სანამ სუნთქავ იმედი მაქვს (თავი 2)

-მოიცა, მოიცა, ასე ადგა და მიატოვა ყველა ? რადგან მის პრობლემაზე არაფერი გაეგოთ? -არ ვიცი წარმოდგენა არ მაქვს რატომ წავიდა, მინდა ვიპოვო მაგრად ვცემო ამდენი ქალის ცრემლისთვის ვეძებე მაგრამ უშედეგოდ, ვიცი რომ ცოცხალია და კარგად არის,

სად განისვენოს სულმა, სად მიიდრიკოს თავი?

ყოველთვის ვფიქრობ იმაზე,თუ რა არასწორად იქცევა კაცობრიობა. მაგალითად, რამდენი იტანჯება გამოცდების, სწავლის, სამსახურისა და ფულისათვის. არადა განა უფალზე და ლოცვაზე მნიშვნელოვანი რამე არსებობს?

დასასრულის დასაწყისი (თავი მეთორმეტე)

- აწი უფრო ფრთხილად იყავი ხოლმე - გიორგი ჩემზე შეშინებული იყო ახლაც მის მკლავებში ვიყავი მოქქცეული და ხელებს არმიშვებდა - პატარავ ხომ გითხარი კიდევ ბევრჯერ ვნახავთქო ? რაა ? - ეხლა შევამჩნიე, რომ ჩემი პირსახოცი ძირს ეგდო გიორგის წინ სულშიშველი

'შუგას დღიური'-5-ე თავი!

ისევ მივედი ჯიმინის სახლთან და კართან ახლოსაც არ ვიყავი მისული, რომ იგი გაიღო და ანერვიულებული ჯიმინი დავინახე... ჯმ----შუგა...შემოდი(შეამჩნია ჩემი ტალახიანი ტანსაცმელი...შევედი სახლში) ჯმ-----როგორ დასვრილხარ,ჯერ გამოიცვალე და მერე მომიყევი

შესაძლებელია ბედნიერების დაბრუნდება! (7 თავი)(Zayn Malik

ციხის კარები გაუღეს და ახლა იგრძნო სინათლე, იმისდა მიუხედავად, რომ მთელი 40 წუთი გარეთ გაატარა. გისოსებს გასცდა და არემარეს მოავლო თვალი. ლუისის კამკამა ლურჯ თვალებს, რომ წააწყდა გაეღიმა

ზღვარი (თავი მეოთხე)

თითქოს დაჩის ნაბიჯები ნელდება.ხალხის აღარ მესმის,რომლებიც ჩემ გარშემო ბუზებივით ბზუიან.ვეღარც საბას თვალებს ვამჩნევ,უბრალოდ ვხვდები,რომ ნერვიულობა ისტერიკაში გადამდის და ვცდილობ ღრმად ვისუნთქო.

ფიქტური ქორწინება, თავი 6

-გული აგერევა. და ქენი რასაც გეუბნები. სკამზე გავსწორდი. ნუ როგორც შემეძლო. წელზე ხელი მომკიდა და პატარა ბავშვივით ამიტატახელში. ხელები კისერზე შემომახვევინა. ფეხები კი წელზე მოვხვიე. ვიგრძენი რომ ამაზე ჩაეღიმა. ისედაც მოკლე კაბა მეცვა და ახლა ალბათ

ღამის აჩრდილი (5თავი)

.რა იცი ცხოვრება რას გვიმზადებს?შეიძლება დღესვე მოვკვდე-გამეცინა-მინდა,რომ ეს მიგცე,უბრალოდ შეინახე.შეიძლება არ მოგეწონოს,მაგრამ რაც არ უნდა იყოს,არ გადააგდო და შეინახე.შეიძლება ახლა მე უნდა გთხოვდე პატიებას,არ ვიცი…მართლა არ ვიცი,მაგრამ…

ექიმები (თავი მეშვიდე)

ცრემლები წასკდა თამთას ცადა თავი შეეკავებინა მაგრამ გრძნობები ვერ მოთოკა, ლუკას საცეზე ეფერებოდა და არაფერს ამბობდა ეს ის ცხოვრების მომენტი იყო როცა სიტყვებზე მეტს მისი ემოცია ამბობდა.

დასასრულის დასაწყისი (თავი მეთერთმეტე)

ღირსადაც კი არ ჩამთვალე რამე გეთქვა, ფეხებზე დამიკიდე, ჩემი არსებობა დაივიწყე და ყველაზე საშინელება ჩვენი შვილი მოკალი, გაეთრიე აქედან, წადი ნეტა იცოდე, როგორ მეცოდები, ხო გინდოდა კარგი კარიერა არაა ? ხოდა წადი, აიწყე კარიერა, რაც გინდა ისქენი,