წვიმისფერი (1)

წვიმდა. ქუჩაში ვიდექი. ქალაქში ყოველთვის ნაცრისფერია წვიმა, როდესაც მარტო ხარ. იმ დღეს ამინდს არც მე ვუღალატე. მასავით უსახური და გამოფიტული ვიდექი ქუჩაში. ქოლგა თან არ მქონდა. სველ ასფალტზე, სიჩუმეში, ჩემი სიარულის ექო მესმოდა. მოსაცმელი ჩემს

მამა ახლავე ციდან ცამოდი (სრულად)

შენ განსაკუთრებულად კარგი მამა იყავი.. მამა რომელსაც თუ ვინემ გამაბრაზებდა ვუყვებოდი და მარიგებდა როგორ მოვქცეულიყავი.. თვითონ კი არ წავიდოდა მოსაგვარებლად მე მაგვარებინებდა ჩემს საქმეებს.. მამა რომელიც რაც არ უნდა მეთხოვა ყველაფერს მისრულებდა.. და

ღვთაებრივი სატირა, თავი I (+18)

10 ოქტომბრის დილაა. ჩემთვის განსაკუთრებული დღე, მე დღეს პირველად წავედი უნივერსიტეტში, მთელი დილა ვღელავდი. რა მოხდება აუდიტორია რომ ვერ ვიპოვო, რო შევრცხვე? უაზროდ რომ ვიბოდიალო? მაგრამ ეგრევე მივაგენი. პირველი ლექცია არ იყო ამაღელვებელი... მჰ

მამა ახლავე ციდან ჩამოდი II

- რა გნებავთ?? - მე უბრალოდ მაინტერესებდა რას კითხულობდით?- ისე თავდაჯერებულმა თქვა ზაზამ, რომ გეგონებოდათ მართლა ეს აინტერესებდა - ლევან გოთუა - "ყინწვისის ანგელოზი".. დაგაკმაყოფილათ პასუხმაა??! - და ჭიშკარი შეაღო .. - ანგელოზი... ანგელოზი

მამა ახლავე ციდან ჩამოდი

სასაფლაოს ჟანგიანი ჭიშკარი შევაღე და ბილიკს გავუყევი ულამაზესი ტაძრისკენ.. კარი ღია იყო თუმცა ტაძარი ცარიელი... ასე მერჩივნა უფრო დამამშვიდებდა... შემდეგ ეზოში გამოვედი ყვითელ ფოთლებში ჩამოვჯექი და ჩემოდანს მივეყუდე... შევეცადე ცოტ-ცოტა ყველას

არჩევანი (თავი 1)

... სვეტისცხოვლობაა, დღეს საღამოს ვაკო უნდა ვნახო, ვნერვიულობ, რამდენი ხანია არ მინახავს, აუ რაჩავიცვა? ანასტასიას დავურეკავ....-რავი ეხლა მოვედი სახლში, შენ? -აუ რავი საბურთალოზე გავდივარ, ინგლისური მაქვს და მერე ვაკო უნდა ვნახო.. -ეს ის ვაკოა??

სამი მეგობრის ისტორია რომელიც ყველამ უნდა ნახოს

სამ მეგობარს ძალიან უყვარს ერთმანეთი. ისინი ყოველთვის ეხმარებიან და გვერდში უდგანან ერტმანეთს, მაგრამ ზოგიერთი შურიანის გამო ერთმანეტს ყოველდე უფრო და უფრო შორდებიან...

და მაინც... მე შენი არ მჯერა! (1)

სრული სიბნელეა, თვალებსაც კი ვერ ვახელ იმდენად მტკივა ყველაფერი, ყურის ბარაბანები ლამის გამისკდეს, რაღაც უჩვეულო ბზუილი მესმის, თითქოს ეს ხმა ადრეც გამიგონია... მალევე ვბრუნდები ფიქრებიდან და ახლა ხმაურს ვუსმენ რომელიც აშკარად უკნიდან მოდის. გონებას

ჯიშკარიანის წესები (თავი 4)

ტელეფონი ამოვიღე და სალომეს დავურეკე. არ აიღო, უკვე ნერვიულობას ვიწყებდი, ჩემს წინ ნაცნობი ჯიპი რომ გაჩერდა, ფეხებთან ძალიან ახლოს. - უკაცრავად, ქალბატონო ტარებას ახლა ვსწავლობ. თავი ალექსანდრემ გადმოყო, უკან სალომე იჯდა, უკმაყოფილო სახით, გვერძე კი

ჯიშკარიანის წესები (თავი 3)

-ბავშვური სილამაზე გაქვს, სიგარეტი არ გიხდება.თვალები გამიფართოვდა, ხმა ისევ ბოხი ჰქონდა, ისე უხეშად და მშრალად მესმოდა მისი ხმა, ყელი გამიშრა. -გკითხე აზრი? დავინტერესდი მიხდება თუ არათქო?