ის ვინც არ უნდა მიყვარდეს(თავი 1)

-ანი,გთხოვ არ მინდოდა ასე გამოსულიყო,ეს გოგო არ მიყვარს გეფიცები,მხოლოდ შენ მიყვარხარ.-კიდევ რით იმართლებ თავს?იმასაც ხო არ მეტყვი,რომ ძალით დაგიწვა ეს გოგო საწოლში?-მთვრალი ვიყავი და არ ვიცოდი

შეირგე ის რაც გაქვს.....

აქამდე ვწერდი რჩევებს მაგრამ დავფიქრდი და ვხვდები რომ უკეთესი იქნებოდა გადმომეცა ის სიხარული და ის ეგოისტობა რაც მე გამაჩნია. ბევრი იქნებით ჩემხელა, 20 წლის ვხდები და ჯერ რა მაქვს გამოვლილი? მხოლოდ ბავშვობის რაღაც კადრები მახსოვს შემდეგ კი უცბად

ბოლო რეისი -მესამე თავი (ის გიყურებს)

.ბნელ დერეფანს თვალი მოავლო,არა იქ ნამდვილად არავინ იყო.ცოტათი დამშვიდდა,მაგრამ ძარღვებში სისხლი გაეყინა,როდესაც დერეფნის ბოლოდან ხმადაბალი სიცილის ხმა მოესმა,სიცილი ძლიერდებოდა და თითქოს ვიღაც უახლოვდებოდა.

მე ის მიყვარდა [სრულად]

ცურვიდან მივდიოდი ე.წ. “ზბორებზე” და ჭკუაზე არ ვიყავი. ყველაზე მეტად კი ის მიხაროდა,რომ ჩემს დაქალთან ერთად მივდიოდი და ზუსტად ვიცოდი,უმაგრეს დროს გავატარებდი. უცნაურად თბილმა ჰაერმა დაუბერა და სწორედ ამ დროს შემოვარდა შავი ჯიპი ეზოში და იქიდან აი

ლოთი მე და სიმპატიური ის (თავი 1)

მოკლედ ყველაფერი იქიდან დაიწყო რომ გუშინ ჩემი კლასელის დაბადებისდღე იყო,ზომაზე მეტი დავლიე რის გამოც საერთოდ მოვწყდი, არ მახსოვს გუშინ რა ხდებოდა და გასარკვევად ტელეფონს მივადექი იქნებ რამე იყოს თქო და არც შევმცდარვარ უამრავი ვიდეო და ფოტო.

ის ქალღმერთია.

ის ქალღმერთია... ოთახის შუა გულში დგას და ნელა არხევს სხეულს... ყველა ნოტი, ყველა ბგერა, თითქოს და მის სიფრიფანა სხეულს ეხება... ისეთი თეთრია, პირველი შეხედვისას იფიქრებ ანგელოზიაო, არ გავს დედამიწელს...

მე ის შემიყვარდა

- მიყვარხარ, ალხა წავალ -მითხრა და წავიდა., ვუყურებდი როგორ მიდიოდა და გულში რაღაც მესობოდა, ალბათ არმინდოდა რომ წასულიყო, მე ხომ მას ისევ ვნახავდი მაგრამ მაინც არმინდოდა ეს დღე დამთავრებულიყო... სიგარეტს მოვუკიდე და გამოვბრუნდი, ემოციებით ვიყავი

"დიდებული იყო ის ზაფხული..." თავი V

და ჰოპ უეცრად დემეტრეს მხარზე აღმოვჩნდი ისე რომ სანამ ბავშვებს არდაემშვიდობა და ჩემი ჩანთა არ აიღო ვერ მოვედი გონზე.ბოლოს როგორც იქნეა ჩემმა ტვინმა ერთიანად იფეთქა და არც ნერვებმა დააყოვნა.-დემეტრე გირჩევნია

"დიდებული იყო ის ზაფხული..." თავი IV

რათქმაუნდა არავინ. ამაზე კი ჩვენს ბიჭს სახე მოეღუშა ისეთი სასაცილო იყო სიცილი ძლივს შევიკავე.. ერთმანეთი კიდე ვაწამეთ კარგახანს, ბოლოს მოგვბეზრდა ესეც და შევეშვით თამაშს. ამასობაში შემოგვაღამდა ისე რომ ვერც გავიგეთ. მე და ნია ოთახში ავედით

the one who searches will always find - ვინც ეძებს ის ყოველთვის

როგორც ვახსენე მეგონა ყველაზე რთული გადასატანი მოგონებების სიმცირე იქნებოდა, მაგრამ რამდენიმე დღის წინ, როდესაც წარმოსახვაში მეც ისევე ვეკიდე ხეზე, როგორც შენ. მეც ისე დამტიროდა დედაჩემი, როგორც შენ.. ერთ რამეს მივხვდი. თითქოს ბოლოჯერ უნდა