მუზეუმში [მინი ისტორია]

რა ხდება როცა შენთვის ეკრანებიდან ცნობილ სახეს რეალობაში, შემთხვევით შეხვდები? არც მე ვიცოდი, მანამ სანამ იტალიაში 2 კვირით წასულს მისი ხმა არ ჩამესმა ყურებში. ბოტიჩელი მიყვარს, იმიტომ რომ შენი თავი გამაცნო...

ძალიან საშიში ისტორია

არასდროს გიგრძვნია ვიღაც როგორ მოგყვება, პულსი რომ ეცემა და ხუთივე გრძნობის ორგანო იძაბება. სამყაროს აკვირდები, მაგრამ ჩუმად, შეუმჩნევლად, თითქოს არ გინდა, რომ მან იცოდეს რომ შენ იცი.

ისტორია

როცა ადამიანს სულიერი მდგომარეობა კრიტიკული აქ მაშინ ის მოსიარულე ბომბს ემსგავსება,არავინ იცის როდის აფეთქდება და რამზხელა იქნება მსხვერპლი. ეს მასზეა დამოკიდებული. შეიძლება არც აფეთქდეს და შეძლონ მისი განეიტრალება მაგრამ,მსხვერპლი მაინც იქნება

ისტორია

გაზაფხულის მეორე თვეც დადგა,მხოლოდ ერთი რამ შეცვალა გაზაფხულის მოსვლამ,დილით ჩიტების ჭიკჭიკი მაღვიძებს,ტყეში მარტო სეირნობისას გზად მათი ჰანგები დამყვებიან და ჩემთან ერთად საუბრობენ შენზე,მაგრამ როგორ ისინი ხომ არ გიცნობენ

კიდევ ერთი ისტორია (სრულად)

ახლა კი გაიღიმე .. ნუ შენი მსგავსი გემოვნება, რომ მქონდეს მეც გამიჭირდებოდა, მაგრამ მაინც გაიღიმე, ნუ ტირი და იცოდე რომ მე აქ ვარ... შეგიძლია ჩემს მხარზე თავი ჩამოსდო და იტირო ხოლმე - გაუღიმა..მერე დონატი მოკბიჩა- ჯანდაბას დაასველე შენი ცრემლებით

ჩემი ცხოვრების უინტერესო ისტორია (1 თავი)

„საახალწლო არდადეგები“ როდესაც პირველ იანვარს სახლში დავბრუნდი და იქ დამხვდა, დივანზე იჯდა და ელენიკოს ეხუტებოდა, მაშინვე გამოვიკეტე კარები და ზედა სართულზე ავედი. ბრაზის გამკლავება ძალიან მიჭირს, ყოველთვის მიჭირდა

ისტორია-ჩანახატი

ბიჭი კაფის ფანჯარასთან ყველაზე ახლოს მდებარე მაგიდასთან ზის. დიდი ჭიქით ყავას მიირთმევს, ხელში გაურკვეველი წიგნი უჭირავს და მთელი გულისყურით კითხულობს. იქვე, შორიახლოს გოგონა ზის. გარედან ისე ჩანს თითქოს ერთმანეთს ვერ ამჩნევენ, თუმცა რა იციან მათ

ჩვენი ისტორია

ყოველ ღამე მესიზმრები. ზოგჯერ ვიღვიძებ და არც კი მახსოვს რა დამესიზმრა შენზე, საერთოდ არაფერი მახსოვს, მაგრამ ვგრძნობ, რომ შენ გნახე. მთელი არსებით ვგრძნობ, რომ ჩემს სიზმრებში დაიარებოდი. რადგან ასეთი უცნაური

შენ სხვანაირი ახსოვხარ ხელებს (მოკლე ისტორია)

ყოველთვის მეგონა ერთ კალამს და რამდენიმე ფურცელს ავიღებდი და მოგწერდი წერილს. ფურცელზე ვამბობ, რამდენიმეს-მეთქი, მაგრამ იქნებ, ერთზეც დამტეოდა სათქმელი. იქნებ, ის დარჩენილი ფურცლები უბრალოდ რბილად საწერად გამომეყენებინა. თუმცა, შეიძლება არანაირი

ების ისტორია (თავი 3)

იმ წყეული ამბის შემდეგ კვირაზე მეტი გავიდა. ამ დროის განმავლობაში სახლში, საკუთარ თავში ჩაკეტილი ვიჯექი. შეიძლება სულელურად ჟღერდეს მაგრამ ჩემთვის მართლა დიდი სტრესი იყო.მას მერე არც ტესისთან და არც სემთან არ მქონია კონტაქტი, არც კოლეჯში დავდიოდი.