სიყვარულის ქალაქში (თავი 2)

ხუთ წუთში ჩემს კორპუსთან ვიდექით უკვე,მაგრამ გადასვლას არ ვჩქარობდი.რომც მომენდომებინა ვერ გადავიდოდი,თავისი თითები ისე ჰქონდა ჩემსაში ახლართული.ვუყურებდით ერთმანეთს და დებილებივით გვეღიმებოდა. -მერაბ,ახლა რა იქნება? -ყველაფერი კარგი,ანანიკო.-ყველა

დრო მოვა *1თავი*

ცხოვრება ხანმოკლეა... როცა გვგონია რომ ამ ქვეყანაზე დიდხანს ვიქნებით შეიძლება ეს ფიქრები უეცარმა სიკვდილმა დაანგრიოს... ბევრი საუკეთესო ადამიანი დამიკარგავს ჩემს ცხოვრებაში... თითოეულის სიკვდილმა დამანგრია და მიწასთან გამასწორა... კი ხანდახან

დაცემა და ტრიუმფი თავი II

წლების შემდეგ საქართველოში დაბრუნება იმაზე რთული აღმოჩნდა ვიდრე ეს ნუცას წარმოედგინა. აქ თითქოს ყველაფერი ისე დახვდა,როგორც დატოვა, მაგრამ ახლა თავად იყო სხვა ადამიანი. განცდა, რომ შესაძლოა უდანაშაულო ადამიანის ცხოვრება დაანგრია მოსვენებას არ

სამოთხის მინდვრები 4 თავი

კიბეები სტვენით ავიარე და კარზე ზარი გაბმით დავრეკე. საკეტის ხმა საამოდ ჩამესმა, საათს დავხედე, ოთხს აკლდა ათი წუთი. ელიზას მოსვლამდე კიდევ ოთხი საათი იყო.

დაცემა და ტრიუმფი თავი I

მზიან თბილისს აგვისტოს შუა თვეში მოულოდნელად შავი ღრუბელი გადაეფარა, თითქოს ბუნება ქალაქს თავისებურად აფრთხილებდა. ორი ახალგაზრდა, რომელიც ახლა მთაწმინდაზე სიყვარულით ტკბებოდნენ, ალბათ ვერასდროს წარმოიდგენდნენ, რომ რამოდენიმე საათში განგება მათ

სამოთხის მინდვრები 3 თავი

_ მომაწოდე ტელეფონი!_ დაღლილი ხმით სთხოვდა მამაჩემი დედაჩემს და გაცრეცილ ყელმოჩაჩულ, თითთან "უმნიშვნელოდ" თვალწასულ წინდას ისწორებდა ფეხზე.

ჩაკეტილი სივრცე 16 თავი

-მიყვარხარ -შენ არავინ არ გიყვარს საკუთარი თავის გარდა! -შენ მიყვარხარ-გამომწვევი ტონით მითხრა და წამში დაფარა ჩვენ შორის არსებული მანძილი

სიყვარულის ქალაქში - თავი 1

შუა ღამემდე ჟრიამული იყო “ალუბლებში”,ძველ ამბებს იხსენებდნენ მეგობრები.სუფრის თავთან იჯდა მერაბი,ბოლოსთან — მახარაძე.ჭიქას ჭიქაზე ცლიდა მეკო,წვეთს არ ტოვებდა ანოც.დროდადრო თვალებს ისე მტრულად და თან სევდიანად უსწორებდნენ ერთმანეთს,იქ მსხდომთაგან არც

სამოთხის მინდვრები 2 თავი

_ რაო მახინჯო, სუნი არ მოგწონს?_ თავსზემოთ ხარხარის ხმა და კისერში წაჭერილი უხეში ხელი. ხანდახან ისეთი სიცხადით ვიხსენებდი ამ მომენტს უნებურად კისერზე ხელს მოვისვამდი ხოლმე, იმაში დასარწმუნებლად, რომ ვიღაც პატარა არამზადა, ბობოლა მშობლების,

ცივი თვალები (პირველი თავი)

ლიდია ბიძაჩემის ქორწილში გავიცანი. გაცნობა ცოტა ხმამაღალი ნათქვამია. მე დავინახე, იმას ჩემი არსებობა არც კი შეუმჩნევია. პრინციპში, სიმღერა მოეწონა, თუმცა პიროვნულადაც რომ ვარსებობდი, მაგაზე არ უფიქრია. მრავალ მშვენიერ ადამიანში, ყველაზე უცნაური