შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (11 თავი)

სახლში შევდივართ. მისაღებში ჩვენი მშობლების წინ ჩვენგან ზურგს უკან ვიღაც გოგო ზის. ის ბრუნდება. ატირებული ლიკა სანდროს უყურებს. მის დანახვაზე ვერც მე ვიკავებ ცრემლებს -ყოჩაღ სანდრო. -მხოლოდ ამას ვამბობ და ჩემი ოთახისკენ მივდივარ. -სად მიდიხარ?

ნასახლარი ნაწილი მე-2

თვალს ვახელ და მზის სითბოს ვგრძობ საიდანღაც შემოპარულა და ჩემს გათბობას ცდილობს, სხვანაირი დღე გათენდა სხვანაირად ამოვიდა მზეც, მინდა დავიჯერო გუშინდელი დღე სიზმარი იყო, და ამაზე საერთოდ აღარ ვიფიქრო, როგორც გუშინდელი ცუდ ამინდს დღევანდელი კარგი

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (11 თავი)

დილას სანდროს ოთახში, სანდროს საწოლში, სანდროს გვერდით მეღვიძება, ყველაფერს სანდროს სუნი აქვს, მსიამოვნებს მასთან ასეთი სიახლოვე. ის უბრალოდ წევს ხელი აქვს ჩემთვის გადახვეული და მიყურებს. -დილამშვიდლბისა. -ამბობს ის და მიღიმის

მე წავედი

ე წავედი დაიფერფლა ყველა ნატვრა ყველა წამი დაიკარგა უცებ, "მე წავედი" ვთქვი და თითქოს გაქრა რაც იყო და რაც არ იყო ისიც. "მე წავედი" ვთქვი და გულში ჩამწვდა ტკივილის და სიმარტოვის განცდა,

მე ჩუმად...

მე ვწერ წერილს, რომელსაც შენ არ გაკითხებ...ვაკითხებ ყველას შენს გარდა... წელს არეული ზაფხულია...ხან უაზროდ წვიმს, ხანაც უაზროდ სიცხეა...თითქოს ამინდი ვერ გაერკვა რა ხდება? რომელ დროშია? რა უნდა? დღესაც არ იყო დროის შესაფერისი ამინდი...ზაფხულს, რომ

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (10 თავი)

არა არაფერია პირიქით. ძალიან მაგარია. -ვცდილობს სიტუაცია გამოვასწორო და ამიტომ ვამბობ ამას. თუმცა დიდად რომანტიკის განწყობაზე არ ვარ. -მაპატიე რაა. უბრალოდ არ მინდოდა ისეთი ბიჭების კატეგორიას მივმსგავსებოდი სულ რომანტიკაზე რომ ფიქრობენ და არ

შენ არ ხარ ჩემი და, მე შენ მიყვარხარ! (9 თავი)

მე და ემილი უნივერსიტეტში ერთად მივდივართ. დღეს ჩემი კაპიტნობის პირველი დღეა. არ მინდა ამის აღიარება მაგრამ ვერ შევძლებ იმ გუნდის კაპიტნობას რომლის ყოფილი კაპიტანიც სანდროა. და რომელშიც ჯერ კიდევ თამაშობს სანდრო. ემილის ამ ყველაფერს ვუყვები და ის

შენ არ ხარ ჩემი და, მე შენ მიყვარხარ! (8 თავი)

დილაა. მე და სანდრო ჩემს ლოგინში ვწევართ, მას სძინავს. მე მის სახეს ვუყურებ და ყველა ნაკვთს ვაკვირდები. ის ისეთი საყვარელია, სიმპატიური, ლამაზი ნაკვთებით, ვგრძნობ რომ მიყვარს. -რატომ მიყურებ? -მეკითხება ის და თვალ დახუჭული მიღიმის -ისე უბრალოდ.

და მე დღემდე მჯერა

ტაძრის ერთ კუთხეში დაჩოქილი მორცხვად ვემალები ცოდვებს, თვალებ დახუჭული, დამხობილი, ჩუმად ვიმეორებ ლოცვებს. ცამდე აღმართული გუმბათიდან

მე ისევ ისე

მე ისევ ისე ძველებურად გიმზადებ ჩაის, უშაქრობა და უშენობა მიხდება ერთობ, შენ ფიქრობ მზეზე და სხივები თითებში ჩაგდის,