#21 [ თავი XIV ]

- გთხოვ. - ამოვისუნთქე სიტყვა და იატაკზე ჩამოვცურდი. - რას მთხოვ? - ცოტაც და აფეთქდებოდა. - ნილი შენ მოკალი?! - ღაპაღუპით წამოსულ ცრემლებს ვერ ვიკავებდი. - ნილი მოკალი შენ, მეგან. - სევდით სავსე ნოტები გადმოაფრქვია და დამტოვა ამ ფრაზასთან მარტო.

პროფესია ალფონსი (11 თავი)

_ჩემი პრინცესაც მალე გამიფრინდება ალბათ და როგორ გადავიტან ამ ამბავს, არ ვიცი._გულიანად ამოიოხრა. მერე მომიახლოვდა, მხრებზე მომხვია ხელი და გულში ჩამიხუტა._მე მჯერა შენი, რომ კარგ არჩევანს გააკეთებ და მასთან ერთად ბედნიერი იქნები. _უბრალო

პროფესია ალფონსი (10 თავი)

მეც უკან მივყევი და მთელი სულით და გულით ვუთანაგრძნობდი ჩემს გადარეულ დეიდას. წინდაწინ ვგრძნობდი, რომ თუ ზეზვას დავუკავშირებდი ჩემს ცხოვრებას, მეც ეს ბედი მეწერა სტალინასთან და გამაკანკალა.

ყვავილები 1970-დან (თავი II)/DNF

დრიმი ცდილობს იპოვოს გზა, თუ როგორ გაუგზავნოს ბიჭს მომავალში ყვავილები 1970-დან..ამასობაში ეს ორი დროში აცდენილი მონათესავე სული ერთიდაიგივე ადამიანს სხვადასხვა დროს, მაგრამ ამავდროულად ერთიადიგივე დღეს ხვდებიან...

პროფესია ალფონსი (9 თავი)

იმ დღის მერე, როცა ნებით თუ უნებლიეთ გადავაწყდი დედაჩემს კაფეში, აღარ შემხვედრია არსად. ალბათ, მართლა გააფრთხილა ბაიამ და იმანაც დაუჯერა. ან, იქნებ, შენიღბულად მოქმედებდა, რომ არ დამენახა სადმე. მოკლეთ, ასე იყო თუ ისე, "ჰორიზონტზე აღარ გამოჩენილა",

ყვავილები 1970-დან (თავი I)/DNF

ახალგაზრდა, მარტოხელა ჯორჯი აღმოაჩენს რომ მას შეუძლია ძველი ტელეფონის გამოყენება კავშირის დასამყარებლად ბიჭთან, რომელიც ცხოვრობდა 50 წლით ადრე იგივე სახლში... ეს შესანიშნავი ფანფიქცია ულევ დადებით ემოციებს დაგიტოვთ სულში, რომელიც ძალიან დიდი ხანი არ

გზაჯვარედინი {თავი 9}

იმ ღამეს კოშმარი მესიზმრა, გამოღვიძებულს აივანზე გელოვანი აღარ დამხვდა და ვერც ის სიმშვიდის დოზა მივიღე, რომელიც საკმარისი დასაძინებლად...

პროფესია ალფონსი (8 თავი)

ნაცნობი ეზო სიამოვნებით გავიარეთ ისევ აღფრთოვანებულმა დეიდა-დისშვილმა, ოღონდ ამჯერად ზეზვას სახელოსნოსკენ არ გადაგვიხვევია და პირდაპირ მდგარ ორსართულიან სახლში შევედით. მართალია, ძვირადღირებული არაფერი იდგა სახლში, მაგრამ ყველაფერი გემოვნებით იყო

პროფესია ალფონსი (7 თავი)

მათ მოლოდინში საათს დავჩერებოდი და ზუსტად ათ წუთში მთლად გალუმპულმა შიომ კარიდანვე შემოყო თავი, შიგნით არ შემოსულა (ალბათ, მოერიდა ფოიე რომ არ დაესველებინა წურწურით ჩამონადენი წვეთებით) და მანიშნა, რომ წავიდეთო.

გზაჯვარედინი {თავი 8}

მე დამიტოვა უამრავი კითხვის ნიშანი, მაგრამ დიდი დოზით სიმშვიდე, რომელიც იმ ღამეს მეყო დასაძინებლად....