ტყუილებს მიღმა (ნაწილი 8)

-ოთახში ხარ? -ჰო აქ ვარ.. ფეხზე წამოვარდნილი დახვდა მეგობარს და სულ არ უფიქრია სულ შიშველი რო გახლდათ,უცებ ხალათს დაავლო ხელი და ჩაცმა ჩაცმაში მეგობარიც შემოვიდა. -მოიცაა, შენ რა ვინმე გყავდა??

ტყუილებს მიღმა (ნაწილი 7)

-აუცილებლად, სხვაგან თუ არა ქორწილში მაინც, მთელი სტაფი ხომ დაპატიჟებულია... ტანში გაცრა, ერთსაც და მეორესაც, მაგრამ ერთმა იცოდა, რომ სტაფის წევრებს აღარ მიეკუთვნებოდა, მეორემ არა! -ნახვამდიის...

ტყუილებს მიღმა (ნაწილი 6)

-თავს ნუ იმართლებ, ყველაფერი ისედაც სახეზე გაწერია, ეს როგორ დაგემართა ვივი? შენ ხო ყველაზე გულგრილი ადამიანი ხარ ვისაც კი ოდესმე უარსებია? შენ არ იყავი ის გოგო, რომელიც ქორწილიდან თეთრი კაბით გამოიქცა, რადგან დავალება უკვე შესრულებულად მიიჩნია?!

გოგონა სიზმრიდან - ნაწილი3

- აქ გამიჩერეთ, – წამოიძახა და ბიჭმაც შეაჩერა. – მადლობა, რომ მომაცილეთ, – მიუგო და სწრაფად გადავიდა მანქანიდან. იქვე, თავისი მეგობარი ელოდებოდა ქოლგით ხელში და სწრაფი ნაბიჯებით გაიქცა მისკენ.

გოგონა სიზმრიდან- ნაწილი2

არ ვიცი, როგორც ჩანს, ჩემმა რეაქციამ შეაშინა. _ ოხ, ლუკა. არაუშავს შენ მაინც სცადე.- თმები აუჩეჩა და წავიდა.

ფერადი ფიფქების დაცემა ნაწილი - მეოთხე

უეცრად და მარტოსულად, გარეთ თვალი მოჰკრა მასზე უფრო ტანჯულ სულს. მივიდა მასთან. მის გვერდით დაჯდა — წამიც არ იყო გასული, რომ უეცრად აორთქლდა.

გოგონა სიზმრიდან ნაწილი1

ღამის ბურუსში გახვეულ ქალაქში ცივი სიო დაჰქროდა, ბიჭის ფანჯრებს ეამბორებოდა და თან მიმავალ ფიქრებს უტოვებდა ლუკა კი, სიზმრების უსაზღვრო სამყაროში ჩაძირული, მოსვენებას ვერ პოულობდა. მისი შფოთიანი სუნთქვა ოთახის სიჩუმეს არღვევდა, რაც იმის მანიშნებელი

ფერადი ფიფქების დაცემა ნაწილი - მესამე

უმოწყალო, მარტოსულ უცხო მიწაზე, ბრწყინვალებას მხოლოდ მაშინ იპოვი, როცა ირწმუნებ, რომ ის მუდამ შენთანაა. სხვაგვარად, მარტოსული ადამიანი ვერასოდეს იგრძნობს ბრწყინვალებას.

შესაფერისი! (ნაწილი 8)

-ჩემი გეშინია?!-წარბები შეიჭმუხნა-ჩემი რა გაშინებს? -განა ის არაა საკმარისი რომ მთვრალი სადაც გინდა იქ მიმარბენინებ? -დარწუნებული ვარ, ამაში ორივეს სურვილი იდო და მსგავს საქციელში, ცუდს ვერაფერს ვხედავ, პირიქით, მერომანტიულება.

ფერადი ფიფქების დაცემა - ნაწილი მეორე

ვდგავარ და ვიყურები, თითქოს იმედის მოლოდინში. ნაბიჯს ვდგამ, მაგრამ თითქოს უსასრულოდ უკან მივდივარ. იქნებ უნდა დავრჩე იქ, სადაც ვარ — არც კი გავიფიქრო წინ წასვლა, თორემ ის, რაც მქონდა, სანატრელი გამიხდება?