წვიმები. თავი 2

***დემემ მანქანა დიდ ეზოში შეიყვანა და გააჩერა, უზარმაზარი სახლის კარიდან წიწკინით გამოვარდა გოგო და დემესკენ დაიწყო სვლა ჩქარი ნაბიჯებით -აუუ ეხლა ამას რა აიტანს ტო(დემე) ჩაილაპარაკა დემემ და სიარულს უმატა ისე რომ არც გაუხედავს ლანასთვის -შენ რა

სვანეთის ტყის ბნელი ანგელოზი (თავი 9)

– "სვანეთის ტყის ბნელი ანგელოზი" დავარქვი – მითხრა. ამის გაგონებაზე მთელ ტანში გამაჟრჟოლა. ლაშამ ხელი გაშალა და მის ხელში ძალიან ლამაზი კულონი დავინახე. – ეს.... – სიტყვებს ვერ ვუყრიდი თავს – ესე შენ დაგარქვი, შენ ხარ "სვანეთის ტყის ბნელი

წვიმები. თავი 1

ამ საღამოსაც,როგორც გუშინ ან გუშინწინ, ან თუნდაც იმის წინ ისევ წვიმს... „რა შეცვალა დღევანდელმა დღემ? არაფერი. კიდევ ერთხელ ჩავიცვით და გავიხადეთ ტანსაცმელი, ტკივილები კი ზედ გვახმება, ვერ შევიხსენით მაჯებზე,ყელზე... დავდივარ ქუჩაში და ვფიქრობ:

ნათელი წერტილი (17 თავი)

მეორე დღეს ისე ვარ თითქოს კარგად მცემეს. ყველაფერი მტკივა, თუმცა წინა დღის ტკივილთან ახლოსაც ვერ მოვა. ემოციები თითქოს ჩაცხრა. ვცდილობ გონების თვალით გადავხედო. მაგრამ კითხვის ნიშნები მაინც მრჩება. გადავწყვიტე ომარი მოვინახულო. დიდი იმედი არ მაქვს,

ნათელი წერტილი (16 თავი)

ამბობენ, ცოლ-ქმრის ურთიერთობა დროთა განმავლობაში მეგობრობაში გადადისო. ის პირველი აღტაცება თანდათან ქრებაო, არ ვიცი სხვის ოჯახში როგორ ხდებოდა, მაგრამ რატომღაც ჩემი გრძნობა დღითი - დღე მატულობდა, გულიც კი მწყდებოდა, რომ ასეთი წყნარი საღამოები

სვანეთის ტყის ბნელი ანგელოზი (თავი 8)

– არ გიყვარვარ ლაშა არ გიყვარვარ! – ვუთხარი ტირილით და ძირს წამოვჯექი. ლაშამ შემომხედა და ჩემს წინ ზუსტად ისე ჩამოჯდა როგორც მე –ლილე რას ქვია არ მიყვარხარ! მართლა მიყვარხარ! – მითხრა და მაშინვე ტუჩებში მაკოცა, მალევე მომშორდა და თვალებში

შოკოლადისფერი “ნაწილი მეორე“ თავი 7

ვერავის გავუბედე რაიმის თქმა,ყველაფერს გულში ვიკლავდი,სადამდეც შემეძლო.ტკივილისგანა გულ-მკერდი მეკუმშებოდა,ტირილისგან თვალები მეწვოდა,მაგრამ ამ ყველაფერს ვერავინ ამჩნევდა,ვერავინ გრძნობდა,რომ მაწუხებდა

მი სი მალატ (სვანურად) "9 თავი"

გული შედარებით დავიმშვიდე და მანქანის უკანა სავარძელზე დავჯექი. გეგას მომლოდინე თვალები მივაპყარი, მაგრამ რატომღაც საუბრის დაწყებას აჭიანურებდა და მეც ნელ-ნელა მეცლებოდა მოთმინების უნარი.-მართა ბებიას სჭირს რამე? - ნერვიულად ამოვიჩურჩულე

შოკოლადისფერი “ნაწილი მეორე“ თავი 6

მთელი კვირა საშინლად ვიყავი,უხასიათო,უჟმურ ადამიანს დავემზგავსე.ლაპარაკიც არავისთან მინდოდა.დაჩი და ანეტა გამებუტნენ,ამიტომ მთელი დღები ჩემი შემწუხებელი არავინ იყო.ვიჯექი და წიგნს ვკითხულობდი,დრო ფუჭად რომ არ დამეკარგა და ჩემს ფიქრებს საბოლოოდ არ

ნათელი წერტილი (13 თავი)

უშუალოდ ჯიდაში საომარი მდგომარეობა არ იყო, მაგრამ პერიფერიებში სიტუაცია იძაბებოდა, სამშვიდობო ძალები ვითომ მდგომარეობას ანეიტრალებდნენ, მაგრამ როგორც უმეტესად ხდება ხოლმე, ხალხი მათ მიმართ საკმაოდ აგრესიულად იყო განწყობილი.