იასამნისფერი ომი

წვიმასაც ეტყობა სევდა... ქალაქიც მძიმედ სუნთქავს.თითქოს უსულო,გახუნებულ ბეტონის ჯუნგლებსაც კი გაეყინა არარსებული ბეტონის გული, გაეყინა რა , იგრძნო რომ აქვს ..

იასამნისფერი ღამეები

-ამდენ მაკარონს რომ შეჭამ კუჭში რანაირად გახვალ? - უკმაყოფილოდ გადაატრიალა თვალები კეკემ და დაცვარული შუბლი მოიწმინდა. -აქეთ ვინ არის? - გაისმა ხილ-ბოსტნის განყოფილებიდან ქალის ხმა, რომელიც კეკეს ეკუთვნოდა.

გოგონა იასამნისფერი თმებით (თავი მეხუთე)

- სიგიჟის კლასი ხარ. საოცრება ხარ. - ოო ოთო არ უნდა ახლა ეს პათეტიკა. - რა იყო თაყვანი გცე? თუ როგორ გაგაგებინო ჩემი სერიოზული ტონი? - აუ მართლა ოთ? როგორ გამახარეე შენ თუ მოგწონს ანუ უკვე გიორგისაც მოეწონება. - აქვს კი უფლება რომ არ მოეწონოს?

გოგონა იასამნისფერი თმებით (თავი მეოთხე)

ემე შენ იმდენად ძლიერი პიროვნება ხარ მსგავსი რაღაც შენ, თან მომავალ ფსიქოლოგ ქალს არ უნდა გაშინებდეს. შენ თავში უნდა იპოვო წერტილი და მისცე შენივე თავს და ცხოვრებას მეორე შანსი. ეგრე შიშით სულ ხომ ვერ იქნები არა? ამ ერთი ცუდი გამოცდილების გამო უარს

გოგონა იასამნისფერი თმებით (თავი მესამე)

ემოცია, ახლაც ასე მოვიქეცი ნიკას დანახვაზე გული ლამის ბუდიდან ამომივარდა, მუცელში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი და ფეხებიც მიკანკალებდა, მაგრამ საკუთარი თავი ვაიძულე, დიახ ვაიძულე, რომ ამაყად შევხვედროდი ამ ყველაფერს. ვიცოდი ოდესღაც დადგებოდა ეს

გოგონა იასამნისფერი თმებით თავი 1 (საცდელი)

ერთ შაბათ დღეს გამომიარა სახლში ოთომ თავისი აპარატით. მე ისევ საწოლში ვიწექი, დამახტა თავზე გადამხადა საბანი და თავისი ცივი ხელები მომადო. სულ ეკალმა დამაყარა. ჰოდა ამ დროს მეუბნება შენ ეგ სხეული დღითიდღე გილამაზდება, ჰოდა დიდი შეცდომა იქნება ჩემგან

იასამნისფერი

დილა ხმაურიანასდ დაიწყო, ჩიხში დაცვა შემოვარდა მანქანით, ხმამაღლა ჩართული სიმღერებით და ამას მოყვაგვერძე კორპუსში მსამე სართულზე მცხოვრები ხნიერი ქალის გამოხტომა: -აქ ხალხი ცხოვრობს, ბავშვებს სძინავთ! რა უბედურებაა, ნეტა რამისი მაქნისბი მაინც იყოთ,

იასამნისფერი (თავი მესამე)

იმაზე ფიქრი რომ დემეტრე შეიძლება ორი კვირა ვერ ვნახო მოსვენებას არ მაძლევს. საღამოს კაფეში წავედი. ირენე როგოროც ყოელთვის თბილად შემხვდა. ისევ ყავა შევუვეთე და წიგნის კითხვა დავიწყე. რამდენიმმე წუთში ჩემს წინ ვიღაც დაჯა. შეხედვა არ დამჭირვებია,

იასამნისფერი (მეორე თავი)

დილით ადრე ავდექი. დედაჩემის დაჟინებული მოთხოვნის მიუხედავად არ მისაუზმია. შორტი და მაისური ჩავიცვი და გადავწყვიტე დედაჩემს მანქანაში დავლოდებოდი. ნახევარი საათის შემდეგ როგორც იქნა

იასამნისფერი

თვალებს ვახელ, ისევ ისე გაუნძრევლად ვდგავარ, გადახტომა არ მინდა. ეს რომ მინდოდეს ამას დიდი ხნის წინ გავაკეთებდი. უფსკრულში ვიხედები. იქიდან ამოსული ნისლი ფეხებს მიფარავს.