ლელო (თავი 16) დასასრული.
ჩვენს ბუდეში, სულელო. - ცხვირზე ხელი დამკრა და ღვედი თავისი ხელით შემიკრა. მთელი გზა წინ ვიყურებოდი. არც სანდროსთვის შემიხედავს და არც იმ პატარა რგოლისთვის, რომელიც ამხელა მნიშვნელობის მატარებელი იყო და თითზე მქონდა ჩამოცმული. დაბნეული ვიყურებოდილელო (თავი 15)
ნიკუშამდე, ეს დღე შენ უნდა მოგილოცო. შეიძლება არ მესმის და არ ვიცი, როგორ გიყვარს, მაგრამ ის ვიცი, ყოველ ღამე რომ გეღვიძებ და მის ოთახში შედიხარ. ის ვიცი, ყველა გადაწყვეტილები მიღებამდე ნიკუშაზე, რომ ფიქრობ. ის ვიცი, როგორ ნერვიულობ, როდესაც სიცხელელო (თავი 14)
რა უნდა მეგრძნო? რა უნდა მეფიქრა? აღარაფერს ჰქონდა მნიშვნელობა. გადავწყვიტე უბრალოდ დინებას მივყვე. აღარ ვაპირებ დროის ყველაფრის გაანალიზებაში დაკარგვაში. რაც მოხდება, მოხდება. რა აზრი ჰქონდა დარდს, სევდას, გულის ტკენას? ეს ვერაფერს შეცვლის. სახლისლელო (თავი 13)
ნეტავ, დრო არ გასულიყო. იქ გაჩერებულიყო. რა არის დრო? ეს ჩვენვე, ადამიანებმა შევქმენით და ახლა ვწუწუნებთ. ხო, ხო ჩვენ შევქმენით! აბა, თავიდან მზე ამოდიოდა და ჩადიოდა, წელიწადის დროები ერთმანეთს ცვლიდნენ, თვეები - თვეებს, კვირები - კვირებს, დღეები -ლელო (თავი 12)
ახლა მაქსიმალურად შევეცდები ყველაფერი ნათელ ფერებში დავინახო, რადგან მუქი უკვე ბევრია. ადამიანის გაცნობისას ყოველთვის კარგს ვეძებ მასში და ამიტომაა დედას გამართლებას ბოლომდე რომ ვეძებდი და ვიპოვე კიდეც. ხოდა ახლა ყველაფერს ასე მოვეკიდები, თუ ცუდილელო (თავი 11)
ქალბატონმა ქეთევანმა ხომ უნდა გააკეთოს რაღაც სისულელე? (არადა ის გმირი ყოველთვის მე ვარ ხოლმე, ვინც ყველაფერს აფუჭებს). გუშინ ხელი მოიტეხა და ეგ და მახო თბილისში წავიდნენ. რა ენაღვლება? დედამისი და მამამისი იტალიაში არიან წასულები ორი კვირით და ღამელელო (თავი 10)
მიუხედავად იმისა, რომ აქ ნიკუშასთან ერთად ვარ, მთელი დღე მას ვართობ, მზიან ამინდში ვენახებში დავსეირნობ, საღამოს კი ვერანდაზე მშვიდად ვკითხულობ წიგნს, ჩემთან ერთად ორი ნათესავი ცხოვრობს, რომლებიც თავს უაზრო კითხვებით არ მაბეზრებენ, ყოველ დღე ჩემსლელო (თავი 9)
-რა ხდება, მამა? - უკვე მდგომარეობიან გამოსული ვუყვიროდი მამას, რომელიც აშკარად სიტყვებს ეძებდა სიტუაციის ასახსნელად. ბოლოს იქვე მდგარი აპარატიდან ორი ჭიქა ცივი წყალი დაასხა. ჯერ თვითონ დალია, შემდეგ კი მე გამომიწოდა. -მეკო, დედას სასწრაფო ოპერციალელო (თავი 8)
- ასეთ შემთხვევაში კი, მომიწევს აღარ ვიფიქრო იმაზე თუ რა მოხდა რამოდენიმე საათის წინ და ყველაფერი ჩვეულ რეჟიმს დავუბრუნო. დავბრუნდე იქ, სადაც შენი დანახვისას თავში არაფერი მომდიოდა. არც სიტყვა დედა და არც რაიმე გრძნობა. მაშინ იმ დროს უნდალელო (თავი 7)
თითქოს ჩემს სხეულში, გულ-მკერდში და მუცელში, დიდი მინის სათავსო იყო, ოთხკუთხედი აკვარიუმივით. თავზე ისეთი ხუფი ეფარა, როგორიც ბანკებს აფარია. შიგნით რაღაც საოცარი სიმძიმის შავი სითხე გროვდებოდა, ყოველთვის როდესაც რაღაც ემოციას ვმალავდი… მაგრამ ამტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.