ყვითელი გული (მესამე თავი)

როდესაც დერეფანში მივაბიჯებდი დავინახე როგორ მოქუჩებულიყო ხალხი ერთ ადგილას და სხვადასხვა შეძახილებს ყვიროდა. თავი გავაქნიე და კარადასთან მივედი.ასე ყოველდღე ხდება ნეტავ რამდენი ხანი უნდა ჩხუბობდნენ? კარები გამოვაღე და წარბები შევჭმუხნე. ისევ ?

ქუჩის სამოთხე (მესამე თავი)

ნინა, მიშველე. ისევ დაიწივლა ქეთამ და დათას ზურგში ხელები დაუშინა. - რა ხდება, ბავშვებო, აქ? ვერც კი შევნიშნე როდის შემოვიდა მამაჩემი. ისეთი მკაცრი სახე ქონდა კინაღამ ტაში დავუკარი და ოსკარი გადავეცი. დათას და ქეთას სახე, რომ გენახათ... აღარ

ბედნიერების რეცეპტი (მესამე თავი)

კელიაში დაბრუნებული ნიკოლოზი ისევ ღუმელთან იჯდა და მშვიდად მძინარე პატარას მისჩერებოდა. უმზერდა ჩვილს და საკუთარი, ასე საგულდაგულოდ მიჩქმალული წარსული ფრაგმენტულად ახსენებდა თავს. ალბათ, ორიოდე სიტყვა მამა ნიკოლოზის შესახებაც უნდა ვთქვათ.

პაემანი ეშმაკთან. (მესამე)

- ბებო მე ალექსანდრას ვუთხარი, რომ შენ ძუკნა იყავი. მაგრამ მითხრა რომ შენ ძუკნა არ ხარ. რატომ არ ხარ ძუკნა? შენ ძალიან ძუკნა ხარ? - ღმერთო ჩემო მათე !! მე ძუკნა არვარ და საერთოდ დაივიწყე ეგ სიტყვა. მიუხედავად იმისა, რომ მხოლოდ ხმა მესმოდა, ზუსტად

ასეც ხდება ხოლმე (მესამე თავი)

ხოდა ჩვენც ვბრუნავთ მის შიგნით . ქაოსურად ვმოძრაობთ, ვცდილობთ შევცვალოთ ერთფეროვნება..ვპოულობთ მეორე ნახევარს და ვრწმუნდებით, რომ აი ამისთვის ღირდა სიცოცხლე. ზოგს ჯერა სიყვარულის, ზოგს არა, ზოგი პოულობს თავის ნახევარს, ზოგი ვერა, მაგრამ ყველა

დილამშვიდობისა პრინცესა (თავი მესამე)

რაა შუბლზე მაკოცა ? არარსებობს ..ვფიქრობდი ჩემთვის და თან სახლისკენ მივიწევდი .... სახლში მისვლისთნავე დავიძინე ....დილით კი გამააღვიძა ლილემ და ევამ ჩემთან იყვნენ თვიანთი ჩანთებით ....

იასამნისფერი (თავი მესამე)

იმაზე ფიქრი რომ დემეტრე შეიძლება ორი კვირა ვერ ვნახო მოსვენებას არ მაძლევს. საღამოს კაფეში წავედი. ირენე როგოროც ყოელთვის თბილად შემხვდა. ისევ ყავა შევუვეთე და წიგნის კითხვა დავიწყე. რამდენიმმე წუთში ჩემს წინ ვიღაც დაჯა. შეხედვა არ დამჭირვებია,

ვერ შეგელევი მესამე თავი (18+)

- გთხოვ!- ვუთხარი აკანკალებული ხმით. - ნუ მთხოვ! სხვანაირად არ შემიძლია, თავს ვერ ვიკავებ, საოცრად მინდიხარ! - მითხრა ვნბიანი ხმით. - ასე არ შემიძლია! არ ვარ მზად ამ ყველაფრისთვის.- ჩემს ხმაში მუდარა იგრძნობოდა, მივხვდი,

მ წ ვ ა ნ ე ა (მესამე თავი)

ახალი ხილი არ არის, არავისთის გვიან დაძინება, მაგრამ ჩემთვის კი ბავშობიდანვე , შეჩვეული ვიყავი დიდ ხანს ძილს ,ამიტომ ათი საათისკენ ვითიშებოდი , უი რატომ წარსულში ახლაც ვითიშები. სიზმრები ჩემი სტიქია და ჩემი ძილი უდრის ოცნებას, ფანტაზიას და

არასდროს ითამაშოთ ამის პატრონმა რა ქნას (თავი მესამე)

–აბა მოგენატრე ლამაზო ? გეგონა ას უბრალოდ შეგრჩებოდა ? მართა დაიბნა არ იცოდარა ეთქვა ,თან ფიქრის დროც არ ქონდა, არც საშუალება ის ხომ კედელზე იყო მიკრული ''იფიქრე მართა იფიქრე '' ეუბნებოდა თავის თავს –ჯანდაბა!!!