კიტის (თავი XIII)

-იარაღი ყოველთვის არ გექნება, ბავშვო, - თქვა ტეომ და ხელი შეუშვა. კიტის ხველა აუტყდა და ხელისგულებით საკუთარ მუხლებს დაეყრდნო. -მოკვლას უპირებ? - კიტის მიუახლოვდა იესე და შუბლზე ჩამოყრილი თმა უკან გადაუწია, - კიტი, კინაღამ გაიგუდე, ხმას რატომ არ

კიტის (თავი XII)

ნაშუაღამევს განწირულმა კივილმა გამომაღვიძა. თითქოს, ამ სახლში ყვირილი ყოველდღიურობად უნდა ქცეულიყო, მე კი, ჯერ ვერ შევგუებოდი, კანი საკმარისად ვერ გამესქელებინა. დარეტიანებული წამოვხტი, გული ამოვარდნას მქონდა. ოთახიდან სწრაფად გავვარდი და დერეფანში

კიტის (თავი XI)

-ბევრი ვერაფერი გავიგე, რადგან გოგონა გამუდმებით ითვლიდა, თქმით კი არაფერს ამბობდა. -ითვლიდა? - სახე მოერყა ლუკას. -დიახ, ბატონო. ერთიდან ასამდე და ასე დაუსრულებლად. დაჭრილს აიძულებდა მასთან ერთად დაეთვალა, რომ არ მოდუნებულიყო და გონი არ დაეკარგა.

კიტის (თავი X)

-შენი სტუმრობის შემდეგ, კატერინას სახლიდან ნივთები გაქრა! - კიოდა ნინო. მე სხეულში ელვამ დამიარა და ელენეს დავეყრდენი. -რა ნივთები, ვერ გავიგე, ყველაფერი რატომ გადმომიყარე? - კიტი ასეთი დაბნეული აქამდე არასდროს მენახა. -იმიტომ რომ ნივთებს ვეძებ,

კიტის (თავი IX)

-გიორგი, გიორგი, - თავი დანანებით გააქნია კიტიმ მაშინ, როცა თავადის მზერამ მის მკერდამდე ჩააღწია და შეჩერდა, - ცოლს რომ მოიყვან, მერე სადღა შეჩერდები? -არავინ გასწავლა, რომ ოჯახის საქმეში არ ერევიან? - კბილებში გამოსცრა მას. -ელენე ჩემი ოჯახია, -

კიტის (თავი VIII)

-იდეებისთვის, - მშვიდი იყო მისი ხმა, - და თავისუფლებისთვის. -აურზაურს აწყობ, ადამიანებს უხეშად ესაუბრები და ყველაზე უარესი რაც შეიძლება ამისთვის მიიღო ის არის, რომ დასჯილი ხარ, შენ კიდევ გზა მაინც გიპოვნია და აქ დაიარები, - გამეცინა, - გგონია,

კიტის (თავი VII)

-ჰო, რა იყო, გაგიკვირდა? - ისევ იცინოდა კიტი. ჩემი გამომეტყველება მეტად ახალისებდა, - ისიც ვიცი, რაზეც წერ. მოზღვავებული ემოციისგან, რომელიც გულმკერდზე მასკდებოდა და გარეთ გამოღწევას ლამობდა, სუნთქვა გამიხშირდა. ერთბაშად იმდენი რამ ვიგრძენი, სხეული

კიტის (თავი VI)

-ჩვენგან რას ითხოვ? - ვერაფერი გაეგო ლუკას და მთელი დიალოგის განმავლობაში, როცა მე ფერები გადამდიოდა და სუნთქვა მეკვროდა, ჩუმად იჯდა. -სულ ცოტა ტვინს, - ხელები გაშალა კიტიმ და ფეხზე წამოდგა, - სულ ცოტას. კიტი მდგომარეობას მეტად ამძიმებდა, მისი

კიტის (თავი V)

-ვითომ რატომ? მე ხომ ავდივარ, ესეიგი - შენც ახვალ. კიტი თვალწინ მიდგას. “მე თუ შემიძლია, შენც შეძლებ.”- მეუბნებოდა ყოველთვის, როცა დაეჭვებას შემატყობდა. ვინ მოთვლის, შიშისგან დაპატარავებული და აკანკალებული რამდენჯერ წავუქეზებივარ.

კიტის (თავი IV)

ერთი საუკუნის წინ ამ სილამაზის გამო კოცონზე დაწვავდნენ. მე შემეძლო დამეფიცა, რომ სამყაროში არ იარსებებდა კაცი, რომელიც მისი ნდომის სურვილით მის ფეხებთან არ დაეცემოდა. კიტის თვალებში ბობოქარი ზღვა იყო, რომელზეც წამეკითხა, ნახვით კი არასდროს მენახა.