მთვრალი კოცნები -1-

ოფისის კართან რამოდენიმე წამით შევჩერდი, ღრმად ჩავისუნთქე და ფრთხილად დავაკაკუნე ჩემი უფროსის კარზე. _მობრძანდით!_ მომესმა მისი მკაცრი ხმა და მეც კანკალით შევაბიჯე მის კაბინეტში. _ბატონო მირიან, რაღაც მინდა გთხოვოთ…ოფლიან შუბლზე ხელი გადავისვი და

მთვრალი ალუბალი 8 (დასასრული)

ცხოვრება რა მშვენიერია, არა?! მე ვფიქრობ, თითოეულ ნაბიჯს დაუფიქრებლად თუ გადადგამ, მაშინ უფრო გაგიმართლებს, ვიდრე ბევრი ფიქრისა და სჯა–ბაასის შემდეგ. ყველაზე დიდი ბედნიერება ხომ მოულოდნელად გვეწვევა ხოლმე, შემოგვიღებს კარს და ცისარტყელასავით ფერად

მთვრალი ალუბალი 7

დემნა თავს უკან აგდებს და ხელს მკიდებს. საშინელ წვას ვგრძნობ მის შეხებაზე, მაგრამ არ მავიწყდება, რომ თავაზიანი უნდა ვიყო, ტკივილი პიკს რომ აღწევს, მორიდებით ვუხახუნებ მხარს და ვიბუზები.

მთვრალი ალუბალი 6

ელენე ხვდება რომ მიზანს მიაღწია და მშვიდდება. დუმს. მერე კი ლაპარაკის ხასიათზე დგება. -ოოო, ის რაც შენ!-უდარდელად იგრიხება.-უბრალოდ ენას კბილი დააჭირე! მეტი არაფერი! ლამისაა შუაზე გავგლიჯო. იმის გაფიქრებაზე რომ მე მან მაჯობა, ცუდად ვხდები..

მთვრალი ალუბალი 5

-რას... რას ამბობ...-ჩურჩულებს აღშფოთებული. მისი საიდუმლო მე ვიცი, რაც ნამდვილად ცუდ შედეგებს უსახავს. -შენ არაფერს არ იტყვი!-მიკვირს, კიდევ რომ ახერხებს და მშვიდადაა. წელზე დოინჯს ვირტყამ და დამცინავად ვუღიმი.-გინდა რაღაც განახო? დამერწმუნე, ეს

მთვრალი ალუბალი 4

საწოლზე ხელ-ფეხგაშლილი ვწვები და ვოცნებობ. იქნებ დედის წინასწარმეტყველება მართლაც გამართლდეს და მერე... მერე ვიქნებით მე და დემნა! ...და კიდევ პატარა ონიანი... ტუჩებზე ხელს ვისმევ და უხეშ ზედაპირს ვგრძნობ. იმ თავხედს სულ დაუგლეჯავს ჩემი წითელი

მთვრალი ალუბალი 3

–ჩაჯდები თუ წავიდე?–ხმას ვერ ზომავს და ყვირის. ხელებს ვმუშტავ, მაგრამ სხვა ვერაფერს ვაკეთებ. საშინლად მეზარება კილომეტრების გავლა ტრანსპორტის გარეშე, ამიტომ კარს ვაღებ და წინა სავარძელზე კომფორტულად ვჯდები. ავტომობილიდან მექანიკურად გადავდივარ და

მთვრალი ალუბალი 2

დემნა განრისხებულია. ოთახში ბოლთას სცემს და არაფერს ამბობს. ბატონი კახა უხერხულად იშმუშნება და იმედის თვალით გვიყურებს. თვითონ ვერაფერს უბედავს შვილს და ჩვენ რისი გაკეთება შეგვიძლია...

მთვრალი ალუბალი 1

დილა ჩვეულებრივად იწყება... ისევ უჩუმრად ჩავდივარ კიბეებზე და გასასვლელისკენ მივიპარები. მინდა ხმამაღლა ვიხუვლო, რომ ვერავინ დამინახა და ''გამამხნევებელი'' ლექციისგან გადარჩენილი ვარ, მაგრამ დედის ხმა მამცნობს, რომ სიხარული ჯერ ადრეა. -ლილია! რას