ურეკის მზის ქვეშ ( თავი XIII)

ბალიშს ხელებს ვხვევ და თვალებს ვხუჭავ. ის ის არის უკვე უნდა ჩამეძინოს,როცა ჩემს გვერდით საწოლი იზნიქება და ვგრძნობ გახურებული ხელის გულის შეხებას საჯდომზე. ხმას არ ვიღებ. მისი ხელები უფრო ზემოთ ცოცდება და ახლა ტუჩების შეხებას ვგრძნობ ხერხემალზე.

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი XII)

- ელზა? - აააა. გული ხამიხეთქე. -ლამის იქვე ჩავიკეცე. - შენ რამ შეგაშინა? - იცინის. - რამე გჭირს? - მალე უსერიოზულდება სახე. - აააა,არააა, კონდინციონერი ისევ გაფუჭდა და შეიძლებ,რომ აქ დავიძინო? -ქვემოდან ვუყურებ საწყალი,წვიმაში მიტოვებული

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი XI)

- აუუუ უუუზეეძაანმაგრესი იდეა მაქვს. - მისი საფირმო სიტყვით იწყებს. -აუ იკაააა...- ქუჩაში გაგდებული კნუტივით უყურებს ძმას,რაზეც ირაკლი თვალებს ატრიალებს. - პირდაპირ მითხარი,რისი ყიდვა გინდა. -აუუ „ციცინათელაში“ წაგვიყვანე რაა...- ამას ამბობს და

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი X)

-ვუღიმი და ვხედავ ირაკლის,რომელიც ჩემკენ მოდის და ჩემს შეზლონგზე ჯდება. გაოცებული ვუყურებ მის სახეს,რომელიც ძალიან ახლოსაა ჩემთან,მერე გარემოს ვათვალიერებ და ვხედავ,რომ ყველა ჩემი მეგობარი რუჯის მისაღებად წევს თავზე მაისურ გადაფარებული. თვალები

მზის მოლოდინში (II-III ნაწილი)

ადამიანები ცხოვრების რაღაც ეტაპზე ჩნდებიან და ქრებიან, თუმცა ერთი საერთო რამ გააჩნიათ: გვასწავლიან როგორ უნდა ვიცხოვროთ, დაბრკოლებები როგორ გადავლახოთ და რა შეცდომა ავირიდოთ თავიდან. ხალხი დროებითია, მოგონებები კი მარადიული.

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი IX)

- არ გეწვით? - ვიჭყანები. - უიმე არაა... რა ჯობია შემწვარი ქათმის სუნი რომ აგდის?! - დებილივით იკრიჭება ლევანი. - შემწვარი ქათამიო? აი ეგ არ უნდა გეთქვაა.... - ბოროტულად უცინის ნინი. - ვაიმე დედა... - სასაცილოდ იწყებს კივილს ლევანი და მეორე

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი VIII)

- დრამა ქალო, მაპატიეთ მაგრამ ისევ უნდა გამოგიყვანოთ როლიდან. - სიცილით ეუბნება ირაკლი. - მოემზადეთ ახლა და გადით პლაჟზე. - გადით? - თვალებს აწვრილებს ნინი. - შენ არ მოდიხარ? ვინმემ რომ მომიტაცოს ეს ანგელოზივით გოგო?! - დემონსტრაციულად ტრიალებს

მზის მოლოდინში (I ნაწილი)

ზუსტად ვიცი, სადაც არ უნდა გაიქცე, როგორც არ უნდა მოიქცე, წარსულ ტკივილს თავს ვერ დააღწევ, სანამ მის პირდაპირ არ აღმოჩნდები და თვალს არ გაუსწორებ. შემეშინდა. ვიცოდი, ისევ სადღაც იქნებოდა ჩემ გარშემო და თვალს უჩუმრად მადევნებდა. ეს ხომ დანიელის

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი VII)

კაი რა... მერე“ ნათურა მენთება თავში“,ბოროტულად ვიღიმი,ტანის რხევით ვუახლოვდები გიგის და ხელს ვკიდებ. - წავიდეთ? - წავიდეთ ლამაზო. - გიგიც არ აყოვნებს და მიღიმის. თან რა ლამაზი ღიმილი აქვს დამპალს. - ზურგი მეწვის,ვხვდები,რომ ამის გამომწვევი

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი VI)

გარეთ ისე ბნელა ვერაფერს ვხედავ,მაგრამ ვცდილობ როგორმე გავიკვლიო გზა. ჰამაკის კონტურს ძვლივს ვარჩევ და მოწყვევით ვებერტყები შიგ,რასაც ვიღაცის ყრუ წამოყვირება მოსდევს. შიშისგან ლამისააა იქვე მოვკვდე,ადგომას ვაპირებ,მაგრამ „უცხო მაკავებს“. მხოლოდ