მადერა [თავი 5]

მეძინებოდა დიდხანს და ბურანით გაბრუებული, სამყაროს მოწყვეტილი, აღარასდროს დავუბრუნდებოდი ამ შეშლილ სამყაროს, მაგრამ აივნის კარის მინაზე ნაზი კაკუნი ჩუმ ბრაგუნში გადაიზარდა და გამომაღვიძა. ინსტინქტურად გავიხედე მარჯვნივ და ვიფიქრე, რომ მოვკვდი. ან

მადერა [თავი 4]

რომ გითხრა, რომ სწორედ ამ სცენარით ველოდი დღევანდელი საღამოს განვითარებას, წამომყვები?“. „მაკა რომ მოვა, თერმომეტრს გამოვართმევ. აშკარად სიცხე გაქვს და ბოდავ“ - ჩავილაპარაკე აგდებულად. „მართლა მაგარი ქალი ხარ“ - მიღიმოდა უაზროდ. ოთახიდან აღარც

მადერა [თავი 3]

ქეთა, ჩემო ერთადერთო, ვწუხვარ, რომ იპოვნე ეს წერილი, რადგან ვხვდები, უკიდურესი შემთხვევაა, თორემ არ მოძებნიდი. ქეთა, მაპატიე, რომ შენი ცხოვრება არაა უდარდელი და არც არასდროს ყოფილა. შენ ყველა ბავშვში პოზიტივს ეძებდი, ყველას ბედნიერებით სულდგმულობდი,

მადერა [თავი 2]

“მე არ ვიცი, ვინ ხარ და მაპატიე, ცხოვრებას თუ ოდნავ გაგირთულებ, გეგმებს თუ შეგიცვლი და დილემის წინაშე დაგაყენებ. მხოლოდ იცოდე, ფუჭად განვლილ ცხოვრებას გერჩიოს მოკვდე, ახლავე და აქვე. დღეს, 22 საათი და 03 წუთი, აივანი“

მადერა [თავი 1]

ყველაზე უცნაური რა გადაგხდენია? - მკითხა ერთხელ. დამთხვევა იყო, ბედისგან კარგად გაწერილი ირონია, რომ ეს მოხდა ერთი დღით ადრე, სანამ ყველაფერი დაიწყებოდა. დიდხანს ვიფიქრე და, უფრო გონებამახვილი რომ ვერაფერი მოვიფიქრე, გულწრფელად ვაღიარე: -

მადერა (11)

- მისმინე, მოგიგვარებ ამ საქმეს, - დაამატა დაბალი ხმით და დაკითხვის ოთახიდან ისე გავიდა, მადლობის თქმაც ვერ მოვასწარი. მისი გასვლა და გიას შემოსვლა ერთი იყო. - რაო, დაგიფარავო, მამიკომ? - მეუბნებოდა და თან ბორკილებს მხსნიდა. საკანში მაბრუნებდნენ.

მადერა (10)

– ეგ როგორ?– გამეცინა. – დროს თუ მოვიგებ, მეც გადავრჩები და ირაკლიც. – საფრთხე გემუქრებათ? – სულით ხორცამდე შემზარა ამ ინფორმაციამ. – ცხადია, – მწარედ გამიღიმა, – და ყველაზე მეტად მაინც ირაკლია საფრთხეში. ყოველ წამს….

მადერა (9)

გამახსენდა, რომ დაწესებულებას ერქვა ეს სახელი, ოღონდ არ ვიცოდი, რომელს. არ მახსოვდა, უფრო სწორად. - ღმერთო, მიშველე! - ჩავილაპარაკე და ცისკენ ავიხედე. მერე გამეცინა, სიხარულის ღიმილმა სახე გამიპო. მიშველა ღმერთმა. მართლა მიშველა!

მადერა (8)

რა ირონიულია, ოცდამეერთე საუკუნეშიც კი რომ კალმით წერა მიწევს სანთლის შუქზე. გარეთ წვიმს. არ ვიცი, საიდან იპარება ეს ნაზი ხმები, მაგრამ ყურთასმენას ეხლებიან და მსიამოვნებს წკაპუნი. თითქოს რიტმულად ეცემიან დედამიწას, თითქოს ჯარისკაცების მძიმე

მადერა (7)

– მარტინი ვერ დაგათრობდა. უამრავი ჭიქა მარტინი – კი! – ჩავილაპარაკე და იმ ფაქტისგან გახარებულმა, რომ სწორ პასუხს მივაკვლიე, გავიცინე. მერე მოქნილად შემოვტრიალდი, თითქოს ნაბახუსევისგან ყველა ძვალი არ მტკენოდა და წამოვიკივლე, განათებულ ოთახში სხვაც