ნოემბრის 13 (თავი 2)

"ცოლი არ მყავს და არც უნდა მყოლოდა!" -ფრაზა რომელმაც იმაზე უფრო მეტად დამაბნია ვიდრე წარმოვიდგენდი. ჩემი არეულ-დარეული ფიქრები კიდევ უფრო ამირია.. თითქოს ჩაახშო და ზემოდან რაღაც შავი ფარდა გადააკრა, რომელსაც ვერ ვწვდები. უფროსწორად დემეტრე არ

ის,რაც არ მეკუთვნოდა (თავი 6)

-შემიძლია მე გაგისინჯო საჯდომი-მისი ტუჩების სიმხურვალით აფორიაქებულმა,ვერც ვიგრძენი როგორ ჩამიცურა მარჯვენა ხელი და ცალ დუნდულაზე ძლიერად მომიჭირა-მგონი რაღაც დაგეტყო,რას იტყვი?-ისე ახლოს მედგა და მისი ხელი ფათური ისე მაგიჟებდა,რომ რამდენიმე წამი

შენ მაინც დარჩი (თავი 1)

მე მინდა შევეცადო და სიტყვებით გადმოგცეთ რას გრძნობენ ისინი ვინც,ზამთარში ფოთოლშემოცლილ გაშიშვლებულ ხეება ემსგავსებიან მათი მარტოსულობით,მარტო სულობით,იმიტომ რომ,ისინი მიატოვეს ან სიკვდილმა შთანთქა მიწის დახმარებით.მათი,საკუთარი საყვარელი

მე,შენ და ცუდი ბიჭები (17-ბონუს თავი)

-ლიკუნა გაჩერდით!-წივილით ვიშვერ ხელს,გვიანია! ფილმის კადრივით ვხედავ დაცურებული ლევანის დაღებულ პირს და ნეფე-დედოფალი იატაკზე იშხლართება,ინსტიქტურად ვიწევი წამოსაყენებლად.ფეხქვეშ მიწა მეცლება,ჰო თუ ლოგიკურად ვიმსჯელებთ ეს ბაჩუკის შემდეგი ილეთი არ

ჩემი გულის ქურდი .( I თავი )

მე მქვია ალექსანდრა ,ვარ 17 წლის .ვსწავლოდ მე-12 კლასში .მამაჩემის სამსახურის გამო ბევრი სკოლა მქონდა გამოცვლილი ამიტომ სკოლის პირველი დღე არ მანაღვლებდა. 12 წლის ასაკში დედა გარდამეცვალა ამიტომ მამა მზრდიდა ,რომელიც თავისი სამსახურის გამო დიდ დროს

თავს დავიხსნიდი ამ სატანჯველი ცხოვრებიდან (2თავი)

მივრბივარ, მივრბივარ და ადგილიდან მაინც არ ვიძვრი, ვხედავ როვორ ინგრევა ჩემი ოჯახი და ვერაფერს ვაკეთებ, სასოწარკვეთილი ვკივი მაგრამ არავის არ ესმის ისინი კვდებიან მაგრამ ვერ ვშველი………

დრამინა თავი 6

-ლიი დღევანდელი დღე არ მოგილოცეს?ფიქრებიდან გამომიყვანა ჩემზე მოხუტებული გეგას ხმამ -რა დღეა დაბადების დღე მაქვს და არ მახსოვს? -ჰაჰაჰ არა სიყვარულის დღე!სიცილით შემიშვა ხელი, თავქვეშ მოიქცია და გადაწვა...

არ დამტოვო (თავი 5)

კიდევ დიდხანს ვიჯექით და ვუყურებდით თბილისს. წამოსვლისას ნიკას მწვრთნელი შევნიშნე მოშორებით მდგარ სკამზე იჯდა, თუარვცდები მეგობართან ერთად. -ლანა! -ჰოუ? -იქით გაიხედე-თვალებით ვანიშნე.

შელახული ღირსება თავი 8

საბურავების ხმამ გამაღვიძა, შევიშმუშნე და წამოვდექი, ალბათ წავიდა ხალათი მოვიცვი და სწორედ ამ დროს გავიგე ჩემი ოთახის კარზე კაკუნი შევცბი ... შიშმა ამიტანა ფრთხილად გავაღე კარები - რებეეეე! ნიას კივილი ალბათ მთელს სახლში ისმოდა

სვანეთში გამომყევი (თავი 10 დასასრული)

ვიცი მალე მზე ამოვა და შენ ისევ გნახავ.. ისევ დავინახავ ღიმილს შენ სახეზე .. მე ჩაგეხუტები და გეტყვი რომ ძალიან მიყვარხარ