ოცნების მჭერი (17 - პირველი ნაწილის დასასრული)

„შეინარჩუნე, თუ შეგიძლია, ნაწილი მაინც შეინარჩუნე, რადგან უმზეოდ გაგიჭირდება, გაგიჭირდება, გაგიჭირდება... მზე ამოვიდა, მზემ გამაბრუა. მზეს შევეფარე. მზის იმედი მაქვს. მზით გავთამამდი, მზედ მინდა ვიქცე. მზეო, ნურასდროს ნუ წახვალ ჩემგან."

ოცნების მჭერი (16)

ნოემბერი იყო. დიდებულად აღმართული უზარმაზარი მთები, თამარის კოშკები, ლამარია და ენგური - ყველა ერთად შესცქეროდნენ სიცივის მიუხედავად, სიყვარულითა და ერთმანეთთან სიახლოვით გამთბარ ორი გულისწორის ფიგურებს.

ოცნების მჭერი (15)

მერე ერთბაშად წასკდა სიცილი. თარაშმა გაკვირვებისგან წარბები შეკრა. დეა მოწყვეტით დაეშვა ჯაყელის სხეულზე და ძლიერად ჩაეხუტა. -გიჟი არ გეგონო, უბრალოდ ძალიან ბედნიერი ვარ შენს გვერდით. - მოგუდული ხმით ჩაილაპარაკა და ძლივს მისწვდა მამაკაცის ტუჩებს

ოცნების მჭერი (14)

-არა, მეხუმრებით, ხომ? - ნერვიულად ჩაიცინა დეამ და შესამჩნევად აკანკალებული ხელები სახეზე ჩამოისვა. - რას ჰქვია მე ამ სულიერზე დავქორწინდი სულ ცოტა ხნის წინ? - ძალით გარიმებულმა მოავლო მზერა ოთახში მსხდომთ. მხოლოდ თარაში იყო სერიოზული სახით,

ოცნების მჭერი (13)

თემურს და სალომეს კი რატომღაც არავინ ულოცავდა. ყველა მათკენ იყურებოდა მომღიმარი სახეებით.ისევ გაურკვევლობაში იმყოფებოდა ჯავახია. რა იცოდა, თუ მხოლოდ მას არ გააგებინეს, თარაშ ჯაყელზე რომ დაქორწინდა 13 ოქტომბრის შაბათ დღეს, დღის 2 საათზე.

ოცნების მჭერი (12)

-შენზე თუ არა, ოცნების დაჭერაზე ხომ მითხარი? ხოდა შენ ხარ ჩემი ოცნება. - აღიარებისგან სახე აელეწა ჯავახიას. თავი ჩაღუნა და თავის ფეხებს დააჭტერდა. შუბლი თარაშის მკერდისთვის მიებჯინა. -შენ ეცადე და იქნებ გამოგივიდეს კიდეც?! სიჩუმეში ჯაყელის ხმა

ოცნების მჭერი (11)

სამზარეულოში გავიდნენ ასე. კარადაზე დააჯინა დეა და წინ დაუდგა.გამომეტყველება დაუსერიოზულდა.ჯავახიასაც გადაედო მამაკაცის სერიოზულობა და პირი მოკუმა.-აი, ეს მესმის. მინიმუმ ასე უნდა იწყებოდეს ყოველი დილა. - ჩახლეჩილი ხმით

ოცნების მჭერი (10)

გაკვირვებულმა დაახამხამა თვალები. ჯაყელის მანქანა არსად ჩანდა. „ალბათ სადმე წავიდა“. ეზოში არავინ ჩანდა. არც სახლის აივანზე. თემურის მანქანა კი ფიცრულის ქვეშ დაეყენებინათ. იმედგაცრუების მძლავრმა ტალღამ დაუარა მთელს სხეულში. არადა როგორ ეგონა, რომ

ოცნების მჭერი (9)

-ბავშვი. - ადგილზე გაშეშდა, მერე კი მკვეთრად შებრუნდა ჯაყელისკენ და თვალი თვალში გაუყარა. - ჰო, შვილი. შვილი მინდა ყველაზე მეტად. - ჯიქურ უყურებდა მამაკაცს და მღელვარებისგან მკერდი აუდ-ჩაუდიოდა. თარაშს უნებურად გაეღიმა. მის წინ მდგარი ერთი შეხედვით

ოცნების მჭერი (8)

ყველაზე ლაღად და კარგად გრძნობა ჯავახია მამაკაცის გვერდით თავს. ამასთან ერთად, ისე დაცულად, რომ მის ნებაზე რომ ყოფილიყო, არცერთი წამით მოშორდებოდა გვერდიდან. ამჯერად აღარ მიუქცევია ყურადღება „ბავშვისთვის“, თავში თარაშის წინადადებიდან მხოლოდ ერთი