იასამნისფრად მიყვარხარ (თავი 3)

ნეტავ იქ მოვმკვდარიყავი.. ცრემლები წამომივიდა. თირნიკემ ჩემსკენ მოიხედა და შემამჩია. სახეზე გაკვირვება ეტყობოდა. აქ არ მელოდებოდა. აღარ იღიმოდა, აღარც ვინმეზე ღადაობდა. სევდიანი თვალებით უყურებდა ხანშიშესულ დედამისს, რომელიც უძრავად იჯდა ეტლში. არ

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (15 თავი) დასასრული

სახლში მარტოვარ. სანდრო სამსახურშიდან მალე დაბრუნდება. ჩემი პოლიციელი საქმრო. ჩვენს ფოტოს ვუყურებ და მეღიმება. გემრიელ სადილს ვუმზადებ საქმროს. ახლა აღარ მჭორდება თავის მოტყუება როგორც ოთხი წლის წინ ხდებოდა. როდესაც ყველაფერი უკვე მზად მაქვს

მოსწავლის ნათლია (თავი 5)

-ახლა უკვე ეჭვი მეპარება , რომ მაშინ დაგაბრუნებ უკან, როცა მოინდომებ. არ უნდა ჩაგეცვა ეს კაბა ნენე... ახლა ზედმეტად... ზედმეტად ცდი ჩემს მოთმინებას და ზედმეტად მაწამებ...- ახლა ზედმეტად გემრიელად მეჩვენება ეგ გახეთქილი ტუჩი და ზედმეტად მსიამოვნებს

შენმა ლურჯმა თვალებმა დამატყვევეს(მერვე თავი)

-აჩი, რას აკეთებ? ადექი სახლში მიგიყვან-მხარში წვდა ნიკა და მის წამოყენებას შეეცადა -თავი დამანებე. არავინ არ მჭირდებით,მომშორდი-ხელი ჰკრა აჩიმ -გთხოვ ,ძმაო ადექი რა.ძალიან ბევრი დალიე უკვე, ასე არ შეიძლება. -განაგრძობდა მის დარწმუნებას -არა

მაბედნიერებ! (18 თავი)

-ფუ ამის დე**ც არ დაგაცდიან არაფერს.წავედი ჩიტუნა მაგრამ შევხვდებით-და მაშინ მვკარია თვალ მამაკაცის სახეს .-და ხო რო იცოდე ალექსანდრეს მანქანა მე დავცხრილე.-მითხრა და კარში გაუჩინარდა. ქალი შემოვარდა და მაშინვე ტირილი ამიტყდა. კარში ველურივით

ოცნებებში დაკარგული (1 თავი)

ოცნება ერთი დიდი ლაბირინთია, რომლიდანაც გამოღწევა ძალიან რთულია. რაც უფრო და უფრო ვცდილობთ თავის დაღწევს მით უფრო ღრმად ვეფლობით მასში. მე ასეთ ადამიანებს „ოცნებებში დაკარგულს“ ვუწოდებ. მე უკვე დავიკარგე ოცნებებში, ახლა კი თქვენ გიწვევთ ჩემო

ცეცხლოვანი ტანგო /4თავი

ხელი ფეხზე ავასრიალე და კოცნა გავაღრმავე,ტუჩებიდან კისერში ვაპირებდი გადასვლას,სისველე,რომ ვიგრძენი სახეზე. თვალები ზანტად გავახილე და ანინეს დანამული სახე დავინახე. გაოცებულმა თითები გადავატარე თვალებზე და უმალ მოვწმინდე ცრემლები. გულწრფელად

ანგელოზი (თავი 1)

ლონდონის წვიმიან ქუჩებში დავდივარ. გული ცუდს მიგრძნობს,მაგრამ ვაიგნორებ და გზას ვაგრძელებ. წვიმა მასველებს, მაგრამ არ გავრვბივარ, ყურადღებას არ ვაქცევ. არც იმას ვაქცევ ყურადღებას, რომ ღამეა და მხოლოდ მე მივაბიჯებ ხალხისგან დაცარიელებულ ქუჩაში.

"აბსტრაქციაში მყოფი" (თავი 3)

რაღაც საშინელებას ვგრძნობ.ორი ადამიანი ვარ ხვდები რას ვამბობ?!ერთი არა ორი ვარ.გაორებაა თუ რა არის არ ვიცი.ყოფილა მომენტი როდესაც რაღაც საკითხში ორი აზრიი მქონია.ერთი მე მეორეს არ ეთანხმებოდეს ხდება ხოლმე,მაგრამ ახლა სხვანაირადაა საქმე.

იასამნისფრად მიყვარხარ (თავი 2)

-არ ვიცი ახლა აქ რატომ ვდგევარ და რატომ ვუსმენ ბიჭს, რომლის გამოც დაახლოებით ერთი საათის წინ რამის ცხვირი გამიტყდა, არც ის ვიცი როგორ ვახერხებ ნერვების მოთოკვას და ახლა წყნარად როგორ გელაპარაკები, უბრალოდ ერთს გეტყვი და დავამთავროთ.. შენი მაგ