ჰარი პოტერი და ფილოსოფიური ქვა თავი I

ჩვეულებრივ ლონდონელი ბიჭი ჰარი პოტერი, რომელსაც 11 წელი შეუსრულდა, იგებს რომ ის ორი უძლიერესი ჯადოქრის შვილია და თვითონაც მაგიურ ძალას ფლობს. ხოგვარდის სკოლაში, სადაც ასწავლიან ჯადოქრობას ჰარი არაჩვეულებრივი თავგადასვლების ორომტრიალში აღმოჩნდება...

ძალდატანებული ქორწინება 15 თავი

ალექსანდრე და თათია რაღაც უცნაური ზიზღით სავსე მზერით შეჰყურებდნენ ერთმანეთს -გთხოვ ბოლომდე მომისმინე და არ გამაწყვეტინო

უცნობი ნაცნობი (თავი 8)

მაშინ, როდესაც მგონია რომ ზუსტად ვიცი, რასაც მეტყვის - იმას მეუბნება, რასაც გაგონების მიუხედავადაც ვერ ვიჯერებ.

ძალდატანებული ქორწინება 14 თავი

თათიას საშინელი სიცარიელის განცდა დაეუფლა ალექსანდრეს ზედმეტი სიახლოვის და შეხების გამო, ამიტომ

ძალდატანებული ქორწინება 13 თავი

ალექსანდრეს მალევე შეეყინა სახეზე ირონიული ღიმილი და მოღუშული სახით მიაჩერდა მეგობარს -შენი აზრით, ხვალ

შემიყვარე თავიდან! {თავი 14}

დამშვიდდი. გამოტყდება აუცილებლად.-მაგრად მოეხვია თაია. -თუ სხვა უყვარს, მოვკლავ.-შუბლი შეჭმუხნა. -როგორ გეტყობა, რომ დიმას დისშვილი ხარ.-თავი გააქნია ნაკშიძემ და მერე ორივეს გაეღიმათ.

მგლის ბილიკი თავი XXIII

– აბა რა გეგონა, ძამიკო, გერმან ბაზილის ბასრი ბებუთი მარტო ჩემზე მოქმედებდა? ხომ დახია შენი ტყავი? თუმცა შენი დაჭრა პოეტურ ვითარებაში მოხდა, მე ორჯერ დამჭრეს, ორჯერვე მტვრიან ქუჩებში წავიქეცი და მტვერში ამოვიგანგლე, ტანისამოსი გასაწმენდი გამიხდა.

უცნობი ნაცნობი (თავი 7)

წარმოდგენა არ მაქვს, რამდენ ხანს ვიყავი უგონოდ - თუმცა თვალების გახელა, არასოდეს ყოფილა ასეთი რთული. განათებიდან მომავალი სინათლე, პირდაპირ სახეში მცემს და მაიძულებს, თვალი ავარიდო. ხელს, ფრთხილად ვადებ მიწას და მხოლოდ

ობლად დარჩენილი ქუჩა (1 თავი)

ჩემს ოთახში, ლოგინზე ვწევარ და ვცდილობ ვისუნთქო. თითოეული ჩასუნთქვა გულს მიკაწრავს. ფანჯარა გამოვაღე და ჰაერი ხარბად ჩავისუნთქე. „მე იმდღეს მოვკდი, როცა ჩემი არ იწამე“ ჩავიჩურჩულე და ყვითელი ფოთლებით მიმოფანტულ

მგლის ბილიკი თავი XXII

სამი დღე გავიდა ლოდინში. რეზო წიკლაურისაგან არ იყო არავითარი ცნობა. არჩილ ჩოხელი საგონებელში ჩავარდა. „ნუთუ ერთხელ მივიდა მწყემსებთან ვადიმ ურალოვი მათე ხაპიაშვილთან ერთად და შემდეგ კი ორივენი გადაიკარგნენ!“ ფიქრობდა იგი. კარგი და მათ ხომ ცალთვალა