ურეკის მზის ქვეშ ( თავი V)

- მეძინება. - თვალებს ხუჭავს -აუ თმებზე მომეფერე რააა... - ისეთი დაღლილი ჩანს მეცოდება, თმებში თითებს ვუცურებ და იქეთ-აქეთ დავაბოდიალებ. სახე უმშვიდდება,აშკარად ამშვიდებს ეს. მეღიმება. ათ წუთში ვამჩნევ,როგორ უნელდება გულისცემა,უკვე მშვიდად ფშვინავს

ურეკის მზის ქვეშ (თავი IV)

-ჩემი ჭქვიანი პრინცესა. - თავზე კოცნის ლევანი. (მოიცა რაო? პრინცესაო? მომესმა ხომ?! ახლა გააჩერეთ მანქანა ეს ორი უნდა დავანაწევრო..! რას მიმალავთ ხალხნო?) მკვლელ მზერას ვჩუქნი გაწითლებულ ნუცას, რომელიც

ურეკის მზის ქვეშ (თავი III)

-ცუდად ხარ? - გვერდით მიჯდება და ჩემს ხელს იღებს. მისი ხელი ზედმეტად გახურებულია, რაზეც უარესი ისტერიკა მეწყება. -აუუ, ჩაიწიე რაა... სიცხეს აფრქვევ. - საწყლად ვეუბნები, რაზეც ეცინება. მე მიმიკას არ ვცვლი

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი II)

- ნუ დამცინი, ბოროტოო... - მეც მეცინება მის გამომეტყველებაზე. - ცოტათი ფრთხილად უნდა იყო ელზა, მენჯიდან არ ამოვარდე. - ამაზე უკვე ხარხარს ვიწყებთ. ირაკლი ახლოს მოდის და ხელს მიწვდის. ვხვდები რასაც მთავაზობს, ცოტა ხნით გაკვირვებული ვუყურებ, მაგრამ

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი I)

თვალის გახელამდე წელზე ვგრძნობ, ვიღაცის ძლიერ მკლავს. სიზმარი მგონია, მაგრამ შემდეგ ვფხიზლდები და ვაანალიზებ, რომ გუში ირაკლის მხარზე თავ ჩამოდებულს დამეძინა და ხელიც, ჩემს წელზე, ამ უკანასკნელს ეკუთვნის. ამის განალიზებისას ვკრთები და ვხედავ, როგორ

სიგიჟემდე მიყვარს მზის პირველი სხივის დანახვა 1 თავი

ისევ თენდება ნეტა მერამდენე ღამეა , თუ დღეა ასე თეთრად ვათენებ ძილი ?! ჰაჰ სასაცილოა,შენზე ფიქრის მეტს ვერაფერს ვაკეთებ გამოფიტულ თოჯინას ვგავარ , უკვე სარკეში ჩახედვისაც კი მეშინია საკუთარ თავს ვეკიხები ნუთუ ეს მე ვარ ეს გამხდარი ფერდაკარგული

მზის შვილი

თეთრ კაბას დაუკითხავად დაატარებდა ქარი . ალაგ სისხლის და ტალახის კვალი დამჩნეოდა უწინ თოვლივით თეთრ კაბას. ვერაფერს გრძნობდა..

მზის სხივები ყინულის ტბის წიაღში

გაყინული ტბა... მზის სხივები...სარკე მე და შენ ნაცრისფერი სახლიდან გავყურებთ ზამთრის დღის მიერ შექმნილ საოცარ კომპოზიციას... ვცდილობდით გამოგვეცნო,როდის შეძლებდა ზამთრის სხივები ტბის წიაღში ჩაწვდომას, ცა კი მის სარკესავით არეკვლას და უამრავ

გვიპოვინ მზის სხივები

ღამის წყვდიადს ლამპიონების მკრთალი შუქი და ჩემი ნათელი მოგონებები აცოცხლებს... მახსენდება ის ქარიანი შემოდგომის დღე, როცა ირგვლივ მზის სურნელი იდგა და როცა შენ ჯერ კიდევ შეიგრძნობდი მას.შენ ისეთი

გოგონა მზის ჩრდილში (თავი მესამე, მეოთხე)

- ახლა ვეღარ,- სითბოთი აევსო თვალები ნახატთან შეხებისას,- ახლა უკვე ქმარი და შვილი მყავს. ამ ყველაფერს ერთი ხელის მოქნევით ვერ გადავაქცევ, თან არამგონია ადამიანი ორივე ოცნებას ერთდროულად მისწვდეს. რაღაც უნდა გასცე, სანაცვლოდ რაიმე რომ მიიღო.