მე შენ შეგიყვარებ...

მე შენ შეგიყვარებ.. დამიჯერე, მართლა შეგიყვარებ,მთელს სამყაროში ყველასაგან გამორჩეულად,ისე შეგიყვარებ თავს რომ შეგაყვარებ ზუსტად ისე შენ რომ შემაყვარე თავი შენი.... შენთვის ჩვეულად!თვალებს შევიყვარებ, შენსას ცისფერს,

უბრალოდ მე

მეუბნებოდი, საკუთარი თავის გარდა არავინ გიყვარსო და მგონი, ასეა... შენი ხვედრი გრძნობები საკუთარ თავს ვუწილადე და დღეს, აი, სწორედ დღეს დედამიწაზე ვეღარ ვატევ ამ უშველებელ გრძნობას.

მე და ის(თავი 3)

და აი ჩამოვედი თბილისში, იმ ქალაქში, რომელშიც დაბადებიდან ვცხოვრობ ანუ უკვე 16 წელია. ძალიან გამიკვირდა ის, რომ უკვე აგვისტოს დასაწყისში ვერანაირი სიცხე ვიგრძენი ამ დახუთულ ქალაქში. სახლში მისვლისთანავე ჩემი საყვარელი და უზომოდ მშრომელი ბებია,

მე და ის(თავი 2)

ერთი კვირა გავიდა იმის შემდეგ რაც ეს ყველაფერი მოხდა. ამ ერთ კვირაში მოვასწარი თურქული ქალაქების, მათი ღირსშესანიშნაობების დათვალიერება(კუშადასი, ეფესო, ალაჩათი, პამუკალე), ეგეოსის ზღვის და მისი ქვიშიანი თუ ქვიანი სანაპიროს ათვისება სადაც ყოველ

მე და ის(თავი 1)

და კიდევ ერთხელ გიბრუნდებათ თქვენი ძალით მწერალი. მწერალი რომელიც მუდმივად თავის ბედნიერებასა და უბედურებაზე და თავის გრძნობებზე თუ შეგრძნებებზე წერს. მწერალი რომელსაც არ ადარდებს ვინ რას იტყვის მასზე და რომელიც მხოლოდ მაშინ წერს როცა ყველანაირი

მე სიყვარული შენი მომინდა

ჩამოქსოვილი ეს მზის სხივები მომიწვასვს ტკივილს და მიჩენს ლაქას,აბა რად მინდა მე ეგ სიტყვები როცა მჭირდები , თუ შენ აქ არხარ ?!ჩამოქსოვილი ღამის სხვივები,აყრილ-დაყრილი გალაქტიდები აბა რად მინდა ეს სილამაზე?!თუკი შენ მაინც დაგავიწყდები.

მე ისევ ისე...

წამად იღვრება ჩემს ძვლებში ეს დრო ფიფქად იქცევა ნაღვენთი ცრემლი უშენობისგან დღეს რომ კიდევ ვარ მოწმობს ამაზე ღაწვებიც, სველი უბერავს ქარი დაფოთლილ იებს მიაფრქვევს სურნელს შენს საფლავს, სიტყვებს

ეს მე ვარ

მე მეუბნებიან რომ რთული ადამიანი ვარ.- ნუ მაცინებ, შენ ვინ გაგიძლებს?მე ხომ საშინელი ხასიათები მაქვს. მე ვარ უზომოდ კაპრიზნი, ზედმეტად ემოციური. "ხასიათების გოგო" ასე მეძახიან მასწავლებლებიც. მე მეუბნებიან რომ შევიცვალო.

"მე არაფერი მიჭირს "

ალბათ თითებზე დასათვლელია ისეთი ადამიანები რომლებიც გულწრფელად წარმოსთქვავენ ამ ფრაზას. სინამდვილეში ნაკლებად მჯერა, რომ ასეთი ადამიანები მართლა არსებობენ. ისინი სხედან ბედნიერები, მშობლებთან, დაძმასთან ერთად,

მე კი შენამდე...

ეს ალბათ ის გზაა, ომლითაც ვშორდებით პატარა ვაბშვივით გადავდგავ ნაბიჯებს,დედამიწაზე გიჟივით ვიყვირებ,მე ხომ შენ მჭირდები?!...შენ ალბათ არცისე... არვიცი საიდან დამჩება წუთები,საიდან დაცვივათ ლურჯ ვარდებს ფურცლები,