკუნა დედამ და ოთახს ყავის სასიამოვნო სურნელი მოედო. გაეღიმა, დედა ყოველთვის ასე ანებივრებდა.

თოვლის ზღაპარი [5]

მეორე დღეს დათი უნდა ენახა. თვითონაც ვერ გაიგო რატო. ზუსტად იცოდა უბრალო შეხვედრა იქნებოდა. სანამ განქორწინების საბუთს ხელმოწერილს არ ნახავდა, იქამდე დათისთან ურთიერთობაზე ფიქრიც არ შეიძლებოდა.

თოვლის ზღაპარი [4]

დილით ადრე გაეღვიძა, მძინარე გოგოებს გადახედა, გაეღიმა. მოწესრიგდა და აივანზე გავიდა. გვერდით სახლს გახედა, იქაც ვიღაც იყო აივანზე, აშკარად ყავის ფინჯანი ეჭირა, იმანაც გამოიხედა და ხელი აუწია. ალბათ გოგონებიდან რომელიმე ვეგონეო გაიფიქრა

თოვლის ზღაპარი [3]

დაღლილი სახე ჰქონდა, გადაღლილი, მწვანე თვალები საოცარი სევდით უმზერდნენ, ტუჩები თითქოს დაწებებული ჰქონდა, ხმას აღარ იღებდა. უეცრად მიიხუტა გოგონა და თავი მის ყელში ჩარგო, თითქოს თმების სურნელიც შეისუნთქა.

თოვლის ზღაპარი [2]

საოცრად ცარიელი ეჩვენა ოთახი. ახლა მხოლოდ წასვლა უნდოდა, მხოლოდ ეს უშველიდა, რომ არ ჩაედინა ის, რასაც საკუთარ თავს არასდროს აპატიებდა. კიდევ რამდენიმე დღე უნდა გაეძლო, სულ რამდენიმე, არ უნდა აჰყოლოდა საკუთარ ემოციებს და რაც მთავარია,