მებაღე (ნაწილი 24)

ასე იწყებოდა დადას ხელნაწერი... ჩანაწერები ზოგ ცალკე ერთეულ აბზაცს მოიცავდა, ზოგან თითქმის მთელი გვერდი იყო შევსებული, ზოგან ნახევარ გვერდამდეც ძლივს აღწევდა. აბზაცებს შორის დიდი მანძილი იყო დატოვებული, ალბათ სხვდასხვა დროის ნაწერს ასე გამოარჩევდა,

ნინი and დამიანე (XIII ნაწილი)

-დამიჯერე არ შემცივდება._გვერდით ჩავუარე, მის დასანახად გავაღე მანქანა, გავუღიმე და ჩემი ადგილი დავიკავე, გაკვირვებული მიყურებდა მე კი ამის გამო უფრო კარგ ხასიათზე ვდგებოდი. ფაქტია, რომ მისი ნერვების მოშლა ძალიან მსიამოვნებს. დავქოქე, კიდევ ერთხელ

შთაგონების წყარო (IV ნაწილი)

უბრალოდ მიყურებს, ნელ-ნელა მოახლოებას იწყებს, თან მეკითება: - მე დამხატავ? ზუსტად ჩემ პირდაპირ დგება, მისი სუნთქვა უკვე სახეზე მეხაბა და მიღუტუნებს, ოდნავ გაკვირვებული ვუყურებ, თუმცა მალევე ვხვდები, რომ ეს ის არ არის რისი დანახვა ან მოსმენა მას

მებაღე (ნაწილი 23)

ნახევარ წელზე იყო მეტი გასული და პატრონმა უგოს კვალს ვერსად მიაგნო. ძალიან შორს და ბევრ ალაგს დააგზავნა ხალხი, მაგრამ მებაღისნაირ კაცს არავინ იცნობდა... ან იქნებ სულაც კარგადაც იცნობდნენ და შიშითაც მალავდნენ. შესაძლოა დადას დღიურს ბევრ რამეზე

მებაღე (ნაწილი 22)

ეზოში ძაღლების ყეფა მოისმა, რასაც შეძახილები და სტვენა მოჰყვა. მონადირეები დაბრუნებულიყვნენ. პატრონმა წიგნაკი თავსი ადგილას დააბრუნა და მათ შესაგებელად გაეშურა. დადა მშვენიერ ხასიათზე იყო, მხიარული თვალები შეანათა პატრონს, პატრონმაც გაუღიმა. ზეკმა

მებაღე (ნაწილი 21)

დადამ ზეკთან ერთად სანადიროდ სიარულს მოუხშირა. დიდი ვერაფერი მონადირე იყო, მაგრამ ზეკს უწევდა პარტნიორობას, ცოტა თითქოს ხალისიც მოემატა, რაღაც აზრი მიეცა მის ცხოვრებას, მაგრამ ძველებურად ისე ვეღარ ხარობდა. იარაღი მისთვის განუყრელი მეგობარივით გახდა,

ნინი and დამიანე (XII ნაწილი)

გამიღიმა და ჩემსკენ წამოვიდა. მისკენ მივბრუნდი და ზურგით ლიფტს ავეკარი, წამებში დაფარა მანძილი და სხეულზე ამეკრა. გული ამიჩქარდა და მთელი სხეული ამეწვა, ხელი წელზე მომხვია და ტუჩებთან დაიხარა. მეორე ხელი ლოყაზე ნაზად ჩამოატარა და ყელს ჩაუყვა,

შთაგონების წყარო (III ნაწილი)

"როგორი ფრთხილი ხარ, ამიტომ ვართ ჯერ კიდევ უცნობები?" "მეტის მოლოდინი გაქვს?" ისევ მაბნევს, წესით ყველაფერი პირიქით უნდა იყოს, მე უნდა ვწერდე ამას და მე უნდა ვაბნევდე მას და არა ის მე, მაგრამ ვხვდები რომ ამაზე რამდენიც არ უნდა ვიწუწუნო მაინც

მებაღე (ნაწილი 20)

დრო გადიოდა, მაგრამ არაფერი იცვლებოდა. პატრონს დაცვა ისევ გამაგრებული ჰქონდა, თუმცა არავინ ჩანდა მათი არც მომჩივანი ავად და არც მომკითხავი. დადას უღიმღამო ცხოვრებას ისიც შეემატა, რომ იმ საშიშ თვალებიანმა კაცმა მათთან ვიზიტს უმატა. ისევე, როგორც

შთაგონების წყარო (II ნაწილი)

ისევ იმ ბაღში ვარ, ისეც იმ სკამზე ვზივარ და ისევ მას ველოდები. მინდა გამოჩნდეს, მინდა კიდევ ერთხელ დავინახო მისი უნაკლო სახე, ის სახე, რომელიც ყველაზე მეტად მომწონს, მინდა ვხატო და ვხატო, არასდროს გავჩერდე და მთელი ცხოვრება მის ხატვას შევალიო. რა