საუკეთესო ჩემში (თავი5)

იმედგაცრუება...ყველაზე საშინელი შეგრძნებაა,რომელიც ახლა განვიცადე,თავი დამცირებულად ვიგრძენი..ისეთი მიამიტი აღმოვჩნდი,მეგონა ბოლო წუთამდე,რომ ვაჩე შეიცვლებოდა..ისე დარწმუნებით მელაპარაკებოდა ამ ბოლო ხანებში,მეგონა მართლა ნანობდა მის საქციელს და ახლა

თბილისი ცის ქვეშ თავი 4

ჩამოეკიდა.გაბრაზებულმა დაუმშვიდობებლად მივუხურე ცხვირწინ კარი,აფეთქებას არაფერი მიკლდა,ჯავრი ნაყინზე ვიყარე და პირდაპირ სანაგვში მოვისროლე.იმ ღამით საძინებელს არ გავკარებივარ რომ ისევ უძილო არ დავრჩენილიყავი.ამისთვის აუცილებლად მოგთხოვდი პასუხს მათე

"დიდებული იყო ის ზაფხული..." თავი IV

რათქმაუნდა არავინ. ამაზე კი ჩვენს ბიჭს სახე მოეღუშა ისეთი სასაცილო იყო სიცილი ძლივს შევიკავე.. ერთმანეთი კიდე ვაწამეთ კარგახანს, ბოლოს მოგვბეზრდა ესეც და შევეშვით თამაშს. ამასობაში შემოგვაღამდა ისე რომ ვერც გავიგეთ. მე და ნია ოთახში ავედით

მარიონეტი (ოცდამეთერთმეტე თავი)

გიგას თვალები დაეხუჭა, ნესტოები უთრთოდა მღელვარებისგან, ერთიანად გაფითრებული ნერვიული ცახცახის შესაჩერებლად სულ ტყუილად ეჭიდებოდა მაგიდის ზედაპირს. - გგონია ცოცხალი ძალით გვიტევდნენ? როგორ გეკადრება, რუსებმა თავი ამდენადაც კი არ შეიწუხეს,

საუკეთესო ჩემში (თავი4)

ჩავედი ქვემოთ.. -აქ რას აკეთებ? შენ სულ გააფრინე? -შენი ნახვა მინდოდა მელანო.. -შენ რაიყო მთვრალი ხარ? გაკვირვებული სახით გავხედე

ფერი ყვითელი 2.თავი

-რუია ბონე - ფიქრებიდან გამომარკვია ჩემი სახელის დაძახებამ.ფოიე თითქმის დაცარიელებულიყო,თუმცა ეს ყოველივე მხოლოდ ახლა შევნიშნე.დაბნეულმა ხელი გავიქნიე იმის ნიშნად,რომ იქ ვიყავი.ქალმა რომელმაც ჩემი სახელი დაიძახა მივუახლოვდი,ის კი ოთახში

ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი მეშვიდე)

ჯერ დილით ადრე გაღვიძება, ბექას წუწუნი, აეროპორტი, მგზავრობა და აი უკვე კუბაზე ვართ. დემეტრემ საქმეები მალევე მოაგვარა და ახლა იახტაზე ვნებივრობთ. - ზურგზე წამისვამ ? - კრემი ავათამაშე ხელში-თუ შენ გინდაა

ჩემი ბედნიერება 3 თავი

არ მინდა ტასო ამ საქმეში გავეიო და გამოვიყენო მაგრამ დავიფიცე და ამ ფიცს ვერ გადავალ. ჩემი მიზანია ანასტასიას თავი შევაყვარო და ბოლოს მივატოვო. ვიცი ჩემს მიმათ მაინცდამაინც გულგრილი არაა ასერომ ამას

თბილისის ცის ქვეშ... თავი 3

თელი დღე ველოდი მის ზარს.თუმცა არც იმ დღეს არც მეორე დღეს და არც იმის მერე არ დაურეკავს.მერე კი საკუთარ თავზე გავბრაზდი,არა როგორ ახერხებდა რომ ყოველთვის ჩემი ნების საწინააღმდეგოს ვაკეთებდი მის

მოახლოება (XVII თავი)

-იცით რაზეც გედებათ ბრალი და თავს თუ თვლით დამნაშავედ?-ეკითხება მოსამართლე. სანამ პასუხს გასცემს, თვალებს ვხუჭავ და სადღაც, უსასრულობაში ვიწყებ მოგზაურობას. ძალა არ მყოფნის რომ ყურადღებით ვუგდო ყური, ხელების და ფეხების კანკალი უფრო მატულობს და