მხოლოდ ჩემი ხარ! (მეექვსე თავი)

არ მინდოდა ალექსანდრეს ნახვა სანამ გოგონებს ყველაფერს არ მოვუყვებოდი. ეს კი საღამომდე უნდა მომეგვარებინა. -ლანა და ლიზა წამოდით რა.... -გოგონების ოთახში აყვანა დავაპირე მაგრამ დაჩიმ არ მაცადა.

მეც შემიყვარდა (მეექვსე თავი)

-კი როგორ არა. აი უკან ჩემი სპორტული დევს მოიცვი და დაიძინე. -კარგი. -სპორტული გადმოვიღე და კომფორტულად მოვთავსდი. -ოღონდ თბილისში რომ შევალთ გამაღვიძე. -კარგი. -მითხრა და წყნარი მელოდია ჩართო. ერთიანად მოვეშვი და მორფეოსის სამყაროში გადავეშვი.

უნებლიე მოწმე (თავი მეექვსე)

-აქ როგორ მოვხდვი არ მახსოვს-თავზე ხელი მოიკიდა -ნოემ ამოგიყვანა ხელში აყვანილი-ეშმაკურმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე -მართლა?-გაეღიმა ლილიანასაც მაგრამ მალევე შეასწორა სახე

აღარასოდეს დაგკარგავ (მეექვსე თავი)

მას შემდეგ ირაკლი გაქრა. ერთი თვე დეპრესიაში ვიყავი.არავის დანახვა არ მინდოდა. ვერ ვხვდებოდი ეს იკამ რატომ გააკეთა, ან სად წავიდა,რატომ რა იყო მიზეზი? არავინ არაფერს მეუბნებოდა.ყველა თავს არიდებდა ამ საკითხზე

იღბლიანი შეცდომა (თავი მეექვსე)

საათი სამის ოც წუთს უჩვენებდა, გეგას რომ დავემშვიდობეთ და ჩემი მთვრალი მეგობრების სახლამდე მიყვანა ჩემს თავზე ავიღე, თუმცა არც მე ვიყავი ფხიზელ მდგომარეობაში. მანქანაში ჩაჯდომამდე იმ კორპუსს ავხედე,რომელშიც

როცა მოვკვდი (თავი მეექვსე)

ყველა ნატკენი ჭრილობა გამიმხსნა და ზედ მარილი დამაყარა სებამ. გამახსენდა ყველა ძირს დანარცხება, ყველა მარცხი და დაბრკოლება. გამახსენდა ის დღე როცა ბავშვთა სახლიდან წამოვედი და წასასვლელი არსად მქონდა, მერე როგორ შემიფარა მოხუცმა თამარა ბებომ, როგორ

ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი მეექვსე)

- ვაიმე გადამრევ შენ რაა, მანახე ერთი რამ გაგაცოფა ასე ძალიან - ჯაკუზიდან ფეხზე წამოვდექი, დიახ დიაახ დემეტრეს წინ სველი სხეულით სრულიად შიშველი ვიდექი, მოურიდებლად გადმოვაბიჯე და პირსახოცი ნელა და აუღელვებლად შემოვიხვიე - აბა რახდება ?- გისმენთ -

ცუდი ბიჭების სასტავი (თავი მეექვსე)

ყველაფრის მიზეზი ქონია დემეტრეს და არ ვიცოდი რა დებილი ვარ-დავიწყე ღრიალი. ნუცის გაფითრდა, ასე ბოლოს მაშინ დამემართა როდესაც თოკას მანქანა დაეჯახა მეტჯერ ასეთ ისტერიკაში არ ვყოფილვარ. ნუციმ დამაწყნარებელი დამალევინა და დაახლოებით ნახევარ საათში მის

ექიმები (თავი მეექვსე)

გარდა ამისა ახლა საიდუმლოს მფლობელი იყო, ლევანის საიდუმლოსი, ეშინოდა თანაგრძნობის მზერა რომელსაც აუცილებლად მიაპყრობდა ლევანს სხვებსაც არ შეემჩნიათ, ამ ფიქრებმა სრულიად დაავიწყა თავისი

დასასრულის დასაწყისი (თავი მეექვსე)

- ნუ მეთამაშები ანასტასიაა - მომიახლოვდა, კედელზე ამაკრო და წელზე ხელი შემომხვია, როგორც იცის ხოლმეე , ტუჩები ახლოს მომიტანა და ჩემ ტუჩებზე ატარებდა ნელაა და ნაზად, თუმცა არ მკოცნიდა... ამ დროს ხატიას ლაპარაკი გამახსენდა , ამასთან ერთად მისი ტუჩების