კონსტანტინოპოლი (სრულად)

საღამოს ფერი ედო გარემოს, ყველაფერი სიმშვიდეში ჩაძირულიყო. მზის ბოლო სხივებს ეთხოვებოდა მოყინულ მთებზე აღმართული, მუხის ხე. შუაღამემდე გაწვიმებას არ აპირებდა, გზის მშვიდად გაგრძელება შეეძლო.

კონსტანტინოპოლი (დასასრული)

არავინ იცის როდის შეხვდა აჰმედი ელისაბეტს და როდის გაიცნო საკუთარი ქალიშვილი. ცნობილი მხოლოდ ის არის, რომ კონსტანტინოპოლის მიწებზე მშვიდად და ბედნიერად იცხოვრეს წლები და მათი სიყვარული ხატებათ ჰყავდათ ადგილობრივებს.

კონსტანტინოპოლი (თავი 13)

-და მაინც, შენთვის ჩემი იქ ყოფნა საკმარისი არ აღმოჩნდა, არ გყვარებივარ ისე, როგორც მე მინდოდა, რომ გყვარებოდი. -ჩაიჩურჩულა სასოწარკვეთილმა უფლისწულმა და თავი დახარა, რათა მის თვალებში გამკრთალი მწუხარება არ დაენახა გოგოს. -ტყუილია! -წამოიძახა

კონსტანტინოპოლი (თავი 12)

აბანოზისფერი თმები ანაზდად შემოხვეულ აბრეშუმისხალათზე ჩამოჰყროდა კულულებად, ისე მშვენებად, ისე ლამაზად მეტყველ უნარსდაკარგავდა მხილველი, ყოველი. მოშიშვლებულ მხრები უჩანდა პირველი სხივების ნათებაზე და მისი ბრინჯაოსფერი კანი, ისოდენ ბზინავდა,

კონსტანტინოპოლი (თავი 11)

შემოიძარცვა აბრეშუმის ქსოვილი სხეულიდან და უფლისწულსაც გააშორეა იგი, მის ალერსში დალია ღამე და საბოლოოდ, პირველი სხივების დროს, როდესაც ერთ მთლიანობად იქცნენ, როდესაც ერთმანეთს სულიერად და ხორციელად შეერწყნენ

კონსტანტინოპოლი (თავი 10)

ბანაკებში, ჭკუიდან შეიშალა უფლისწული, დედოფალს აუჯანყდა, უცხომიწელზე ქორწინება ეწადდა და სწორედ ამიტომაც მიუღწეველს მიუღწეველს ჰყო ხელიო, სურდა დედისათვის დაემტკიხებინა რომ კვლავ პირდაფჩენილი პაწია ბალღი არ იყო.

კონსტანტინოპოლი (თავი 9)

ცივი იყო ამინდი, ძვალ-რბილში ატანდა ყინვა და თავიდანვე იცოდა ყოველივემ, შეეწირებოდა ამ ომს სასახლის შვილები და სტიროდა სასახლე, ყველაზე საშინელი დუმილით.

კონსტანტინოპოლი (თავი 8)

ორი სული ერთურთს შეერწყა. მძინარე, სიშავეში ჩაკარგულ ბუნებას ოხვრამ გადაუარა, თუმცა არა ადარდებდა უცხო მიწელს, მის სხეულში ადუღებულ სისხლს და უწონობის საოცარ შეგრძნებას მიენდო.

კონსტანტინოპოლი (თავი 7)

დალალებ შევარცხნილი, ბაგე წითელი, მოელვარე ალიონის ცისფერი თვალებით, იდგა ეულად, მაგრამ ამაყად და შესცქეროდა სამეფო ოჯახს, შესცქეროდა ზიზღით, ბოღმითა და ბოროტებით, თუმცა არ ჰკარგავდა სისპეტაკეს ყოველის მზერით.

კონსტანტინოპოლი (თავი 6)

ტიროდა ელისაბეტი და იღვენთებოდა სასახლის კედლები. გაიხსნა ცა და ქუხილით დაეშვა მოგრძო წვიმის წვეთები მიწას. მკაცრი ზამთარი ელოდათ მარმარილოს ზღვის უბეში მყოფთ; ტიროდა ელისაბეტი,