მწვანეთვალება იდიოტი ( თავი 2 )

მცივა, დავიღალე და ძირს ვწევარ , მიწაზე... აქ რა ჯანდაბას ვაკეთებ , სად ვარ? მიწის სიცივემ ამიცახცახა სხეული. მეშინია, ოღონდ არ ვიცი რისი?! -ადექი!-ვინ მეძახის- შენ ხომ ძლიერი ქალი ხარ ადექი!შიშით ვდგები, ეს ხმა ჩემსკენ აბიჯებს და შიში იმატებს...

მწვანეთვალება იდიოტი (თავი 1)

კარგია წვიმა, ქუჩაში ნელა მივაბიჯებ და არავინ მეკითხება ტირილის მიზეზს, გაოგნებულ სახეებს არ მანათებენ, წარბაწეულები ჩემი დარდის ამოხსნას არ ცდილობენ... თუ ვინმე მკითხავს ეს ცრემლი კი არა წვიმის წვეთებია,

მომეცი შანსი (თავი 10)

თითქოს ცივი წყალი გადამასხესო, ყველაფერს მოველოდი იმის გარდა რომ შუა დერეფანში ესეთ მდგომარეობაში შევხვდებოდი.მთელი ტანი მიკანკალებდა , ისე გავიყინე ისიც ვერ მივხვდი თვალი მომეშორებინა მისთვის, თუმცა არც თვითონ მარიდებდა თვალს.

დათარსული კაცი (თავი 8)

რენიკი იმ დარბაზში მელოდებოდა, სადაც მთავარი პულტი იყო მოთავსებული. გფბ-ს თანამშრომელი ბერტი და კაპიტანი რეიგერი კედელზე გაკრულ ოლქის დიდ რუკას უკირკიტებდნენ. რენიკი რუკას მოშორდა და ჩემკენ გამოემართა.

დათარსული კაცი (თავი 7)

პირველის ნახევარზე კოტეჯიდან გამოვედი და ავტობუსის ბოლო გავწიე. ,,პაკარდი'' მოედანზე გავაჩერე და ცნობათა ბიუროში ვიკითხე, ლოს-ანჟელესიდან თერთმეტსაათიანი რეისი ხომ არ იგვიანებს-მეთქი. თვითმფრინავი ზუსტად განრიგის მიხედვით დაჯდება და აეროპორტიდან

მომეცი შანსი (თავი 9)

მთელი დღე ტირილში გავატარე, ვერ გავიგე ესე უცებ რა უნდა მომხდარიყო.ისე ვიყავი მის გრძნობებში დარწმუნებული როგორც საკუთარში.

დათარსული კაცი (თავი 6)

ისტ-ბიჩისკენ მიმავალს გზაში გაწვიმდა და ქარიც გაძლიერდა, ზღვაზე ტალღებს ქაფი მოედო. პლაჟზე სანებივრო ამინდი ნამდვილად არ იყო და სანაპიროზეც კაცი არ ჭაჭანებდა. მანქანა ბილ ჰოლდენის ფასიან ავტოსადგომზე გავაჩერე. კოტეჯში შევედი,

მე გირჩევ შენ (თავი 3)

რამდენიმე დღე ისე გავიდა დავიდი არ გამოჩენილა.. ფანჯარას უაზროდ ვაშტერდებოდი და ველოდი მას რატომ არ ვიცი მაგრამ ის ხომ ჩემი გადამჩენელი იყო … ასე უბრალოდ ველოდი და ველოდი მე კი ტკივილი არ მიყუჩდებოდა ამ ბოლო ხანს ძლიერ დამაყუჩებლებს მასმევდენ

დათარსული კაცი (თავი 5)

შაბათ დილით, რომ გამომეღვიძა, წვრილად ცრიდა. აფორიაქებული ვიყავი. მოსალოდნელ მოტაცებასთან დაკავშირებული მთელი ჩემი ეჭვები სიღრმიდან ზედაპირზე ამოტივდივდა. მარტო ფულზე ფიქრი მინარჩუნებდა მტკიცე ნებისყოფას.

მომეცი შანსი (თავი 8)

ლენა , სადილის დროა - თავი შემოყო ოთახში აჩიმ- წამო აქვე კაფეა და იქ ჩავიდეთ. - ბევრი საქმე მაქვს ბატონო აჩი - ლენა წინაზეც ხომ გთხოვე, თითქმის ტოლები ვართ , ეგრე რომ მეძახი თავი მოხუცი მგონია. - შეჩვეული ვარ ალბათ. - ხოდა გადაეჩვიე.წამო რა მაგრად