შენ არ ხარ ჩემი და, მე შენ მიყვარხარ!

ჩემს ოთახში მზის სხივები შემოდის და პირდაპირ თვალებზე მანათებს. მკვეთრი ნათება ძილს მიფრთხობს. საათს ვუყურებ და ვხვდებიბრომ უნივერსიტეტში დამაგვიანდა. ტელეფონი აღარ მაქვს რომ დედაჩემს დავურეკო დავკითხო რატომ გამითიშა მაღვიძარა საათზე. გუშინდელი

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (7 თავი)

სანდრო ბურთის კალათში ჩასაგდებად ჰაერში ხტება და მე მთელი სხეულით მეჯახება ისე რომ ძირს ვარდები და თავს ვარტყამ. ბურთი კალათში ვარდება და ჩემს ყვირილს საზღვარი არ აქვს. თავი იმდენად ძლიერად დავარტყი წამით სინათლეც დავკარგე. შემდეგ ფეხზე ავდექი და

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (6 თავი)

-დღეს ცუდი გოგოები ვართ! ვამბობ და ფეხზე ვდგები -რას გულისხმობ? -ამბობზ ლიკა და ორივე გვერსით მომყვება. -უნის ვაცდენთ. კალათბურთის თამაში უნდა გასწავლოთ!-ვამბობ საკუთარ თქვში ღრმად დარწმუნებული გოგოსავით.

მე რომ აღარ ვიყო!

ერთ დღესაც გაიღვიძებდა ჩემი მშობლები, ნათესავები და მეგობრები, ხოლო მე კი არა!  სამუდამოდ დავიძინებდი და ჩემს სხეულს მატლები შეჭამდნენ, როგორი ამაზრზენია არა ? მაგრამ ეს ხომ რეალობაა ! ალბათ, როდესმე ყველას გვიფიქრია იმაზე თუ რა მოხდება ჩვენი

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (5 თავი)

ძალას ვიკრებ. თავს ვიმშვიდებ. სანდროსკენ ვბრუნდები რომელსაც ეღიმება. ან მე არ მაქვს იუმორის გრძნობა ან ამ ორს აქვს ძალიან ძალიან ბევრი. ღრმად ვისუნთქავ და სანდროს ხმამაღლა ვეუბნები -შენ მე მეუბნებოდი მარტო მოდიო და თვითონ გოგოსთან მარტო მოსვლა ვერ

მონატრებული "მე"

ჩემი ბედნიერების მიზეზით არსებული ცხოვრება ცოტა მახრჩობს, ეს რეალობა არ შეესაბამება ჩემს სურვილს, წერა მინდა.. სხვასთან თუ არავისთან ჩემს თავთან საუბარი მინდა, მსმენელიც მინდა ვაღიარებ.

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (4 თავი)

სახლში მე დედა და ლუკა ერთად ვბრუნდებით, ფოტოს არსებობა აღარც კი მახსოვს, არც იმ ნახატის რომელზეც სანდროა გამოსახული და რომელიც არ უნდა დამეხატა! კარი ღიაა. სახლში შესულებს კი შიგნით არავინ გვხვდება. -სალი. სანდრო ხომ არ იცი სად არის? -მეკითხება

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (3 თავი)

უკვე 5 დღეა რაც ამ სახლში ვცოხვრობ და სანდრო ისე მექცევა მე როგორც მოსიახლე მტერი.ვერაფერი გავუგე რატომ ვერ მიტანს? მე ხომ ძაით არ შევჭრილვარ მის ცხოვრებაში. უნივერსიტეტში წასვის დროა. სანდრო რა თქმა უნდა თავისი მანქანით მიდის. მე გარეთ გავდივარ და

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (თავი 2)

ვცდილობ გავექცე ასეთ რეალობას, მაგრამ ყველამ ვიცით რომ ეს შეუძლებელია. ერთადერთი რამ რაც ძველ ადგილთან მაკავშირებს ფოტოები და მოგონებებია. დილით დედაჩემი მაღვიძებს და ახალ უნიში პირველ დღეს მილოცავს. ამაში მოსალოცი არაფერია მაგრამ მაინც მიხარია.

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (თავი 1)

ყველაფერი იდეალურად იყო, იდეალური სახლი, იდეალური უნივერსიტეტი, იდეალური მეგობრები, იდეალური კალათბურთის გუნდი, მაგრამ ახლა ყველაფერი იცვლება. მე და დედა ამ სახლს ვტოვებთ და სრულიად სხვა ქალაქში გადავდივართ საცხოვრებლად, ჩემს არ ვიცი როგორ ვთქვა