მომენდე (მესამე თავი)

-სანდრო? -რაიყო მშიშარა? -ხვალ სკოლაში იქნები? - რა გრძელი ენა გაქ ვიკა ,რა შენი საქმეა იქნება თუ არა სკოლაში. ფიქრებში გამოვლანძღე ჩემი თავი. -აუცილებლად.- იყო სანდროს პასუხი და მე ბედნიერი გადმოვედი მისი მანქანიდან.

თბილის'ელები (მესამე ნაწილი)(დასასრული)

თვალი რომ გავახილე ტკივილისგან ამოვიკრუსუნე რადგან პირველი პალატის სითეთრე მომხვდა თვალში და მგონი დამაბრმავა კიდეც... ჩემს გაოცებას საზღვარი არქონდა როცა ჩემს გვერდით დივანზე ერთმანეთზე მიწოლილი მიშო,თორნიკე,საბა და ლუკა დამხვდნენ...მეორე გვერდით

გასროლა! (მესამე თავი)

მთელი ღამე ფიქრში გავატარე,ვფიქრობი როგორ უნდა დამემტკიცებინა იმნაბიჭვრის ბრალეულობა თან ჩემს წინ მძინარე ლილის ვუყურებდი ვფიქრობი მის ბავშვობაზეც თუ რამხელა ტვირთს ატარებს ზურგით,რამდენი

არ დამივიწყო (თავი მესამე)

კართან გაშეშებული რამდენიმე წამს ვიდექი, მერე კარებს მოვშორდი, კედელს მივეყრდენი და კარი ღია დავტოვე იმის ნიშნად რომ სახლში შემოსვლა შეეძლო. შემოვიდა და პირდაპირ მისაღებისკენ წავიდა ბარბაცით,

შემთხვევითი პატარძალი (თავი მესამე)

-ერთი ჭიქაც და უნდა წავიდე,თორემ ჩემი ქმარი გაგიჟდება მარტო ყოფნისგან.სიცილით ვუთხარი მამაკაცს და პატარა ჭიქით არაყი უცბად გადავკარი. -კარგი,მაგრამ კიდევ გვესტუმრე -აუცილებლად სიცილით ვუთხარი კეთილ

გრძნობებით თამაში (მესამე თავი)

...და როგორც,დოჩანაშვილი წერდა ,,დაწოლისას,დაძინებამდე არის ერთი რაღაც პატარა,გარდამავალი წამი,როცა საკუთარი თავი ყველა ვიცით.'' და მართლაც,ჩვენ მაშინ ყველაზე ნამდვილები და წრფელები ვართ გრძნობებშიც და ემოციებშიც.თავისუფლად ვაფრქევთ ცხარე

ცრემლების პრინცესა ( მესამე თავი)

საშინლად დაიქუხა. თათია შეხტა და უფრო მეტად მიეკრო გუგას. ბავშვობიდან ეშინოდა ქუხილის. ბავშვთა სახლში, ფანჯრიდან ელვას მოჰკრავდა თუარა თვალს, ხელებს ყურებზე მიიფარებდა, რომ ის საზარელი ხმა არ გაეგო. ვერ ახერხებდა მისი პატარა ხელები იმ საშინელი ხმის

შეშლილი მერი "თავი მეექვსე"

ისევ ძველ კალაპოტს უბრუნდებოდა ცხოვრება. გაირკვა ვინ იყო მერიზე თავდავიწყებით შეყვარებული ბიჭი.მერი გამოკეთდა და კარგად იყო. დანიელმა ისეთი სიურპრიზი მოუწყო რამაც მისი ცხოვრება თავდაყირა დააყენა. დაუტოვა არეული ფიქრები და გაურკვეველი გრძნობები.

მე შენამდე ( ნაწილი მესამე )

გიორგი ნელ-ნელა კიბის საფეხურებს აუყვა,უკან კი აღარ მოუხედია.მე ცალ თვალს მისკენ ვაპარებ თან ვფიქრობ "ნეტავ არ გამოიხედოს და არ დამინახოს,ამ მდგომარეობაში რომ ვარ" ნეტავ ჩემი თავი 2 წუთით მაინც დაგანახათ,იმ მომენტში რა მჭირდა.სახე კვლავინდებურად

თამაში როგორც ხელოვნება ტომი 3 (თავი მესამე,თავი მეოთხე))

ძალიან უცნაური სამეგობრო ვიყავით. ამ ორი თვის მანძილზე ყოველ ღამე ერთმანეთთან სექსი გვქონდა,ხან ვინ იწვა ჩემს გვერდით ხან ვინ. პრინციპში ტომის გარდა ყველა,ამის გაფიქრებაზე გულიანად გამეცინა,ტომი კი როგორც ჩანს ცოტა იმედგაცრუებული იყო,მობეზრდა მხოლოდ