იასამნის თვე (სრულად)

მზის სხივები გადაევლო ადრეული გაზაფხულით შეყინულ ქალაქს, თუმცა დიდი ხანია უკვე იმ სახლის დიასახლისი, რომლის ფანჯრებშიც სინათლე ასე შეუპოვრად ცდილობდა შეჭრას, გათენებამდე ახელდა ათასი დარდით ფერგამოცლილ თვალებს.

იასამნის ქურდები (სრულად)

გაფითრებული ნოვა არაადამიანური ღრიალით ეცა მოთეთრებულ იატაკს და გაცხოველებული მანამ ფშვნიდა ნარჩენებს,სანამ მტვრად არ იქცა.. სიზმარს გავდა მიმდინარე. კოშმარულსა და სისხლით სავსეს.. განცდა მიჩნდებოდა,რომ ცოცხალ ადამიანს კლავდა და მინდოდა

იასამნის სურნელი..

მხოლოდ ცხოვრება ვერ შეიცვლებოდა, ეს ყველას მოგვიწია! ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს იმ გოგოს ვჭირდები რომელსაც პირობა მივეცი რომ უკან აღარასდროს დავაბრუნებდი! თითქოს მინდა რომ ჩემს გვერდით იყოს, ერთობოდეს, უყვარდეს, გიჟდებოდეს ძველებურად! მე ის

იასამნის ქუჩა [5]

–სურნელი გაქვს, არანორმალური! – მეუბნება უეცარ კომპლიმენტს და ჩემსკენ მოემართება. მე ვუღიმი და ოდნავ ვიწევი, დაჯდომის საშუალება რომ მიეცეს. –ნუ იგონებ. – მეცინება და ფოტოების თვალიერებას განვაგრძობ.–რა იქნებოდა, იმ დღეს აივანზე რომ არ შემოსულიყავი,

იასამნის ქუჩა [4]

–რა არის უაზრობა? –ყველაფერი! ცხოვრობ, ცხოვრობ და აი, რა?! – ეცინება ჩარკვიანს. არ ვიცი, ჩემს გასაბრაზებლად ამბობს ამას თუ სრულ აგონიაშია ჩავარდნილი. –მეტი რაღა უნდა იყოს, ლუკა?! – გაოცებული ვწევ წარბებს და თვაებს სასაცილოდ ვქაჩავ. –უნდა იყოს! –

იასამნის ქუჩა [3]

–შემომხედე ... სიჩქარეს უკლო და საბოლოოდ, სადღაც, ხესთან შეჩერდა. –შემომხედე, რომ გელაპარაკები ... – ეღიმება ჩარკვიანს და ხმის ტემბრი შესამჩნევად ეცვლება. მე არაფერი მითქვამს ... არც შემიხედავს, უბრალოდ თავი შევაბრუნე მისკენ. –რაც არ უნდა გითხრან,

იასამნის ქუჩა [2]

–ნტ! თიკამ მაფართხილა, არ შეხვიდეო ... – ჩავუშვი ჩემი და და ჩემივე საქციელზე გამეცინა. –რატომ, გიკბენს ვინმეო? – აშკარად გაღიზიანდა ლუკა და სიგარეტი იქვე მდგარ, პატარა საფერფლეში ჩაწვა. მე დავდუმდი და ახლა სხვა ფოტოსკენ გადავინაცვლე. –საოცრად ხატავ,

იასამნის ქუჩა [1]

–კონიაკს დალევ? – სერიოზული ტონით მეკითხება უცნობი და ჭიქას ავსებს. –მანგოს წვენს! – „ის“ დიალოგი მახსენდება მე და უნებურად მეცინება.როგორც ჩანს, ჩემი პასუხი ცოტა მოულოდნელი აღმოჩნდა მისთვის, ჭიქის გავსებას აღარ აგრძელებს, ღმილით აბრუნებს თავის