მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო< 4 თავი

---ნანააა ვიცი რომ არ გძინავს და შენზე ფიქრმა არც მე არ დამაძინა.მთელი ღამე შენზე ვფიქრობ.ნანამ საწოლზე წამოჯდა და დათოს მიაჩერდა. ---რა მოხდა,რა არ გასვენებს.მართლა არაფერი არ მომიპარავს გეფიცები,ნუ გეშინია. ---არა, მაგაზე არ ვფიქრობ.სულ სხვა

სამი გზა (თავი 6)

დათა მათკენ მოემართებოდა მძიმე ნაბიჯებით, კეპი ამჯერად არ ეხურა. თვალებში ჩამოჰყროდა თმა, თუმცა მათში აშკარად შეიმჩნეოდა მრისხანე მზერა, რომელიც მხოლოდ ოლიკოსკენ იყო მიმართული და იმ წამს მიხვდა გოგონა, რომ ხალხიც კი ვერ შეაჩერებდა დათას.

მაბედნიერებ! (5 თავი)

იმ დღეს სახში არავინ წასულა. ეს ჩემი ახირება იყო და ეს არ უნდა გამეკეთებინა.როცა დილით გავიღვიძე გაუნძრევლად ვიწექი ალექსანდრესთან ერთად. ისე ვყავდი ჩახუტებული თითქოს ფეხს ავიდგავდი და გავიქცეოდიიი. საათს გავხედე რვის ნახევარია.დღეს ხომ ორშაბათია.

პროფესია ჰაკერი (6თავი)

_მთელი ღამე თვალი ვერ მოვხუჭე, ანდა რა დამაძინებდა როცა ჩემი ბიჭი ჩემს გვერდით არ იყო, სიცხიანივით ვბორგავდი საწოლში, რამდენჯერაც ჩამთვლიმა იმდენჯერ დამის ტირილი ჩამესმა და გიჟივით წამოვხტი… _გამთენიამდე ასე დავიტანჯე, სინათლე როგორც კი შემოვიდა

ბედნიერების რეცეპტი (მეთხუთმეტე თავი)

იქნებ ასეც იყო? იქნებ არც ჰქონდა დანაშაული ჩადენილი? მაგრამ ფაქტები საწინააღმდეგოს მეტყველებდნენ. ზედმეტად კარგად იცოდნენ პატრულის თანამშრომლებმა, რომელ ჯიბეში ჰქონდა შენახული კვანტალიანისგან შეძენილი ტაბლეტები, ზედმეტი წვალებისა და ძებნის გარეშე,

ქუჩის სამოთხე (მეთორმეტე თავი)

მე ნინა მქვია. - ვუთხარი უცნობ გოგონას, რომელსაც ჩემი ბრჭყალებით მიყენებულ საჭმელს ვუმუშავებდი.- სასიამოვნოა, მე ლანა. - მითხრა ტკივილისგან აწითლებულმა და გამიღიმა.- ბოდიში, არ მინდოდა. ვუთხარი და თავი ჩავხარე. - კაი რა ბოდიში,მეც დამნაშავე ვარ. -

69 დღე ტყვეობაში - თავი 18 (ბოლო თავი)

-არც კი მჯერა რომ გაისროლე!-ბუზღუნით წარმოსთქვა ჰარიმ და ლიამს გახედა. -რამდენჯერ უნდა მოგიხადო ბოდიში? მთავარია არ მოგხვდა! მეგონა რომ ნაილმა გამოგაგზავნა!-ლიამმაც დაუბღვირა,ბეტიმ და ბენმა ერთმანეთს გადახედეს და სიცილი აუტყდათ.მამებმა სწრაფად

ასეც ხდება ხოლმე (21 თავი)

ასეც ხდება ხოლმე.. როცა ადამიანებს გვგონია, რომ ჩვენი იდილია დითხანს გაგძელდება, სწორედ მაშინ ანგრევს ცხოვრება ბედნიერებას, სადაც ტკივილი ჩნდება და ის სიმშვიდე ქრება, რომელიც თურმე სამარადისო არ ყოფილა.. -იო რა მოხდა ? იყვირა გეგამ და მობილური

სადღაც შორს... მთებში თავი 31

ყოველთვის როცა თავისუფალი დრო გამოუჩნდებოდა და შეეძლო მშვიდად ეფიქრა ყველაფერზე პირველ რიგში იმ უცნობ პაციენტზე ფიქრობდა რომელიც რამდენიმე დღის უკან შემთხვევით ნახა მიმღებში. იმდენად აფორიაქებული იყო მისით თითქოს მისთვის ძალიან ახლობელი ყოფილიყოს.

უცხო ( თავი 4 )

ქუჩაში ღამით მარტო სეირნობა, ყოველთვის მიყვარდა. ამიტომ არც აქ მომიშლია ეს ჩვეულება. მართალია ნაკლებად იყო სიმშვიდე თბილიში ამ დროს, მაგრამ მაინც მომწონდა სავსე მთარის შუქზე ხეტიალი. სახლიდან საკმაოდ შორს მომიწია წამოსვლა, უკან ვაპირებდი