წამის მეასედი (თავი 2)

მე უბრალოდ მარტო ყოფნა მინდოდა,ამიტომაც წასვლა ვარჩიე.-ნუ გეშინია არაფერს დაგიშავებ.-მითხრა ირონიულად.-არ მეშინია.-აბა რაა...ზარი მამიკოსთან და ჩემი ფერფლიც კი აღარ იარსებებს.-ჩემი სიტყვები გაიმეორა.

დღეს მაინც გამოიდარებს (თავი 1)

თბილისი არც ისე პატარა ქალაქია როგორც თქვენ გგონიათ,ალბათ ორი წელია აქ ვცხოვრობ და მოვასწარი უკვე ხუთჯერ დაკარგვა.როგორია კითხო ქალაქელს ხომ ვერ მეტყვით როგორ მოვხვდე მარჯანიშვილზე?ერთს ამრეზად

ველური ორქიდეა (21 თავი)

_კარგი, მე ყავას გაგიკეთებ. - ვთქვი უცებ და სწრაფად შემოვბრუნდი წასასვლელად. _დარო! - დამეწია აბაშიძის ხმა. შევდექი, თუმცა არ მივბრუნებულვარ, - გენიშნებინა მაინც, რომ ის საწოლი ჩემთვის იყო გაშლილი. - სირცხვილისგან თვალები დავხუჭე, სახეზე ალი

ცუდი ბიჭების სასტავი (თავი მეთერთმეტე)

რა გავაკეთო, მასზე იმდენად გაბრაზებული ვარ, ეს გრძნობა ყველაფერს წონის თანაც...კარგი რა მეთხუთმეტე საუკუნეში ხო არ ვართ, ძალით რო მაყოლებენ -გოგოოო ნუ ლაპარაკაობ ბევრს და მანქანიდან გადმოდი-შენიშვნა მომცა ნუციმ და გადმოსვლისთანავე ავტომობილის კარი

ჟურნალისტო! შარში ხარ... (თავი 9)

ნომერში შევდივარ, მაგრამ ადგილას ვშეშედები. ლევანი ლოგინთან ახლოს დაბლა გდია უგონოთ და სახედან ფერწაშლილი, ადგილზე ვიყინები მის ესეთ მდგომარეობაში დანახვაზე, მაგრამ გონს მალევე მოვდივარ და მისკენ მივქრივარ, მთელი ამ სიტყვის მნიშვნელობით. ლევანისკენ

ორი მოწმე (თავი 12)

-კარგია რომ ცოცხალი ხარ ლილია_დაშავებულ ადგილებს უთვალიერებდა დაჩი და ამაოდ ცდილობდა შეკრული ხელის გახსნას.-ხო, ჯერ-ჯერობით ვარ, კარგად ხარ? სისხლი მოგდის.-არაფერია, უბრალოდ კანია გასერილი.

შენთან... თავი 3

თავიდან იუხერხულა, მერე კი თვალები დახუჭა და ინსტიქტურად მიეხუტა ისიც.-ნიიი, ძალიან საყვარელი ხარ. პატარა, სულელი გოგო,რომელიც მოატყუეს და რომელიც მინდა რომ დავიცვა და ვიზრუნო მასზე,-თქვა გიორგიმ

არ დამივიწყო... (1 თავი)

ახლა ჩემი თავის გაცნობას ვაპირებდი თქვენთვის მაგრამ უბრალოდ სახელით და ასაკით ჩემს შესახებ ვერ შეირტყობთ,ნუ მოკლედ ჯენი გილბერტი ვარ 15 წლის და ბლა..ბლა..ბლა...დილა ყოველთვის ენით იწყება ვიცმევთ,ვჭამთ

ცხოვრება, ეს ზღაპარი არაა. (თავი4)

„თვალებში შემომხედეთ, მითხარით რას ხედავთ? ეგეთი რა დაინახეთ?! თქმას, რომ ვერ ბედავთ... ფიქრს ვერიდები, შორს მივყავარ ფიქრებს, ტკივილი რომ მოვიშუშო ვიყენებ რითმებს.

მარიონეტი (ოცდამეთორმეტე თავი)

გაგრის დაცემა ფაქტიურად აფხაზეთის ომის წაგებას ნიშნავდა, თუმცა პატარ-პატარა შეტაკებები ისევ გრძელდებოდა. ჩვენი მისია სოხუმში ჩასვლა და თბილისში დაბრუნება იყო და მინდა გითხრა დანიშნულების ადგილზე ჩავედით კიდეც. ერთ დროს საკურორტო, ზღვისპირა ქალაქი