მელანქოლიკი 11 (დასასრული)

თორნიკე ხელებს შლის და მზადაა ხმამაღლა იყვიროს, რომ ბედნიერია. ამას უთქმელადაც ვატყობ. -ბედნიერი ხარ! -ბედნიერი ვარ!

მელანქოლიკი 10

უიმედოდ ვიკეცები ადგილზე და ფეხზე წამოდგომის ძალა მერთმევა. არა! არ შემიძლია! მამა კი მიყავთ. არ მაძლევენ უფლებას ჩავეხუტო, შუბლზე კოცნა დავუტოვო... ჩემ წინ თითქოს ბარიერი იმართება. ნისლში ჩაკარგული წამწამებს სწრაფად ვახამხამებ...-''მელანქოლიკო''

მელანქოლიკი 9

არა! ეს ჩემი ჯულია არ არის... ის მეწამულისფერი ტუჩები გასთეთრებია, ლოყები გაფერმკთალებია და ჩავარდნია. ექიმის შეხება მაფხიზლებს, ხელებს უშედეგოდ ვიქნევ და კედლებს ვეჭიდები. არ მინდა მარტო დავტოვო...

მელანქოლიკი 8

სააბაზანოში ყოფნისას მამაკაცის სუნამოს ფლაკონს მოვკარი თვალი, ხელში ვიღებ და ბლომად ვისხამ ყელზე. დატუქსული პატარასავით უკან ვაბრუნებ დაუკითხავად აღებულ ნივთს და ლაზარეს სურნელით გაჟღენთილი, მის ჟილეტს ვიცმევ. ტელეფონი არ მავიწყდება. უკანასკნელად

მელანქოლიკი 7

''მელანქოლიკი''-ვიღიმი... ''გამიღიმე''-შენი გაღიმება შევძელი! ტკბილი ძილი! ჩემთვის არავის უსურვებია ტკბილი ძილი. ვიბადრები და ვემშვიდობები. ''მელანქოლიკი''-ღამე მშვიდობისა ''გამიღიმე''! ''გამიღიმე''-არ ვიცოდი ასეთი გულჩვილი თუ იყავი... ორი წუთის

მელანქოლიკი 6

ის რამდენიმე წუთიც კი, რომელიც კახასთან მისასვლელად დამჭირდა, საუკუმედ მომეჩვენა. განა იმიტომ რომ ჩემი საქმე მანაღვლებდა... არა! მამამისი გაანადგურებდა ჯულიას. როგორ უნდოდა შვილის თავიდან მოშორება და

მელანქოლიკი 5

თავბრუსხვევას ვგრძნობ. სასიამოვნო, ნაცნობი სურნელი ცხვირზე მელამუნება. გამაბრუა... ამ ქვეყანაზე დამაბრუნა... რისი სუნი ჰქონდა? ჩემი მარტოობის და ტკივილის, თან თანაგრძნობა და ერთგულებაშერეული,

მელანქოლიკი 4

დირექტორმა რომ მომისწროს, ალბათ ყველაფერს თავზე დამამხობს. ფარდებს ვწევ და ფანჯრებს ვაღებ. მობილურის ვიბრაციას ვგრძნობ. ''გამიღიმე'' მახსენდება... მასთან საუბარი რაც არ უნდა იყოს სასიამოვნო იყო... თვალებს ვიფშვნეტ და მაღვიძარას ბუნდოვნად ვხედავ.

მელანქოლიკი 3

-მე უკვე აქ ვარ! სახლში დაბრუნება, ამ შემთხვევაში შედეგს ვერ გამოიღებს! შენი შეწუხება ნამდვილად არ მინდა, მაგრამ...-ვწყვეტ წინადადებას და მორცხვად ვიკუნტები. -რადგან მოგიყვანე, ესე იგი არ ვწუხდები!-ეღიმება მას და წვერზე ხელს ისმევს.-ვივახშმოთ?

მელანქოლიკი 2

-ამასაც ავიტან მამიკო! ამასაც ავიტან!-ვემშვიდობები და ის იმედის ნაპერწკალიც ქრება. სიბნელეში ეზოში ჩავდივართ და ავტომობილში ვჯდებით. მდიდარი ყოფილა... ნეტავ, რამდენად შემაფასა? არ ვიცი რატომ მებადება ასეთი უცნაური შეკითხვა, მაგრამ პასუხსაც მალე