თესალონიკიდან... (1 თავი)

ნიკეა ვარ, 17 წლის. კი, ეს ის ასაკია, როდესაც ფიქრობ, რომ ყველაფერი ჯერ კიდევ წინ გაქვს, მაგრამ რეალურად მე ასე აღარ ვფიქრობ. რაც შეეხება სახელს, შეიძლება ითქვას, რომ გარკვეულ ასპექტში ვერ ან არ ვამართლებ, მაგრამ ეს რა თქმა უნდა ჩემიდან არ

უჟმური უფროსის წესები (თავი 9)

ძლივს გამოეპარა ბებიას სახლიდან და ქუჩას დაუყვა. იმისდა მიუხედავად, რომ იტალიაში რამოდენიმეჯერ არის ნამყოფი , აქაურობა მისთვის მაინც ძალიან უცხოა. ყველაფერს ინტერესით აკვირდება და ერთი სული აქვს როდის გავა ორი დღე რომ ვენეციაში წავიდეს.

ქალაქელი პრინცესა (4 თავი)

უსაფუძვლოდ ვეჩხუბე. მიუხედავად იმისა რომ გავბრაზდი, არ მწყენია რომ დედამ ბარათები დამიბლოკა. გული იმან დამწყვიტა რომ ბექამ იცოდა ეს და მე არა. ბავშვობიდან თუ სადმე მივდიოდი დედა ჩემს თავს ყოველთვის ბექას აბარებდა, თითქოს მე არ შემეძლო ჩემი

აღარ დაბრუნდე რაა (4თავი)

ვაკომ ძაან ბევრი შოკოლადები დამანახა დასვენებაზე მომცა და ისე ჩავეხუტე მეც გამიკვირდა :დდ ფოტო გადავუღე და ვაკოსთან შეთანხმებით გიორგის საეჭვიანოდ დავდე ფბზე წარწერით "როგორ მანებივრებს ჩემი სიცოცხლე" ბევრი ვიღადავეთ გიოს ლაიქზე ვაკოს ძაან

ტკივილი წავა და ბედნიერება მოვა (თავი 3)

გახევებული ვუყურებდი,ვუსმენდი და ვერ ვიჯერებდი. ნუთუ კიდევ იგივე გამიკეთა ცხოვრებამ, ისევ გამწირა ისევ უმიზეზოდ. განა მინდა ესეთი ცხოვრება? ღმერთმა იცის მერამდენეჯერ ვეკითხები ამას ჩემთავს, და არა მხოლოდ ამას. უნდა ვიყო ძლიერი, უნდა ვიბრძოლო, არ

ურთიერთობა გრძნობების გარეშე. ( 3 თავი )

....ოთახში ნახევრადშიშველი ალექსი შემოვიდა..თვალები იმ დონეზე გამიფართოვდა მეგონა გადმომცვიდებოდა...ვიცოდი რომ გუშინ ვიღაცასთან ერთად ვიყავი,მაგრამ ნამდვილად ვერ წარმოვიდგენდი რომ ეს ვიღაც ალექსი იქნებოდა.... ვაჟბატონი ჩემს სახეზე ძალიან გახალისდა

sms 7 თავი

- ახლა გასაგებია, რატომ მღერი ასე კარგად. - მეღიმება და თმას ყურს უკან ვიწევ. გიორგი არაფერს ამბობს, ორი თითით მეხება თმაზე და გადაწეულ თმას უკან, თავის ადგილას აბრუნებს. მისი ცივი თითები, ჩემს ყურის ნიჟარას სულ ერთი წამით ეხებიან, მაგრამ ესეც

დაუვიწყარი არდადეგები (თავი 2)

.... ნამდვილად წავიქცეოდი, მაგრამ წელზე მკვრივი ხელები შემეხო. მის მკლავებში აღმოვჩნდი უსუსური, რომ არა ის ალბათ ძირს აღმოვჩნდებოდი საკმაოდ ცუდ მდგომარეობაში. ავხედე. ძალიან მაღალი, შავგვრემანი, მწვანე საოცარი თვალები, რომელშიც თითქოს დიდი სევდა

ჭირვეული სტუმარი (14 თავი)

თვალსა და ხელს შუა გაგვეპარა ერთი კვირა. მეორე დღეს მე თბილისში ვბრუნდებოდი, კაიშაურს დაპირებისამებრ ოჯახის წევრები ჩამოაკითხავდნენ და მისი გოგოჭურებთან სტუმრობაც დასრულდებოდა. ყოველ წელს ჩემ თბილისში გამგზავრებამდე გამოსამშვიდობებელ საღამოს

salvation/ხსნა (თავი 6)

არადა კიდევ ერთხელ რომ ეთხოვა წავიდოდი, თუმცა არ უთხოვია. უხეშად მოვიქეცი, მაგრამ არც იმას ვაპირებდი რომ უკან გავკიდებოდი. ჩემი პრინციპები ამის საშუალებას არ მომცემდა. სახლში რომ ავედი ქეთი უკვე მოსული იყო.