ჭირვეული სტუმარი (2 თავი)

- შენს ქურთუკს მე ვიცვამ! - ღიმილით ვაცლი ხელიდან მოკლე ტყავის ქურთუკს დედას. - ამ მავნე ჩვევას ხომ ვერ გადაეჩვიე, შენიც ასეთივე არაა?! - შუბლშეკრული, მკაცრი ხმით მეკითხება. - არაფერიც, შენი უკეთესად დგას ტანზე... - იხტიბარს არ ვიტეხ და ქურთუკში

სანაპირო (თავი 6/დასასრული)

სად ვარ,რა ხდება? ან ეს რისი ხმაა გაუჩერებლად რომ ისმის რიტმულად...საშინლად მცივა,აქ არავინ არის? არის აქ ვინმე?..-ნინა საავადმყოფოს დაცარიელებულ დერეფნებში დახეტიალობდა და პასუხებს ეძებდა...ის იყო რომ სხვა მხარეს აპირებდა გასვლას,მისთვის ნაცნობ

აღიარე, გაები ბაბნიკო! ! !(თავი 20)

-რაა, გგონია ვერ გაავკეთებ? თან შენც დამეხმარები-ხელი მოვკიდე და ისიც "წამოვაგდე" ფეხზე. ჩემი მცდელობა იმისა რომ ხაჭაპური გამომეცხო, კრახით დასრულდა და მე და ალექსანდრეც ფქვილში აღვმოჩნდით დასვრილები. ბოლოს ისევ სალათს და ნახევრად დამწვარ კარტოფილს

ჩემი ხარ ბარნოვა ! (თავი 3)

როგორ გაუამრთლებდათ ნინოს შვილებს, რომ ასეთი დედა ეყოლებოდათ. თუმცა ასეთი ბედი არგუნა ღმერთმა. სამწუხაროდ, როცა პირველ შვილზე დარჩა ორსულად, შვიდ თვეში მშობიარობა დაეწყო, ბავშვი გარდაცვლილი დაიბადა და თვითონ საშვილოსნოს დაავადება აღმოუჩინეს და

დაუმორჩილებელი მეძავი (4 თავი)

სანდროს სიტყვების გაგონებისთანავე გულში ჩხვლეტა ვიგრძენი.მიდიხარ! მარტო ეს მესმოდა. -უკან მაბრუნებ?-შეშინებულმა ვკითხე და ფეხზე წამოვდექი -გამგზავრება მიწევს რამდენიმე დღით,ასე არ ვგეგმავდი მაგრამ ძალიან აუცილებელი საქმეა,ვერ გადვდებ!-უემოციოთ

ბედის მარიონეტი (თავი 7)

გარეთ გავედი და უჩას დავუწყე ლოდინი. ისიც მალე გამოვიდა. მანქანაში ჩავსხედით და გზას გავუყევით.დანიშნულ ადგილამდე მალე მივედით. მანქანიდან გადმოვედით და შენობის კიბეებს გავუყევით. დიდი და ლამაზი შენობა იყო, გამიკვირდა აქამდე რატომ არ შემიმჩნევია

მომავალი (თავი 1)

წვიმდა .. თითქოს ცა ძირს ჩამოდიოდა .. დეკემბრისთვის დამახასიათებელი ამინდი იყო .. ცივი სუსხი დაჰქროდა თბილისის ქუჩებში .. სიცივე ძვალ-რბილში ატანდა .. ასეთ ამინდში ადამიანი კი არა ძაღლი არ გამოიშვებოდა გარეთ. "ის გაგიჟდა?" ტროტუარზე გოგონა

ყვითელი გორილა (თავი მესამე)

-მშვიდად-მესმის ჩურჩულით ნათქვამი სიტყვა,ზედ ყურთან და თვალები მენაბება.გაყინულ ხელზე სითბოს ვგრძნობ.ხელს მკიდებს,ჩემთან ერთად გასაღებს საკეტს არგებს და ატრიალებს.კარი

ჭირვეული სტუმარი (1 თავი)

ვინ ვარ მე? არც არავინ, ერთი ჩვეულებრივი თბილისელი გოგო, ჩვიდმეტი წლის თავქარიანი თინეიჯერი, ეს ჩემი სიტყვები არ გეგონოთ ჩემი პიროვნების დედაჩემისეული დახასიათებაა. თუმცა სიტყვა „ჩვეულებრივს“, აშკარად ზედმეტად გამოკვეთილი მახვილით ამბობს, თვალები

ემილის დღიურები (თავი 3)

კაცი ჩემს ფეხებთან ჯერ მუხლებზე დაეცა შემდეგ კი მიწაზე თავი დაარტყა და საბოლოოდ შეწყვიტა სუნთქვა, მოძრაობა, ყველაფერი, ასეთ სიტუაციაში პირველად ვიყავი და მიკვირდა პანიკაში რატომ არ ვვარდებოდი. ჩემი გადამრჩენელი ნელ-ნელა