მარილისი |13|

შუბლზე ცხადად იგრძნო კანის შეხება, ცხვირის წვერი ლეონის ცხვირს ეხებოდა და სუნთქვა, გზაჯვარედინად იშლებოდა მათ დაბნეულ გულებს შორის. ზედა ტუჩის კონტურზე მორიდებით იშლებოდა ჰაერი და მოახლოებული კოცნის ჩრდილი შავად ფერავდა ალუბლისფერ ბაგეებს.

მარილისი |12|

გრძნობდა , როგორ თრთოდა მის მკლავში მოქცეული სხეული ქარის ყოველი შემობერვისას, როგორ ეხებოდა პატარა მუცელი ტანზე. თითებით გრძნობდა ზურგზე დაყოლილ, იარებისაგან დარჩენილ ნაწიბურებს და ვერ გაეგო, ვინ იდგა მის წინაშე-ომგამოვლილი ამორძალი, თუ- წამის

მარილისი |11|

ბალიშს შემოხვეულმა ერთმანეთს მუახლოვა სველი წამწამები და რამდენიმე წუთით დახუჭა თვალები. სადღაც, გულის სიღრმეში, სასწაულის იმედად დარჩენილი, კლდის ქიმიდან გადაკიდებული ფესვებმოთხრილი ხესავით, უიმედოდ ელოდა საშველს.

მარილისი |10|

- ეს რა ძვირფასი სტუმარი გვყოლია,-თვალები აუციმციმდა ონორს და თბილად გადაეხვია,-მეგონა დაგავიწყდით. -აბა, რა თქმაა. რას ნიშნავს დამავიწყდით. უბრალოდ, ხომ იცით, გადარბენაზე ვარ: ექიმები, იურისტები, ახალი კონტაქტები. -ძველი კონტაქტები?- ვითომ ნაწყენი

მარილისი |9|

ეილინ ნისი ძალიან ბედნიერი ბავშვი იყო. არც მშობლების სიყვარული აკლდა და არც -მათგან განებივრება, თანატოლებსაც უყვარდათ. იმდენი ლექსი იცოდა, შეეძლო მთელი დღე ეჭიკჭიკა თავისი ტკბილი ხმით. ცხოვრებამ ლეონ სოლვე

მარილისი |8|

ჩვეულებრივ ადრე გაეღვიძა. თუმცა, სიმშვიდე ეუცნაურა. აქ არავინ ყვიროდა,არც-დიდები, არც-პატარები. ჩაცმისას თავს არავინ დაგჩხაოდა. ნელა გამოძვრა საწოლიდან. თავთან დალაგებული, საგულდაგულოდ დაკეცილი ტანსაცმელი ერთმანეთის მიყოლებით გადმოაწყო, ფეხსაცმლის

მარილისი |7|

ეგონა, თავი სადაცაა გაუსკდებოდა, სამზარეულოს კარადაში შენახული ტკივილგამაყუჩებელი აბები წყალთან ერთად გადაყლაპა და ეცადა ღრმა სუნთქვით ცოტა გონს მოსულიყო. ყველა იბრძოდა , ყველას საკუთარი მიზეზები, ხერხები და მიზნები ჰქონდა , იბრძოდნენ მომავლისთვის.

მარილისი |6|

ყველაფერს უშვებ ხელს, იმის შიშით, რომ თან არ გაიყოლო და იკარგები კიდევ უფრო შორს , გაუგებრობაში . თან მიგაქვს იმედები, გაუზიარებელი სითბო და სიყვარული , კეთილი სურვილებით გავსებული გული. მაგრამ, შენ უკვე იქ ხარ, სადაც ეს ყველაფერი არაფერში სჭირდებათ.

მარილისი |5|

-ბატონო ლეონ, აქ რას აკეთებთ ?-იდგა და ათას რამეს ფიქრობდა. გულზე ქარს შეეწითლებინა კანი და დატალღული თმები უსწორმასწოროდ ეყარა მხრებზე. ყელსახვევი ხელიდან გაუვარდა და ბუმბულივით მიიწევდა

მარილისი |4|

გვითქვამს, რომ ამას, ჩვენ არასოდეს ჩავიდენთ, რომ ეს, უღირსი საქციელია. არადა, ერთი წამი, ერთი ვითარება საკმარისია, რომ თავად აღმოვჩნდეთ არამარტო გამფიქრებელნი, არამედ-განმახორციელებელნიც. მაშინ, არც სხვას დააინტერესებს მიზეზები, გარემოებები. რამ